Haley Heynderickx - Kleine deugniet

Koninklijk Atheneum, 28 augustus 2018

Haley Heynderickx - Kleine deugniet

Indies Keeping Secrets organiseert regelmatig intieme optredens op geheime locaties in Brussel waarbij het publiek niet vooraf weet wie ze te horen en te zien gaan krijgen. Dankzij de zusterorganisatie van Barcelona kwamen ze bij Haley Heynderickx uit voor hun negenendertigste concert en wij waren er bij.

Plaats van afspraak was de Schievelavabo in Ukkel en van daaruit ging het naar de eigenlijke “concertzaal”: de turnzaal van het Koninklijk Atheneum, een school midden in het groen gelegen en de ideale stek om de ruim tweehonderd geïnteresseerden te ontvangen.

Ruim meer volk dus dan bij Heynderickx’ eerste passage in ons land, in de Salon van de AB een paar maanden geleden. Een pak meer zweetvoeten ook en die waren duidelijk te ruiken omdat alle aanwezigen hun schoenen moesten uittrekken, kwestie van de sportvloer niet te beschadigen. Het was eens wat anders dan bier- en weedluchtjes.

Ook Heynderickx was solidair en stond op kousenvoeten achter de met kerstlichtjes opgetuigde microfoon. Zo voelde ze zich extra thuis in het land van haar voorvaderen, waar de naam Heynderickx even gewoon klinkt als Smith in de VS en waar niemand denkt dat het een hipsterversie is van de familienaam van de bekende gitarist met de voornaam Jimi.

En Heynderickx was in vorm, een pak minder verlegen ook dan in mei, al klonk haar stem nog altijd als een zachte zomerregen. Tussen de liedjes door strooide ze kwistig met guitige bindteksten en daagde ze het publiek uit om de betekenis te raden van Ride A Pack Of Bees, een nummer dat haar prachtdebuut ‘I Need To Start A Garden’ niet haalde. Niemand won het beloofde gratis album, maar wie er was, beleefde wel de Belgische primeur van dit lied.

En er stonden nog wel meer songs op de setlist die niet op de plaat staan, zoals  het mooie Slow Talking, over hoe zij blijkbaar wel in staat is om andere mensen samen te brengen, maar zelf geen lief vond. En ook Ayan’s Song, een nummer dat nog altijd niet klaar zou zijn, maar goed genoeg bevonden werd door haar vroegere kamergenoot.

Ook het grappige niemendalletje dat we voor het gemak Tour Song noemen, stond op het menu. Een nummer waarbij ze minutenlang haar twaalfsnarige gitaar moest stemmen (“Ik dacht ik breng mijn twaalfsnarige gitaar mee, want dat is dubbel leuk, maar eigenlijk is het gewoon dubbel zoveel stemwerk”) en gaat over het leven op tournee, een leven dat ze nu al maandenlang constant leeft.

En dan was er nog Simple Song, het enige liefdesliedje dat ze ooit schreef (want er zijn al zoveel liedjes over de liefde dat er niets meer over te zeggen valt dat nog niet eerder werd gezegd). Ze droeg het op aan haar vriend waarmee ze maar niet kan beslissen of ze nu een kind wil of een hond.

Uiteindelijk speelde deze kleine deugniet, dus enkel nogThe Bug Collector, Worth It en No Face uit haar album. Weer geen Oom Sha La La dus en zelfs niet haar allerbeste song Untitled God Song. Wel de twee covers die ze ook al in de AB speelde en waarmee ze twee van haar invloeden verried: Townes Van Zandt en Jackson C. Frank. Ja, Heynderickx blijft even eigenzinnig als haar liedjes die wel lieflijk klinken, maar waar toch altijd wel een haakje aan zit.

Dat zorgt er ook voor dat ze boven de rest van haar genre-genoten uitsteekt. De velen die haar plaat kochten na de show zullen ondertussen ontdekt hebben welke parels er nog op verborgen liggen en wij: wij ontdekten met Indies Keeping Secrets een prachtig initiatief. Meer van dat!

30 augustus 2018
Marc Alenus