First Aid Kit - Ruins

Columbia Records

Als je puur op basis van je stem een plekje in de hemel kon verdienen, zouden Klara en Johanna Söderberg op beide oren mogen slapen. Wat de zusjes achter First Aid Kit uit de strot laten komen, daar blijft niemand onberoerd bij; zeker als ze samen zingen. ‘Harmonie’ moet van oorsprong gewoon een Zweeds woord zijn, als we First Aid Kit horen. Het goede nieuws is dat ze bij de release van elke cd ook qua songmateriaal grote sprongen voorwaarts maken. Zo ook op het bijzonder mooie ‘Ruins’.

Toegegeven, wij hebben een zwak voor First Aid Kit. De song Emmylou behoort zonder meer tot de hier ten huize meest gedraaide nummers. Het horen van de pedalsteel volstaat al voor kippenvel en dan moet die machtige samenzang nog komen. Het zijn componenten die het hart vormen van de muziek van First Aid Kit. Die basisreceptuur wijzigt op de vierde plaat niet en gelukkig maar.  

De eerste single It’s A Shame voorspelde meteen veel goeds. Al was daar eigenlijk al op te horen dat ook Klara en/of Johanna hun portie liefdesverdriet hebben gehad. De song beschrijft het gevoel van opnieuw alleen te zijn na een lange relatie. Je proeft in die hemelse stemmen zelfs wanhopige eenzaamheid. Een thematiek die eigenlijk doorheen de hele plaat loopt. Een zoveelste break-upalbum, maar vaak haalt het einde van een relatie nu eenmaal het mooiste uit een creatieve geest naar boven.

Dat is bij First Aid Kit niet anders. In Fireworks wentelen ze zich een klein beetje in zelfbeklag ("Why do I do this to myself every time / I know the way it ends before it’s even begun / I am the only one at the finish line"), maar ze doen dat op zo’n mooie manier dat je hen vooral een knuffel wil geven. Muzikaal inspireerden de zusjes zich op een song uit de jaren zestig, godbetert, End Of The World van Skeeter Davis, al herkennen we ook flarden van de sfeer van het meer poppy werk van wijlen The Cranberries. Alleen laten Johanna en Klara die muzikale referenties op vocaal vlak mijlenver achter zich.

Het meest prominent aanwezig in de songs is ongetwijfeld Klara (de donkerharige). Al is het in deze echt onmogelijk om de ene hoger in te schatten dan de andere; beide zijn zo essentieel als peper en zout in een goed gerecht. De samenzang is onovertroffen en toch bewijzen ze ook in het slotnummer Nothing Has To Be True dat ze het niet eens nodig hebben om een beklijvend lied te maken. Het is de allereerste song zonder harmonieën en het klinkt zonder meer fantastisch.

Het mooiste nummer op ‘Ruins’ is voor ons To Live A Life. De zusjes beklemtonen graag op elke plaat in minstens één track dat ze begonnen zijn als duo. Die song moet het rustpuntje zijn op de cd en To Live A Life vervult die opdracht met verve. Eerst hoor je enkel Johanna en de gitaar, dan komt de pedalsteel erbij kijken en, vooral als Klara begint mee te zingen, breken alle hemelsluizen ongenadig open en is het quasi onmogelijk om het droog te houden.

De vierde cd van First Aid Kit is veruit de beste. Bij de vorige waren de zangpartijen ook al geweldig, maar daar ontbrak het soms aan sterk songmateriaal waardoor de aandacht al eens durfde te verslappen. Ook nu zijn niet alle tien liedjes even sterk. My Wild Sweet Love en Distant Star boeien ons minder. Of is dat omdat er ook bij de mooiste zaken een soort gewenning optreedt? Elke dag rijstpap eten in de hemel zal allicht ook wel na een tijdje tegensteken.

De meisjes zeiden eerder al in interviews dat ze, toen ze deze plaat aan het maken waren, veel geluisterd hebben naar ‘Rumours’ van Fleetwood Mac. Zeggen dat ‘Ruins’ een even legendarische plaat is, zou de waarheid geweld aandoen zijn. Maar elke keer komen de nog altijd maar zevenentwintig- en vijfentwintigjarige zusjes met rasse schreden dichterbij het perfecte album dat ze ongetwijfeld in de vingers hebben.