Humo's Rock Rally 2016 - Middelmatige aftrap
Vooruit, Gent, 16 januari 2016
Terwijl buiten een eerste gure winterprik de lakens aan het uitdelen was. Trokken ze bij Humo een nieuw blik bands open om de twintigste editie van Humo’s Rock Rally op gang te spelen. Wij waren er bij in de Balzaal van Kunstencentrum Vooruit voor de eerste avond van tien preselecties en daar waren we af en toe wel blij om.
Morphine Milkshake stak als eerste van wal en hun verkleedpartij deed ons met een erg arwanende blik de boel bekijken. We hoorden lichte pop en funky invloeden, maar zagen vooral een gimmick dat er wel in slaagde om drie nummers te boeien, maar waarbij iets te hard over de act was nagedacht en iets minder over de songs.
Een pak authentieker was Gloria Boateng. Met een pittige mix van soul, r&b en hiphop en een energieke band achter haar gaf ze veel, maar kreeg ze ook veel van het publiek. Stevige en overtuigende set.
Met een dreigende blik en de nodige attitude kwam de frontman van Odilon het podium op. Dat ze de mosterd bij Bruce Springsteen haalden konden ze geenszins verhullen, maar dan wel een erg vluchtige variant. Vijf minuten na het optreden waren we Odilon alweer vergeten.
Als eerste optreden kan een preselectie wel tellen. FÄR keek de stress diep in de ogen en zette een degelijk eerste optreden neer. We hoorden songs met een zeker potentieel, maar die nog wat rijpheid en maturiteit misten. De sound is subtiel en met duidelijke nuance. De stem is vooral sterk en boeiend in de lagere regionen, maar ging in de hoogte regelmatig de mist in. Zagen we een kandidaat finalist voor de Rock Rally van 2018?
Pavlove is een groep waarvan we niet echt weten wat we moeten denken. Met Reina Rasti heeft de groep een uiterst zelfbewuste en degelijke zangeres in de rangen. Toch kan dit het gebrek aan songs niet verbloemen. Waar we in het begin nog helemaal mee zijn merken we al snel het gebrek aan goed catchy refreinen.
Twee jaar geleden strandde Milo Meskens in de preselecties van de Rock Rally. De aanpak is in die twee jaar niet spectaculair gewijzigd, maar met de extra ervaring die hij opdeed in die periode kan hij het verder brengen. Enkel gewapend met gitaar, stem en een occasionele mondharmonica bracht hij een authentieke en pure set met subtiele nuance. De zaal kreeg hij echter niet stil en vaak is dat voor een singer-songwriter van zijn soort toch een zekere graadmeter.
Groter kon het verschil met voorgaande niet zijn. Von Bayern bracht catchy dansmuziek met drum, keyboards en laptop die de zaal in beweging wist te zetten. De sound was fris en de muziek was goed gemaakt. We spreken hier echter over ‘bracht’ en niet over ‘speelde’ want we stellen ons de vraag “hoeveel van wat daar op het podium gebeurde was echt live?”
Banker, de groep van en rond frontman Joost Lambert, wist ons te boeien met een ferme portie spelplezier, maar vooral door hun frisse, heerlijke pop-rock met hier en daar een kleine hoek af. Schijnbaar nonchalant en subtiel contrair deed de band ons denken aan Stephen Malkmus en Courtney Barnett inclusief de passende imperfectie in de zang.
Van alle bands die in de Vooruit aantraden had Leonore het meest georkestreerde geluid en de mooiste meerstemmige harmonie. Toch verdronk de stem van frontvrouw Chloe Nols bij momenten in de sound die haar band produceerde.
We besloten de avond met een rondje jazz. Homelands is zeer een goed gerodeerde band en ook zangeres Ellen Trienpont staat haar mannetje. Het doet ons bovendien een plezier dat de saxofoon niet overal moet spelen, maar ook zeer regelmatig eens de ruimte laat vallen. Homelands kon zowel op subtiel en krachtig boeien en speelde een frisse set.
Een topavond was deze eerste preselectie zeker niet. Daarvoor was de middelmaat net iets te groot. Maar een snelle overschouwing doet ons toch besluiten dat er een zekere halve finalist aantrad en een tweetal kanshebbers.