Gent Jazz 2017 - Dag 4: Oorsnoepjes

Bijloke, 6 juli 2017 - 15 juli 2017

p.p1 {margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; font: 11.0px Helvetica; -webkit-text-stroke: #000000} span.s1 {font-kerning: none}

Op zondag rustte men bij de Main Stage met Peirani-Parisien en Norah Jones . Iets verderop kreeg Yves Peeters enkele voeten aan het schuifelen.

De Garden Stage was zondag eigendom van Yves Peeters, die ze drie keer kwam bezetten met Yves Peeters Gumbo en een keer met zijn Kleptomatics. Gumbo is een gerecht met roots in verschillende culinaire tradities uit New Orleans, leerden we. De muziek leunde dan ook hevig op de verschillende, muzikale tradities uit de geboortestad van de jazz. Alsook op een geweldige ritmesectie bestaande uit Peeters zelf op drums en Axel Gilain op bas. De rauwe en diepe stem van pianist Bruce James werd afgewisseld met de gladdere François Vaiana, die schipperde tussen “”charismatisch” en “out of place”. We hoorden lichte (en soms wat vrijblijvende), fijne songs.

Vincent Peirani & Emile Parisien maakten met sopraansax en accordeon de brug tussen kamermuziek en jazz. De Fransen speelden met fenomenale techniek en vulden een dik uur met eigen composities en ander werk. Van prachtig, serene chansons naar zoete avant-garde, hoogstens om zacht op te wiegen. Geen evidente festivalact dus, ook niet op Gent Jazz, waar een aanzienlijk deel van het publiek vòòr de headliner vooral aandacht heeft voor de hippe eetkraampjes en Duvels. Maar met gespitste oren luisteren loonde wel degelijk: Peirani en Parisien riepen een rustige rijkdom aan kleuren en emoties op.

Het headline-slot was voor Norah Jones, die vergezeld van vijf klasbakken van Americana-muzikanten een crowd-pleasing set kwam brengen. Soms was die wel erg laidback en veilig, maar als het goed klinkt, klagen wij niet. En de songs waren als zoete oorsnoepjes. Jones switchte tussen gitaar en piano en zo tussen de jazzy ballads en full-on country. Kwamen en gingen met een glimlach naar de camera: Don’t Know Why, Sunrise en Come Away With Me en heel wat materiaal van op haar laatste ‘Day Breaks’. Geen vuur aan de schenen, wel een warme en moeiteloze set die je zachtjes vasthield tot ze gedaan was.

De gesynchroniseerde danspasjes ontbraken zondag, maar de vijf jongens van Kleptomatics konden met hun matching outfits en symmetrische opstelling tellen als brass boyband. Ze werden naast Peeters stevig geruggesteund door Berlinde Deman op tuba en speelden met veel goesting composities van verschillende bandleden, die hoorbaar plezier hadden bij het arrangeren. De tent was voller dan we ze al hadden gezien, en her en der kregen Kleptomatics met frisse grooves meer en meer mensen aan het dansen zonder elke, individuele koperblazer zijn solo-momenten te ontzeggen. Fijne liveband!