Girlpool - Humoristisch nihilisme

Botanique, 11 september 2017

De kracht van Girlpool is dat ze zo rechtlijnig ongecompliceerd zijn. Destijds trokken ze moeiteloos de aandacht met teksten als: “It's not enough to watch a movie / Eat me out to American Beauty”, op slechts de klanken van een prominente basgitaar en enkele eenvoudige gitaarakkoorden. 

Maar de sound van Girlpool is veranderd. De genotvolle klaagzang van het excentrieke duo is naar de achtergrond verdreven. Meest opmerkelijk is het toegevoegde drumgeweld, maar ook de gitaarlijnen zijn beduidend inventiever. De juiste keuze? Ons initiële antwoord op deze vraag was een ontegensprekelijke neen. Na de set in de Botanique is het antwoord gecompliceerder.

Neem nu Soup, een kort nummer dat er op geen enkele wijze uitspringt in het slotakkoord van Girlpools laatste plaat, maar in de Rotonde weergaloos klonk. De band overtrof zich in een slepende spanningsopbouw en het moet tijdens de eerste ontlading geweest zijn, ergens halverwege de song dat we de vijf stuks tellende podiumbezetting voor het eerst in de armen sloten. Zoek vooral niet naar dat moment op de plaat. De albumversie is nog geen schim van wat de Botanique te horen kreeg.

Niet alleen muzikaal vormde de band een meerwaarde. De sfeer op het podium zat goed en dat zien wij graag. Niet dat Cleo Tucker en Harmony Tividad op zichzelf geen komisch duo zijn, maar met een goedlachse drummer, een toetsenist-saxofonist met de nodige dosis humor en een collectieve drang naar improvisatie, kon het plezier niet op. Ergens opzij in een hoekje stond er nog een gitariste,  introverter dan de rest van de band, maar de sterkste riffs kwamen wel uit haar instrument. Ze deed overigens meermaals denken aan Julien Baker, nog zo’n wonderkind.    

Desalniettemin kon de stevige instrumentatie ook stevig ergeren. Dat viel het meest op bij oudere nummers als Before The World Was Big, dat haast volledig verdronk, zij het dan zonder dat heerlijke, stille stukje waar de woorden “One hundred, one million, billion, trillion times” trippelen.

Over de songs uit Girlpools laatste telg ‘Powerplant’, is het moeilijker oordelen. De band slaagde er enerzijds in de zaal van een mooie, volle sound te voorzien, maar dat ging meermaals ten koste van de verstaanbaarheid van bekoorlijke frases als: “The nihilist tells you that nothing is true / I said I faked global warming just to get close to you" (It Gets More Blue). Voornamelijk de climax van Static Somewhere zorgde nog voor een denderend slot.

Het was lang klappen voor Girlpool terugkwam om het publiek van een bisronde te voorzien, maar de bisronde kwam er en ze bevatte Chinatown. En - laat ons eerlijk wezen - als de zin “Do you feel restless when you realize you're alive?”, de rest van de avond door je hoofd blijft galmen, kan je niet spreken van een slecht concert. Girlpool is een band die ons zal blijven intrigeren, welke richting de sound ook uitgaat.