Flume - De bizarre transformatie van Flume

Le Zénith, 3 november 2019

Flume - De bizarre transformatie van Flume

Elektronisch wonderkind Flume maakte dit jaar een comeback met een mixtape, een ep en een razend populaire nieuwe single. We troffen hem in Parijs voor een knotsgekke en tegelijk verfrissende show. Een schot in de roos.

Het was even schrikken toen Harley Streten, de jonge Australiër die als Flume door het leven gaat, de mixtape 'Hi This Is Flume' dropte. Die leek in de verste verte niet op het in 2016 verschenen 'Skin', zijn commerciële succes en tegelijk ook grote doorbraak. Nee, de mixtape was veel ruiger en experimenteler, alsof hij zocht naar zijn identiteit. In Parijs werd alles duidelijk: de pop-achtige puber is no more, de allesverwoestende adolescent zag het licht. Maak kennis met de nieuwe Flume.

Brekende bloempotten, kapotgeslagen printers, graffiti: het is slechts een fractie van wat we zagen tijdens Flume's passage in Le Zénith. De jonge Australiër kwam al eerder shows geven in Frankrijk, en ook België (zoals in Vorst) in het kader van 'Skin', maar met 'Hi This Is Flume' wil hij zijn liveshows duidelijk naar een ander niveau tillen. Na te hebben geopend met Hi This Is Flume, Sleepless (meteen de sfeer aanwakkeren, weet u wel?) en High Beams werd het al snel duidelijk dat het 'Skin'-tijdperk voorbij is: niet alleen was de setting heel anders (Flume bracht het grootste gedeelte van de set zittend door), ook de presentatie was compleet omgegooid. Waar hij in 2016 nog zwoer bij het volledig uitspelen van elk nummer, volgde hier de ene schijf de andere razendsnel op. En dan hebben we het nog niet over de knotsgekke stunten die hij uithaalde, zoals al die bloempotten die hij kapot gooide op het podium tijdens Never Be Like You, of de printers die hij met een reusachtige hamer bewerkte tijdens Wall Fuck. Wilde hij zou duidelijk maken dat hij klaar was voor iets nieuws?

Toch knipte hij de banden met het verleden lang niet helemaal door: Smoke & Retribution, Hyperreal, Holdin' On, Say It en HyperParadise kregen allemaal nog een plaatsje in zijn show. Geen wonder natuurlijk, want dat zijn publiekslievelingetjes. Maar de focus lag wel op de nieuwe aanwinsten. En dat maakte hij meer dan duidelijk door twee gasten mee te nemen: rapper Reo Cragun (met wie hij recent een ep uitbracht) en zangeres Vera Blue. Om de beurt kwamen ze op het podium voor enkele singles. Hoogtepunt daarbij was Rushing Back, waarin Vera Blue liggend vanuit een sofa een fantastische prestatie neerzette. Maar ook Reo Cragun moest niet onderdoen: zijn versie van Quits met die vervormde stem was heerlijk verfrissend.

Toen het einde naderde, haalde de jonge Australiër uiteindelijk zijn twee gasten tegelijk op het podium, terwijl hij zijn grootste hit, de remix van Disclosure's You & Me, inzette. Samen stormden ze het podium af om alle lachende en brullende mensen op de eerste rij een high five te geven en wat danskunsten te tonen. Onder de nazinderende tonen van de single werd het trio uiteindelijk opgeslokt door de duisternis van de coulissen. Hoe kan dat nu? Exact hetzelfde einde als in 2016? De mensen begonnen al af te druipen toen Flume terug het podium op dook. Aan zet was het snoeiharde Ecdysis, wat zowaar "vervelling" betekent. Skin is no more dus. Of toch wel? Na het daaropvolgende Drop The Game (een fantastisch nummer dat hij normaliter nooit speelt) volgde namelijk nog Tiny Cities, het laatste nummer van 'Skin'.

Verwarring alom, dus. Wil hij nu wel of niet afscheid nemen van zijn 2016-persona? In elk geval wist hij ons van begin tot einde in een wurggreep te houden. Ook na anderhalf uur feesten snakten we naar meer. We zijn benieuwd wat Flume nog allemaal voor ons in petto heeft.

10 november 2019
Jeroen Poelmans