HURORAM! - Musicologische vertroosting voor gevorderden
Stadsschouwburg Mechelen, 22 maart 2023
The king is dead, lang leve de koning(en). Nog maar net heeft CPeX, met notoir popkenner Clement Peerens in zijn/haar/hun rangen, zijn schup afgekuist met tien (10) afscheidsconcerten in thuisstad Antwerpen of daar presenteert HURORAM! zich al aan de wereld.
Na Vlaanderens concertzalen en festivalpodia heeft Hugo Matthysen zich voorgenomen de Vlaamse theaterzalen onder te dompelen in de Matthysiaanse hersenkronkels. Ditmaal zonder snor of zonnebril, maar als zijn pure naakte zelve. Partners in crime Ronny Mosuse en Aram Van Ballaert mogen dan bij momenten verdacht veel als Sylvain Aertbeliën en Lady Dave klinken, ze zijn hier gewoon hun “beschaafde” zelf.
Dat Hugo Matthysen een veelschrijver is, is een understatement van jewelste. Het redenaars- annex schrijftalent kan hij sinds mensenheugenis kwijt in teksten, columns, theatervoorstellingen voor anderen of radio- en tv-strapatsen. Voor HURORAM! duiken de drie heerschappen in dit immense repertoire om nadien gierend en naar adem snakkend terug aan de oppervlakte te komen. En het publiek mag mee op die wonderlijke reis door Absurdistan.
Dat het trio perfect op elkaar ingespeeld is, mag ook geen wonder heten na meer dan dertig jaar CPeX. En dat ze technischer onderlegd zijn dan in die gedaante, mag ook blijken. De diverse stijlen van muziekjes, die ons om de oren vliegen, is indrukwekkend. Zowat alles behalve rock-’n-roll krijgen we voorgeschoteld, telkens copieus gelardeerd met tekstuele spitsvondigheden, die enkel uit het hoofd van gediplomeerd filosoof HM kunnen ontspruiten. De constante woordensymfonie en knetterende observaties zijn evenwaardig aan de fijne stroom van muzikale juweeltjes.
Maar daarom is nog niet alles om te lachen. De strategie van de avond bestond erin om qua ambiance ver onder nul te beginnen, om nadien enkel bergop te gaan en ergens vlak onder nul te landen. En was opener De Oude Leraar Duits in deze dan een schot in de roos, opvolger Ik Hak Hem Af (en “Hem” is hier echt wel wat u denkt dat het is) laat verder niets aan de verbeelding over. Dat Een Vrouw Met Zeven Billen er echt wel vijf (5) te veel heeft, staat als een paal boven water. Weet uw wel wat dat kost, zeven billen, aan body lotion en lingerie. Je zal er maar mee getrouwd zijn.
Zelfs het oeuvre van The Beatles is niet veilig in handen van de grootmeester. Als Beatles-fan ergert die zich nogal aan de zeemzoeterige teksten van zijn helden. She Loves You, Love Me Do, All you Need Is Love… het wordt soms wat veel voor een eenvoudig mens. Een herwerking van Yesterday van The Fab Four drong zich dan ook op en het moet gezegd: nieuwe versie Mensenvlees bekte in ieder geval niet slecht.
Na het onvermijdelijke Tony, De Zieke Pony, inclusief de melancholische gitaartwang, kon het qua sfeer en gezelligheid enkel maar in stijgende lijn gaan. Alaska en Foridauka mochten de steile opgang mee vorm geven. Enkel onderbroken door een tijdloze klassieker in wording De Snor Van Guy Mortier (die eigenlijk geen onderneuse beharing is, maar wat dan wel?) werd de eindspurt ingezet met een triootje uit de debuutplaat ‘Dankuwel!’ van Hugo Matthysen.
Als Een Cowboy en De Wetten Van Het Denken brachten het ambiance-niveau naar aanvaardbare hoogte, waarmee de weg bereid werd voor een coverversie van misschien wel Matthysens bekendste hit Blankenberge. Was de gehele avond tot nu toe verlopen in het Algemeen Nederlands, dan werd de voertaal voor dit laatste nummer het Algemiejn Beschoafd Aantwaarps. Een cover “van z’n eigen" als het ware, want even, als je je ogen sloot, kon je de Clement Peerens eXplosition terug aan het werk horen. Een beschaafde avond werd dan toch nog even rock-’n-rollerig. Oalraajt!
Foto: Nathan Dobbelaere