Foo Fighters - De director's cut

Sportpaleis, 11 juni 2018

Twee seconden; zolang duurde het voor Dave Grohl het Sportpaleis uit de handen kon laten eten alsof Foo Fighters al twee uur aan het knallen waren. Hij kwam dan ook het podium op stormen zoals alleen Dave Grohl dat kan: in een spurtje, zijn gitaar aanrandend, schuddend met de haren en even brullend in de micro. Is Dave Grohl eigenlijk ooit slecht gezind, vroegen wij ons af.

Foo Fighters - De director's cut

Voor drie uur stonden Foo Fighters ingepland; twee uur en vijfenveertig minuten kregen we uiteindelijk. Zeker niet slecht, maar tegen die tijd waren we wel bijna opgelucht dat het gedaan was. Foo Fighters speelden geen slecht concert, daarvoor zijn de heren te veel vakman en spelen ze met te veel enthousiasme, maar het was wel een show die ofwel korter had gemogen, ofwel een strakkere regie had kunnen gebruiken. Wat we nu gezien hebben was de director’s cut. En hoewel die soms zeker hun nut hebben, levert het niet altijd een betere film op.

Het probleem was dat zowat elke song gerekt werd, soms tot in het oneindige, zodat we op den duur het gevoel hadden dat Foo Fighters aan een elastiek stonden te trekken die al tot het uiterste opgespannen stond. Er zaten ook te veel spielereien in de show die al te vaak het tempo eruit haalden. Het rondje covers in het midden met alle bandleden was misschien wel grappig en tof voor even, maar duurde te lang. Dat Dave Grohl daarna nog voor Under Pressure, gezongen door Taylor Hawkins, achter de drums kroop, was aardig, maar dat had ook met eender welke song van Foo Fighters gekund.

In de verlengingen van The Pretender hoorden we voor het eerst dat er best veel Down Down (Status Quo) in dat nummer zit en iets zegt ons dat Dave Grohl wel van dat soort rock-‘n-roll houdt. Rope werd iets te lang uitgerokken, al was het spelletje/duel gitaar-drums tussen Grohl en Hawkins fijn om te zien. Dat er daarna nog een drumsolo volgde, was er te veel aan. Dat Hawkins die drumsolo hoog in de lucht kon brengen, omdat zijn podium opgekrikt kon worden, bood nu niet meteen veel meerwaarde. Dat The Sky Is A Neighbourhood gewoon werd gebracht, in normale lengte, was bijna een opluchting. Het eerste uur telde zes nummers. Zes!

We zijn kritisch, maar niet negatief, want daar zijn de songs, die we hoorden, te goed voor. Wie een show kan beginnen met Run, All My Life, Learn To Fly en The Pretender, baadt in weelde. Het is des te meer jammer dat Foo Fighters niet meer songs hebben gespeeld. Ze hebben er immers het oeuvre voor. Nu bleek de setlist beperkt tot alle nummers die Foo Fighters ongeveer altijd spelen en een enkele verrassing, zoals Breakout (gebracht zonder podiumlicht en met oplichtende gsm's vanuit de zaal) of This Is A Call, in de bissen, terwijl artiesten als The Cure, Pearl Jam of Bruce Springsteen in hetzelfde tijdsbestek toch minstens tien nummers meer uit de kast halen.

De meest aangename verrassing van de avond heette tot onze eigen verbazing Wheels, een song die we altijd op zijn hoogst matig hebben gevonden. Maar hier werd hij genuanceerd gebracht en bood iedere muzikant op het podium (zelfs die voor het grootste gedeelte toch overbodige toetsenist) een meerwaarde. Een ander hoogtepunt, want altijd een hoogtepunt: My Hero, dat grotendeels gebracht werd zoals op het akoestische album ‘Skin And Bones’ uit 2006. De beste versie als je het ons vraagt.

Grohl stond ook stil bij de mensen die al spontaan waren komen meespelen op het podium in de loop van de tournee, zoals de ondertussen legendarische "KISS-guy" die zelfs Dave Grohl opzij wist te spelen tijdens Monkey Wrench. “Weet”, zei Dave Grohl, “dat, als je ooit wil komen meespelen, je niet zo goed zal kunnen zijn dan KISS-guy. Niemand zal ooit nog zo goed zijn als KISS-guy.” En zo is het.

Uiteraard zaten Times Like These en Everlong nog in de bissen, meegekeeld door iedereen. Foo Fighters gaven van begin tot einde blijk van energie en spelplezier en toch was het jammer dat ze niet meer met de tijd gedaan hebben. Soms dachten we echt: “Komaan; doe voort, het is goed zo.” Misschien volgende keer een time-manager mee op tournee?

Dit verslag staat ook te lezen op nieuwssite Newsmonkey.be

Foo Fighters @ Spontpaleis Antwerpen 11/6/2018

12 juni 2018
Geert Verheyen