Fuzz Club festival - Psychedelische ontdekkingstocht

Effenaar, 10 mei 2025

Het blijft vreemd dat dit festival in ons land weinig weerklank krijgt. Nochtans hebben wij nu al twee keer vastgesteld dat op Fuzz Club festival wel degelijk één en ander te ontdekken valt.

Twee zalen zijn er beschikbaar in de Effenaar om de waren van het Britse label uit te stallen. Jammer genoeg is het vooral naar de avond toe vaak virtueel onmogelijk om, als je een concert in de grote zaal tot aan het gaatje wil volgen, nog binnen te raken in de kleine zaal. Vandaar dat wij jammer genoeg Black Market Karma aan ons voorbij moesten laten gaan. En een mens moet ook iets eten, waardoor Mien werd geofferd aan onze maag.

Elektronica en gitaar, het is een recept, zo oud als… euh, de elektronica. En het lijkt nog steeds attractief te zijn. Want Nicolas Wood, de helft van The KVB, maakt er gretig gebruik van. Dompel gitaar en stem dan ook nog eens onder in een goed gevuld badje reverb en je bent er, bij Saccades. En “er zijn”, dat houdt dan in ergens in de buurt van New Order, toen die de elektronica enthousiast omarmden. Het resultaat is dansbaar. Dat valt alvast niet te ontkennen. Het was moeilijk om onbewogen te blijven, maar tegelijk was het ook weer niet boeiend genoeg om dat een kleine veertig minuten vol te houden. Op plaat leek het interessant, op het podium was het dat, ondanks de overvloed aan psychedelische beelden (huis-, tuin en keukenfilmpjes die verknutseld werden), niet altijd.

Dat er ook in Italië psychedelica gemaakt wordt, zal niemand verbazen. Tussen de berg platen, die wij de laatste tijd op de redactie te verwerken krijgen, zit ook nogal wat Italiaans materiaal. En Upupayāma viel daartussen met hun seventiesretro wel degelijk op. Wat wil je ook, als er in de opener een sitar en een dwarsfluit wordt bovengehaald. Die dwarsfluit zou uiteindelijk Jethro Tull-gewijs een belangrijk aspect blijken in dit muzikale geheel. Maar tegelijk mochten ook de gitaren gieren en kreeg de ritmesectie al in de eerste song een belangrijke rol. Er werd veelvuldig met het tempo gespeeld. Snel werd traag en omgekeerd, waarbij het dan leek of het nummer in kwestie een trekje van een pretsigaret had genomen. De wahwah-gitaren maakten het daarna helemaal af. Dit was een ontdekking, die ons zeker bij zal blijven.

Engelser dan Floral Image zouden we ze vandaag niet meer zien. De flair waarmee deze band het optreden aftrapte, was tekenend en deed ons denken aan de pretentieuze begindagen van Oasis, zij het misschien iets bescheidener. Maar staart u zich daar vooral niet op blind. De bassist mocht dan al alle ogen op zich gericht houden door bekken te trekken, de achterkant van de basgitaar te tonen (voorzien van de tekst “Enjoy Yourself Eternally”, de lijfspreuk van de band) of Chuck Berry’s duckwalk te doen, deze band ademde ook psych. Met twee zangers (en vermoedelijk tekstschrijvers) in de rangen, kon er een duidelijk onderscheid gemaakt worden tussen de feestnummers (om ze zo denigrerend te omschrijven) en de meer ingetogen songs. Maar het paste allemaal in het geheel met een boeiend, opgejaagd concert tot gevolg. En ook hier was er voor de dwarsfluit plaats, hetgeen misschien, in tegenstelling tot bij Upupayāma eerder vreemd leek. Maar met deze songs en een show, waaraan het onmogelijk ontsnappen was, is Floral Image zeker het volgen waard.

