Iet Me Wiel - Goede benen
30CC, 17 september 2021
Het wereldkampioenschap wielrennen wordt in Leuven georganiseerd. En dat wil men daar niet ongemerkt voorbij laten gaan: in elke straat, in elke etalage word je er met de neus opgedrukt. Nogal logisch dat ook de muziekwereld daar dan op ingaat. Dus vroeg 30CC aan Lennaert Maes om een programma samen te stellen. En dat draaide best interessant uit.
Lenny & De Wespen draaien al enige tijd mee. Onder impuls van de eerder genoemde samen met diens vaste kompaan en onwaarschijnlijke duizendpoot Andries Boone opereert die band in het Nederlandstalige popsegment en maakten ze onlangs nog dit openhartige plaatje. Maar Maes is ook Leuvenaar in hart en ziel. In welke mate dat is, kon je eerder al merken aan het album 'Iet Me Ziel', dat hij bij elkaar schreef en waarvan hij de nummers zelf inzong of liet inzingen door collega's.
Dat was zo'n beetje de basis waaruit ook hier vertrokken werd: hij verzamelde gelijkgestemde zielen – lees wielerfans en/of fans van het wielrennen an sich – en bracht die tot op het podium van de CCSchouwburg in Leuven (uiteraard) om liedjes te vertolken, die van ver of dichtbij met het wielrennen te maken hadden. Daarnaast mocht Jan Hautekiet (naast het occasioneel beroeren van de piano) enkele wielergerelateerde gasten interviewen. Ondertussen kreeg het publiek dan foto's te zien van de desbetreffende onderwerpen. Dat draaide niet altijd even interessant uit, maar leverde soms – met name Carl Berteele was een heerlijke spraakwaterval – toch boeiende conversaties op. En op één of andere manier gaf “buurstad” Tienen de stad waar het hier om draaide een trap onder de kont.
Maar we gaan hier niet om de pot draaien: wij waren daar in de eerste plaats voor de muziek. En hoewel de versies van de gebrachte nummers niet allemaal (even) perfect waren, zat de schoonheid hem vooral in de energie en het plezier die van het gezelschap uitging.
De start was al meteen indrukwekkend met een aria van Puccini, gebracht door sopraan Noémie Schellens, die ons toch even van ons popmuziekstuk bracht. Andries Boone ondersteunde hier op mandoline samen met Jan Hautekiet op elektrische piano. Maar Lenny & De Wespen, allen getooid in het wereldkampioenshirt van Freddy Maertens, hielpen ons vervolgens uit de nood met een potige versie van Hugo Matthysens Stanneke. Later op de avond leverde dit gezelschap trouwens nog puike tot uitstekende versies van nummers als Beautiful That Way (uit 'La Vita E Bella') en het uiteraard onvermijdelijke Poeske Scherens (uit 'Iet Me Ziel') over de gelijknamige min-of-meer-Leuvenaar.
Meest emotionele moment was wat ons betreft de prachtige versie van Nooit Naar Nergens van Yevgueni, hier gebracht door Klaas Delrue met de Wespen. De bijhorende clip, die vertoond werd, maakte het ons in elk geval bijzonder moeilijk om het droog te houden. Delrue zou later ook nog het onvermijdelijke Ploegsteert (Het Zesde Metaal) brengen, maar kon daarin niet dezelfde intensiteit leggen.
Ook Rick De Leeuw was van de partij. Waar hij het bij het parlando eerste nummer (inclusief een prachtige solo van Roeland Vandemoortele) nog ingetogen hield, werd hij pas zijn eigen, voetstampende en uitbundige zelve in het volgende en kon hij zich helemaal laten gaan in Als Je Wint (Herman Brood en Henny Vrienten), dat hij met Lennaert Maes en Tijs Vanneste als sidekicks ten beste gaf. Diezelfde Vanneste waagde zich aan een onverwacht Hé Kleine Meid Op Je Kinderfiets, maar schitterde vooral met het heerlijke liedje van zijn legendarische Van Echelpoel-alter ego. En dan was er nog Daan, die Victory een mooie versie gaf, waarbij de elektronica werd overgenomen door de viool van Andries Boone. Aan het einde van de show was Icon dan weer een stuk rommeliger.
Er was nog meer, maar gezien er vanavond (18 september) nog een show wordt gegeven (waarvoor nog kaarten beschikbaar zijn), gaan we nu ook weer niet alles weggeven. Maar dat we ons al bij al uitstekend geamuseerd hebben, moge duidelijk zijn. Als nu nog Jasper Stuyven (of Wout Van Aert) de verwachtingen inlossen...