First Aid Kit - Knetterend vocaal vuurwerk

De Roma, 27 november 2018

Wie van mooie stemmen houdt, kon vanavond in De Roma terecht want Isaac Gracie zou er opwarmen en de grootste letters op de affiche waren voor First Aid Kit.

“Show me love” smeekte voormalig koorknaap Isaac Gracie vier songs ver in zijn set. De Roma taterde er namelijk nogal on-Belgisch op los tijdens de eerste drie nummers van deze als glamrocker vermomde gevoelige bard.

Vooral tijdens het gevoelige Hollow Crown en het al even tedere Love (ain’t always so good) overstemde de achterste helft van de zaal de zanger en zijn snarenspel. Zijn smeekbede, gebracht met zijn vriend Jamie op gitaar, bracht soelaas. Het is dan ook een van ‘s mans betere nummers en met Silhouettes of You en Last Words breidde hij er nog een mooi slot aan vast.

Waarom het voor deze Brit niet echt wil lukken, is ons onduidelijk: hij heeft een geweldige stem en goede songs. Misschien moet hij stoppen met een beetje radeloos uit zijn puppy-ogen te kijken als het publiek begint te babbelen en eens met zijn spieren rollen? Laat de koorknaap in jou gaan, Isaac.
Er waren eens een Amerikaan, een Schot en een Brit. Het zou het begin kunnen zijn van een mop, maar er waren ook nog twee Zweedse zussen bij. We hebben u dus op het verkeerde been gezet. Dat deden de ogenschijnlijk lieflijke zussen Söderberg ook geregeld in de Roma vanavond.

Bij First Aid Kit spelen ze namelijk met verschillende troeven zoals onschuld, melancholie, uitbundigheid, speelsheid en boosheid en je weet nooit meteen welke kaart Johanna en Klara zullen trekken. De enige constante was het ongelooflijke gemak waarmee de zussen en hun band door hun set walsten. Het enige foutje waar we ze konden betrappen, was toen Klara het dopje van haar waterfles liet vallen… Dat zegt genoeg zeker?

Met een album (‘Ruins’) en een ep (‘Tender Offerings’) was 2018 een vruchtbaar jaar voor de band en het was ook uit het laatste album dat de eerste songs getapt werden. Felle witte spots op discoballen en leuke visuals begeleidden Distant Star en bij It’s A Shame scheurden we gezamenlijk over een verlaten Amerikaanse highway doorheen een getekend landschap van Colorado.

Met ingestudeerde woordjes Nederlands en een brede glimlach werden de harten van de Antwerpenaars gestolen en we werden bijna intieme vrienden dankzij de foto’s uit hun privécollectie die bij Master Pretender werden geprojecteerd, niet toevallig een coming of age-nummer.

Met een knappe overgang tussen Stay Gold en The Lion’s Roar kweekte de set in sneltempo spieren en toetsenist Steve Moore ging met de zussen een wedstrijdje haardosschudden aan (hij won overtuigend). Maar de gouden keeltjes kunnen ook mannen op de knieën krijgen. Dat bewezen ze met het vlammende You’re The Problem Here, het #metoo-nummer dat ze noodgedwongen schreven tegen de “rape culture”.

“Maar jullie kwamen voor de trieste songs, dus hernemen we dat deel van de show,” verklaarde Johanna “Ook al zijn we eigenlijk de hele tijd boos,” voegde Klara daar aan toe. Dat was een van de voorbeelden van hoe ze hun fans graag in het ootje namen. Een andere keer was toen Johanna aankondigde iets heel serieus te vertellen om dan op knotsgekke wijze, samen met haar zus de band voor te stellen: de Amerikaan, de Schot en de Brit dus.

Dat “trieste” deel duurde ook welgeteld maar één nummer lan (Ugly), daarna brak de zon weer door met Hem Of A Dress waarvoor de band verzamelde rond één microfoon en waarin Johanna ons aanmaande om mee te zingen alsof we dronken waren en met King Of The World, dat wel gespeend bleef van accordeon en trompetten, maar toch goed was voor een grote glimlach.

Voor wie nog niet overtuigd was van de vocale kracht van het duo, werd Running Up That Hill gecoverd en dat ging mooi over in Wolf. Daarmee waren we klaar voor de finale met uiteraard Emmylou, maar ook met een stevige versie van Nothing Has To Be True waarin de stroboscopen wild flikkerden tot op de visuals een flits te zien was alsof een oude zwart-wit tv werd uitgezet.

Set over en uit? Nee, na een lange stilte, verscheen een rode, pulserende bol, het teken voor de bisronde die startte met Rebel Heart en ook nog It’s A Shame, Fireworks, My Silver Lining bevatte. Eens die zilveren streep getrokken, was de show echt voorbij, maar het vocale vuurwerk knetterde nog heel de weg huiswaarts na.