Grandaddy & the Lost Machine Orchestra - Een lach, een traan, maar vooral veel warmte

De Roma, 24 april 2022

De meest onhippe hipsterband aller tijden is misschien wel Grandaddy. De band rond Jason Lytle leverde twintig jaar geleden een paar prachtplaten af, maar wegens uitblijvend echt succes hing de groep in 2006 de baseballcaps in de wilgen. Vijf jaar geleden was Grandaddy even terug met ook een paar Belgische passages, maar met de dood van bassist Kevin Garcia in 2017 leek het doek definitief te zijn gevallen. De jubileum re-release van 'The Sophtware Slump' in 2020 was eigenlijk een solo-exploot van Jason Lytle, in zijn eentje aan een houten piano. In De Roma zette Lytle andermaal dat tweede Grandaddy-album in de kijker. Zonder vaste kompanen, maar omringd door het twaalfkoppig Franse gelegenheidsensemble The Lost Machine Orchestra. Maar aan het eind van een betoverende avond bedankte hij vanop afstand toch ook zijn “Grandaddy-vrienden back home”.

Singer-songwriter Malojian mocht de met mondjesmaat volllopende zaal opwarmen. Deze Noord-Ierse bard werkte in het verleden samen met Jason Lytle en werd daarom uitgenodigd als support. Een rare snuiter, wiens bindteksten meer bleven plakken dan de songs zelf. Zo kwamen we te weten dat het nummer Communion Girls gaat over een dagdroom, die hij ooit had in de kerk, namelijk dat Bruce Lee de kerkgangers kwam behoeden voor een terroristische aanslag tijdens The Troubles in de jaren tachtig. Iets minder luchtig werd het toen hij slotsong Crease Of Your Smile opdroeg aan zijn net overleden grootmoeder, die de dag van het concert werd begraven. Ook dat hoort helaas bij het leven onderweg van een artiest.

Toen rond negen uur het voltallige Lost Machine Orchestra het podium was opgestapt, zetten de strijkers, blazers, percussionisten een stroperige vingeroefening in. We dachten even dat Björk ten tonele zou verschijnen, maar het was toch Jason Lytle - geruit hemd en baseballpet - die uit de coulissen opdook en de zaal meteen verstilde met het eerder obscure Sarah 5646766. Tijdens het meesterwerk dat erop volgde, He’s Simple, He’s Dumb, He’s The Pilot werd duidelijk dat The Lost Machine Orchestra nooit de overhand zou krijgen, maar wel subtiele toetsen mocht rondstrooien in de wondere wereld van Grandaddy. Een geruststelling, want we zagen al vaker speciale sets met strijkers of blazers die de essentie van de songs … umm… platstreken of omverbliezen.

He’s Simple, He’s Dumb, He’s The Pilot was een verwacht vroeg hoogtepunt, maar toch was de op papier voorspelbare set (het band-speelt-één-album-concept) doorspekt met allerlei verrassingen. Soms waren dat kleine dingetjes zoals de frivole marimba-accentjes aan het begin van The Crystal Lake, maar er was ook een mini-opera rond het fictieve karakter Jed. Die Jed komt op verschillende platen van Grandaddy terug, en voor de gelegenheid plakte Lytle al die stukjes aaneen. “Het zal twaalf tot veertien minuten duren, je zal de neiging hebben om te vroeg te applaudiseren, maar ik zal wel aangeven wanneer het zover is”, een prachtig kwartiertje!

Na een uur sloot het immer mooie So You'll Aim Toward the Sky de set af (en toen we later op de avond thuis arriveerden, sloot dat lied naar wekelijkse gewoonte ook het Radio 1-programma 'Parlando' af, maar dit geheel terzijde natuurlijk). Nu is het tijd voor “some other stuff”, kondigde Lytle het tweede deel van de show aan. Met Lost On Yer Merry Way en Saddest Vacant Lot In All The World kregen we twee stukjes uit het album ‘Sumday’. Vrolijker werd het er niet op met This Is The Part, ingeleid als “een song over scheidingen, regen, meubels verkopen en albums maken”.

We dachten dat het concert er na deze drie extraatjes opzat, maar de band keerde nogmaals terug voor een lange bisronde. Naar eigen zeggen speelde hij The Go In The Go-For-It in De Roma voor het eerst in deze bezetting (“niet slecht voor een spontane eerste keer”, vond hij zelf). The Warming Sun en A Lost Machine brachten ons naar het einde van de avond. Jason Lytle en de twaalf muzikanten stonden intussen al dik anderhalf uur op het podium, maar om te onderstrepen dat hij niet helemaal in het verleden leeft, stond Lytle erop om af te sluiten met een nagelnieuw nummer. Happy Little Kid was een mooi en hoopvol liedje, dat met een streepje xylofoon ook iets had van een wiegeliedje voor het slapengaan. Een avond om in te kaderen!