Fuck Buttons - Beter dan drugs
Stuk, Leuven, 16 augustus 2010
Sommige optredens overstijgen het idee dat elk van ons automatisch heeft bij het gegeven ‘optreden’. Heel uitzonderlijk is een optreden dus meer dan een gewoon optreden. In het overaanbod dat tegenwoordig heerst in de moderne muziek is het dan ook niet makkelijk om nog een groep te vinden die dit teweeg kan brengen. Woensdag stond er echter wel eentje geprogrammeerd in het Leuvense Stuk: Fuck Buttons.
Er is maar één geschikte Belgische groep om het voorprogramma van Fuck Buttons te verzorgen: The Germans. Het Gentse viertal bewijst op hun uitstekende debuut ‘Elf Shot Lame Witch’ dat het wel degelijk nog anders kan. Ook hun veel te korte optreden in het Stuk was onvoorspelbaar, hoekig en ontzettend opwindend. Waar Fuck Buttons zich zo goed als enkel van elektronica bedient, wordt er bij The Germans minstens evenveel lawaai gemaakt, maar dan met traditionelere instrumenten. De combinatie van ronduit chaotische stukken met opvallend poppy intermezzo’s doet bij momenten aan Evil Superstars denken en komt live nog beter uit de verf dan op plaat. Een opwarmer om u tegen te zeggen met andere woorden.
Dat Fuck Buttons niet enkel een coole groepsnaam is, bewezen ze eerder dit jaar al met hun op zijn zachtst uitgedrukt opmerkelijke debuut ‘Street Horrrsing’, een album waarvoor het woord ‘experimenteel’ uitgevonden is. Producer van dienst was John Cummings van Mogwai, die met ‘Street Horrrsing’ heel wat origineler uit de hoek wist te komen dan met zijn eigen ‘The Hawk is Howling’. De groep mocht ook een tijdlang het voorprogramma van Mogwai verzorgen maar toch ligt de sound van beide bands mijlenver uit elkaar. Enige gelijkenis is dat de muziek van beiden erg repetitief is, al gaat Fuck Buttons hier net nog een stapje verder in.
Op het podium geen gitaar of drumstel te bekennen, enkel een grote tafel vol met elektronica-apparatuur, een Gameboy en een Fisher Price-opnemer. Daarnaast nog een kleine drum die slechts sporadisch werd gebruikt. Aan de ene kant van de tafel Andrew Hung, aan de andere kant Benjamin John Power. Veel viel er met andere woorden niet te beleven op het podium buiten de bij wijlen bevreemdende bewegingen van dit duo. Maar dat was compleet overbodig aangezien de muziek reeds het uiterste van onze aandacht vergde.
Samen met het feit dat de setlist zo goed als identiek was aan de plaat, zou een mens zich gaan afvragen waarom dit optreden dan toch zo legendarisch goed was. We zagen velen na een tijdje toch bedenkelijk kijken en voor niet weinig mensen zal het een hele beproeving geweest zijn om dit concert uit te zitten. Wie niet van bij opener Sweet Love for Planet Earth meegezogen werd naar het universum van Fuck Buttons, zou dat in het komende uur ook niet doen. Wie er wel geraakte, belandde in een trip die een uur lang onafgebroken (telkens weer wisten ze het ene nummer op geniale wijze te doen overgaan in het andere) zou duren en een schitterende opbouw met opvallend veel dansbare beats kende. Een bruusk einde gooide ons hardhandig terug op planeet Aarde. Vergeet alle hallucigene middelen, probeer Fuck Buttons.
16 augustus 2010
Tom Weyn
