Hanabie - De aanstekelijke chaos van Harajuku-core

Ancienne Belgique, 9 november 2025

Een explosie van kleur, energie en een heerlijk oncategoriseerbare metal-sound die door de zaal knalt: de Japanse all-girl metalband Hanabie liet op 9 november in de Ancienne Belgique ons land kennismaken met zijn unieke mix van genres. En met succes. De tegenstrijdige samengang van elektro, J-pop en metalcore laat het publiek springen, headbangen en genieten. Een geslaagde eerste passage en een aanbeveler voor liefhebbers van ruige muziek, gebracht met enthousiasme.

Japanse metal zit in de lift. Nadat Babymetal de wereld veroverde met zijn “kawaii metal”, smaakte dat naar meer. Het pad lag dus open voor de meiden van Hanabie, die ruw genomen onder dezelfde noemer kunnen geplaatst worden. Door hun evenzeer onschuldige, kleurrijke uiterlijk en het gebruik van uit J-pop geleende upbeat vocals op ruige metalriffs, is de vergelijking snel gemaakt. Maar waar Babymetal zich meer focust op show, dans en theatrale performances met voornamelijk cleane vocals, draait Hanabie gewoon de knop een goede tiental standen zwaarder. 

De gitaarriffs zijn ruiger, de drums zijn chaotischer en de muziek tegenstrijdiger. En vooral die tegenstrijdigheid is een sleutelonderdeel voor Hanabie. De inspiratie voor hun visuele en muzikale mengelmoes halen zij uit Harajuku in Japan, een stationsbuurt die altijd overvol is en waar reclamejingles en neonborden zonder stoppen hun kleurrijke boodschap proberen te verkopen. Die zintuiglijke overbelasting neemt de band als basis voor de songs. Invloeden die compleet tegen elkaar ingaan zoals metalcore, J-pop, elektronische muziek en anime soundtrack vechten allemaal voor een plek in de sound, tot er een snoeiharde, aanstekelijke chaos overblijft. Harajuku-core, zo noemt Hanabie die energetische mengelmoes zelf.

Hoe uit zich dat op het podium? Stipt op tijd kwamen de meiden zich één voor één voorstellen op het podium, en in hun kleurrijke outfits (ergens tussen metalheads en de Japanse Gyaru-cultuur) konden ze nog doorgaan voor een Japanse rockversie van K3. Tot ze de eerste song aanzetten en frontvrouw Yukina uithaalde met een schreeuw die je bijna live moest horen om te geloven dat zo’n rauw geluid uit zo’n schattig meisje kan komen. De band schoot meteen uit de startblokken, met de knallende riffs die gitariste Matsuri op ons afvuurde en met de stuwende groove van bassiste Hettsu en drumster Chika. De combinatie blies je zozeer omver dat je automatisch ging headbangen.

En daar was dan weer die tegenstrijdigheid. Er stonden plots geen vier schattige Japanse meisjes op het podium, maar een explosief kwartet metalvrouwen die enthousiast en professioneel heel de zaal oncontroleerbaar lieten meebewegen. Om dan tijdens zachtere momenten toch weer te wisselen naar een aandoenlijkere toon. Hiervoor werd goed gebruik gemaakt van de zachtere stem van Matsuri, die zo het contrast met de explosieve frontvrouw vergrootte. Yukina, die blij wat Japans liet vallen in haar tussenstukjes, onderstreepte ook het gevoel dat de meiden zonder enige pretentie aan het spelen waren, en versterkte de impact ervan.

Door het chaotische karakter van de muziek waren die veranderingen ook onvoorspelbaar, waardoor we meegetrokken werden in de flow. En het effect bleek universeel: overal bleven mensen bewegen, waren er permanent crowdsurfers en kregen we moshpits en een "wall of death". Het vaak toch wat koele, moeilijk op te warmen Belgische publiek leek in vuur en vlam te staan voor de verslavende energie van Hanabie. Toepasselijk, aangezien de naam als woordspeling kan gezien worden op het Japanse woord voor vuurwerk.

De meiden speelden goed op elkaar in, en Yukina bewees als frontvrouw ook dat ze het publiek goed kan bespelen. De zaal sprong collectief de lucht in tijdens nog maar eens een schep zwaardere riffs bij THE GAMBLER, werd een massa van bewegend haar tijdens toppunten Spicy Queen en Kotoshi Koso Gal - Shoka Version -, en zong met gusto de “yeah yeah yeah's” in het refrein van NEET GAME. Geen wonder dus dat ze onder oorverdovend applaus en een onophoudende ‘WE WANT MORE’ het podium verlieten.

Ze kwamen terug met nog een publiekslieveling, O•TA•KU Lovely Densetsu, als encore, waarna de show echt eindigdeen we dan toch nog even de zachtere zijde zagen van de groep, die ons bedankte en samen met het publiek en een Belgische vlag nog even een selfie nam. Het contrast met de ruige band die zojuist nog de AB op zijn grondvesten liet trillen, kon weer niet groter.

En dat is ook de aantrekkingskracht van Hanabie. Ze toonden deze zondagavond dat ze een topshow kunnen geven, en een reeks snoeiharde riffs en screams kunnen neerleggen en mixen met elektro en schattige J-pop, zonder aan essentie te verliezen - in eender welk aspect. Ook lieten ze zien dat ze een powerhouse aan energie en enthousiasme kunnen zijn, maar dat die feestbeesten door kleurrijke visuals en schattige zachtheid ook hun echte kant kunnen tonen. Die tegenstrijdigheid, die puurheid siert hen en zal iedereen die een beetje contrast en een goede liveshow kan smaken appreciëren. Als ze tegen de snoeiharde muziek kunnen, natuurlijk. Wij zijn alvast fan!