Flying Horseman + RAMAN - Straffer dan verhoopt

N9, 11 oktober 2018

Flying Horseman + RAMAN - Straffer dan verhoopt

Voor de betere rockmuziek trekken wij al eens graag naar de muziekclub om de hoek. Wij dus de deur uit richting de N9 voor een avondje Flying Horseman en RAMAN. Over de koppen lopen was het niet; daar zaten blijkbaar een paar voetballende kerels op tv voor iets tussen.

 

Het was een merkbaar nerveuze Simon Raman die het podium betrad. Tijdens Breathe en Pieces kwam de winnaar van de recenttse editie van Oost.Best! en artist in residence van de N9 meer en meer onder stoom. In W.W. liet RAMAN het volledige spectrum zien door te starten als een rustige, ingetogen singer-songwriter, maar nadien volledig open te bloeien en zelfs behoorlijk dwars en stevig uit te hoek te komen.  

Het heerlijk lichtvoetige Big Sky Country zette RAMAN met respect naar eigen hand. Vooral het subtiele orgel en de bas zorgden voor meerwaarde. De band leende het nummer van de betreurde Chris Whitley, die ook ooit nog in de N9 speelde.

Met slotnummer en single Maestoso ging RAMAN eruit met een knal. Het slot werd excellent uitgesponnen en verveelde werkelijk geen seconde. We zagen een band met veel talent, veel potentieel die een bijzonder gebalde, maar intense reeks songs neerzette.

De set van Flying Horseman was grotendeels opgetrokken uit nummers uit de recentste plaat ‘Rooms/Ruins’. The Key mocht, net als op die plaat, de set bedaard op gang trekken. Met de tweede song, Deep Earth, al schakelde de band een versnelling hoger; in die mate zelfs dat frontman Bert Dockx in het spooky Fever Room zijn dikste snaar kapot speelde.

Flying Horseman + RAMAN @ N9

Na dat korte oponthoud kregen we Private Isle voorgeschoteld. Van dat heerlijke groovende thema werden wij ook nu weer oprecht gelukkig. Van de groove naar de chaos was maar een stap, zo bleek in Stars, waarmee we een ware apocalyps aan lawaai over ons heen kregen. In het universum van Flying Horseman was het nadien slechts een kleine stap naar het ingetogen en extreem fijnzinnige Bee Season.

Bright Light was een totaalpakket: ingetogen aanvang, maar je voelde een de gejaagde staccato van de ritmesectie dat er iets op til was. De backings leken de voorbode, maar al snelle zaten we in zwaar weer met salvo’s van alle bandleden, maar vooral een heerlijk solerende Dockx. En plots… was het terug naar af en ging de storm liggen. De song eindigde even bescheiden als hij begonnen was.

Pas helemaal op het einde volgde er nog een rondje van enkele oudere songs. Faithfully Yours was lange tijd een gezapige, op de baslijn en gewichtige gitaarlijnen terende song tot daar die majesteuze en alles overheersende gitaarsolo aankwam. City mocht de set afronden en deed dat hinkelend op twee gevoelens; enerzijds kwam de gitaar bijzonder lichtvoetig uit de hoek, anderzijds was er naar goede Flying Horseman-gewoonte die overheersende dreiging.

Flying Horseman liet zich weer van zijn meest intense, eigenzinnige en virtuoze kant zien. Het speelde een concert waarvan we vooraf wisten dat het goed zou zijn. Achteraf zijn we dan altijd onvervalst tevreden dat het vaak nog dat tikkeltje straffer was dan we durven hopen hadden.

14 oktober 2018
Patrick Blomme