Voor geen geld zouden wij een optreden van Radar Men From The Moon (RMFTM om het eenvoudig te houden) willen missen. Steeds weer doen zij je hartslag stijgen tot op het net houdbare. Met repetitieve gitaren en een fameuze ritmesectie met twee drumkits zijn zij in staat om je weg te blazen. En dat is ook wat ze steevast doen. Toen de lange intro van de opener werd ingezet, wist je dat je niet anders zou kunnen dan meegaan in de maalstroom. Wat zo fantastisch is aan deze band, is dat ze de herhaling net zo lang kunnen aanhouden tot aan het randje voor ze die roes doorbreken. Dat frontman Niels Koster zich dan ook nog eens de longen uit het lijf schreeuwt, zich daarbij steevast met de microfoon op de borst kloppend, als was hij het die de percussieve storm aanstuurt, maakt het helemaal af. Soms gingen de gitaren met elkaar in de clinch, maar soms werkten ze ook gewoon samen en steeds wisten ze diezelfde impact te creëren. RMFTM blijven uniek, balancerend op de slappe lijn tussen hardcore en noise. En wij zijn nog steeds - misschien zelfs nog meer - fan!

Countryrock spelen op een festival dat draait rond psychedelica en aanverwanten, Ripley Johnson kan dat. Meer nog, Ripley Johnson stak meteen de hand uit naar de hoofdprijs. U kent Ripley Johnson misschien wel. Van Wooden Shjips of van Moon Duo, waarmee hij in feite heel wat dichter aanleunt bij het genre, waarin Fuzz Club grossiert, maar Johnson heeft die twee bands inmiddels achter zich gelaten en is zijn eigen weg gegaan. Met Rose City Band maakt hij naar eigen zeggen "zonnige" muziek. In de Effenaar kwam hij uit bij iets dat lag in het niemandsland tussen countryrock en - toch wel - psychedelica, ook al was de country-ondergrond bijzonder stevig. In Eindhoven bleek ook dat de uitstekende band, die Johnson rond zich verzameld heeft, helemaal rond hem draaide. Hij was degene die met een knikje aangaf wanneer de lapsteel of de toetsen hun gang mochten gaan. Dat ze dat dan ook nog eens op uitmuntende wijze deden, was uiteraard een pluspunt. Dat de psychedelica nog niet helemaal uit Johnsons aders is weggespoeld, bleek vooral uit de machtige afsluiter, waarin naast de eerder genoemde muzikanten, ook de frontman zich helemaal kon laten gaan met een absoluut hoogtepunt tot gevolg. Het contrast met RMFTM kon misschien niet groter zijn, het was toch een absoluut hoogtepunt.

Mysterie werkt, ook in de muziek. Daarover bestaat geen twijfel. Kijk maar naar The Residents of - iets recenter - Ghost. En er zijn ongetwijfeld nog andere voorbeelden. GOAT maakt er een erezaak van om dat mysterie zo nu en dan aan te zwengelen. Of de verhalen, die de rondte doen over de band, ook effectief waar zijn, doet eigenlijk niet eens ter zake. Dat de grote zaal afgeladen vol zat, bewijst dat deze band een gevestigde waarde is binnen het genre en misschien zelfs daarbuiten.

Het moet niet altijd eenvoudig zijn om met zo'n masker voor je hoofd muziek te spelen. Voor de gitaristen zijn er bijvoorbeeld de pedalen, waarmee rekening gehouden moet worden. En je zicht wordt tenslotte altijd enigszins beperkt. Vandaar ook dat er weinig beweging zat in de muzikanten. Enige uitzondering op die regel was de bassist, die al eens de twee gesluierde dames vooraan op het podium vervoegde voor een nummer. Maar de twee dames vooraan op het podium compenseerden dat allemaal moeiteloos.

Verder was er van die bewegingsbeperking weinig te merken. Vanaf de opener speelde dit collectief als een goed geöliede machine met een stevige ritmesectie, nog versterkt met de djembe, als basis, waarover de twee gitaristen soms elkaar aanvullend, dan weer de degens kruisend, voluit mochten jammen of pittige riffs neerlegden. De twee frontdames (waarvan één ook nog eens occasioneel de toetsen beroerde, steeds samen aan de microfoon, maakten het geheel rond. Af en toe leek de machine te haperen. Maar de fans namen hen dat duidelijk niet kwalijk. Toen de pauze tussen de songs net iets te lang leek te zullen worden, werd dat meteen opgevangen met een ritmisch applaus, hetgeen de band graag over zich heen liet komen. GOAT weet waar ze mee bezig zijn en waren een terechte headliner.

Het festival was daarna nog lang niet afgelopen, maar de lange dag eiste zijn tol van ons oude lichaam, waarna wij wijselijk huiswaarts keerden. Moe, maar voldaan.