Norah Jones - Day Breaks
Blue Note Records
De ravissante Norah Jones is terug van lang weggeweest. Met het nagelnieuwe ‘Day Breaks’ maakte ze een plaat waarmee het erg aangenaam wakker worden is.
Ergens luidt dat nieuwe album een terugkeer in naar het geluid waar Norah Jones zichzelf mee op de kaart heeft gezet. Inmiddels heeft ze een rijke carrière uitgebouwd, waarin ze steeds verder op zoek gaat naar nieuwe impulsen. Denk bijvoorbeeld maar aan het uitstapje Puss’N’Boots, een erg folky album, dat ze maakte met enkele vriendinnen. Niet in de hoop er miljoenen exemplaren van te slijten, wel met het achterliggende plan om nieuw, muzikaal terrein op te zoeken. En als het even kan zich er vooral mee te amuseren.
Want dat is het ook. Niets moet meer voor Norah Jones. Alle mogelijkheden staan open. Als dochter van Ravi Shankar zit het musiceren haar in het bloed. Op ‘Day Breaks, haar zesde soloalbum inmiddels, keert ze terug naar de pianogedreven sound van het vroegste werk. Negen nieuwe songs, drie covers. Ze laat zich op het album omringen door een sterrencast: meesterdrummer Brian Blade (we tippen graag diens solowerk), Lonnie Smith op het klavier en saxofonist Wayne Shorter. Daarmee lijkt alvast een gouden combinatie te ontstaan. Bedoeling was weinig overdubs of studiotrucjes te gebruiken, maar alles zo live en zo eerlijk mogelijk te registreren.
De covers, dat zijn respectievelijk het uiterst rustige Peace (geschreven door Horace Silver), het fantastisch gespeeld en dito gezongen Fleurette Africaine (Duke Ellington) en – oh verrassing – Don’t Be Denied, geschreven door Neil Young; met de ene voet duidelijk in de (klassieke) jazztraditie, met de andere in de countryrock. Het is duidelijk dat La Jones graag varieert en de covers degelijk uitwerkt, want het zijn uitschieters op een eigenlijk best sexy en aangenaam album.
In het eigen werk wegen de composities soms helaas iets te licht (het wat nostalgische Once I Had A Laugh, saloonjazz voor gevorderden). Anderzijds is Jones ervaren genoeg om kieskeurig te kunnen zijn (een pakkend It’s A Wonderful Time For Love of het op heerlijk orgelwerk drijvend Flipside, dat een politiek kantje heeft).
‘Day Breaks’ lijkt een ochtendplaat (het zachtjes meanderende And Then There Was You), maar ook in de avonduurtjes gedijen de songs. Dit is geen zwaar op de hand liggende conceptplaat, al verwijst ze er met songs als Burn en vooral Tragedy (over de destructieve kracht van alcohol) wel naar, maar eerder een luchtig, jazzy tussendoortje. Om maar te zeggen: wie fan was, zal het nieuwe werk graag zien komen. En wie het nu ontdekt, zal vast geïntrigeerd geraken en op zoek gaan naar de voorgangers.