Finale Humo's Rock Rally 2014 - Zijn er nog zekerheden?

Ancienne Belgique, Brussel, 31 maart 2014

Zondagavond in de AB zo rond 21u30. De jury maakte zopas bekend dat Warhola zich de winnaar van Humo’s Rock Rally 2014 mag heten. Naast een cheque van 25000 euro is de traditionele bierdouche hun deel. Nordmann mag zich de runner up van deze editie noemen en Five Days mag als derde ook nog mee op het podium. Dit was het verdict van de jury, maar waar kwam deze beslissing dan wel vandaan?

Laat ons beginnen bij het begin. Het lot had Sarah Devreese als eerste gezet. Een meisje alleen met een gitaar zoals we ondertussen al weten en dat zorgde ontegensprekelijk voor een uiterst bescheiden startschot. Met Losing Faith heeft ze volgens ons wel een dijk van een song geschreven, maar het derde nummer was er voor de grote zaal van de AB precies al wat te veel aan aan het geroezemoes te horen.

De heren van YAWNS vielen daarentegen wel met de spreekwoordelijk deur in huis en rockten drie nummers lang de pannen van het dak. We hoorden goed gepikte psychedelische britpop. YAWNS was strak en zette een muur van geluid op. Die muur was echter dusdanig stevig dat de zang er bij momenten niet door kwam.

Zanger Tom Verstappen van Byron Bay had zich voor de gelegenheid piekfijn uitgedost met een vlinderdas. Zijn band ontpopte zich tot een publiekslieveling die de handen al tijdens de soundcheck op elkaar kreeg. In hun set speelden ze hun sterke samenzang opnieuw perfect uit. Nieuwe song Collide stond als een huis en ook ditmaal slaagden ze er in om de zaal volledig stil te krijgen. Mocht de publieksprijs nog bestaan denken we dat we hier met een ernstige kanshebber zaten. Aber ja…

Van Hazy Hands wisten we niet direct of hun act grappig dan wel arrogant geïnterpreteerd diende te worden. Ook over de muziek twijfelen we nog. In het begin gingen we met plezier en verwondering mee in hun elektropunk, maar na een nummer of twee hadden we het wel gezien.

Als we dan toch voor electronica gaan geef ons dan maar Samowar. Dit is Singer-Songwriter materiaal, maar dan in een gedurfd electronisch jasje gestoken en gebracht met samples, loopstation en effecten op de stem. Op voorhand waren onze verwachtingen niet zo hoog gespannen. We dienden onze mening echter bij te stellen. Dit was verrassend en eigenwijs al sloegen de effecten op de stem soms wat door in scherpte…

High Hi opende opnieuw met het heerlijke instrumentale stukje Calm Down Sir. Met hun melodieuze en stevige powerrock speelden ze zeer overtuigend. Bovendien beschikt zangeres An-Sophie Ooghe over een heerlijke grom in haar stem. Enig nadeel aan High Hi is dat hun songs niet bleven plakken.

Technisch de beste band uit de volledige wedstrijd was zonder twijfel Nordmann. Denk jazz, maar doe daar een goede scheut rock bij. Denk Morphine, maar dan zonder Mark Sandman. Wat ze deden was een mokerslag uitdelen waar de jury niet naast kon. Virtuoos, dynamisch en wulps!

In de wandelgangen hoorde je de naam Warhola wel al de ganse dag als favoriet genoemd worden. De verwachtingen waren bijgevolg ook hoogespannen.  Wij hoorden een veezijdige band die zijn twee drummers zeer goed uitspeelde en daardoor een zeer krachtige en ritmische sound wist neer te zetten. Neem daar de zweverige geautotunede zang en sferische gitaren bij en je komt ergens in de middenveld tussen rock en R&B terecht. In tegenstelling tot de jury waren wij niet ondersteboven van hun weliswaar veelzijdige en onvoorspelbare sound. De sound was er volgens ons, de songs weliswaar nog niet.

Five Days liet zich opnieuw van zijn meest poppy en funky kan zien. Toffe melodiën op catchy baslijntjes en popsongs met voldoende scherpe kantjes. Superorigineel is het allemaal niet, maar ze lieten ons drie nummers lang gezellig genieten van hun dansbare en vlot consumeerbare pop.

We waanden ons even terug in 1998  toen we de zanger van Humble Flirt centraal op het podium achter de drums zagen zitten. Altijd afwachten hoe dat afloopt, maar Bart Van Leuven kweet zich probleemloos van zijn rol als frontman. De songs van de band gaan er bovendien in als zoete broodjes. Met Rearrange hebben ze volgens ons zelfs een potentiële radiohit. Bovendien kon de band ook over een grote schare fans rekenen wat hen voor de publieksprijs, mocht die er zoals eerder gemeld nog zijn, een grote concurrent van Byron Bay zou maken.

Hoe het uiteindelijk allemaal afliep weten we ondertussen allemaal reeds. Het blijft altijd een enorm moeilijke opgave om te kiezen tussen tien getalenteerde, maar zo verschillende bands. Een grote zekerheid is dat Humo’s Rock Rally er binnen twee jaar opnieuw is. Bovendien zullen wij er dan opnieuw bij zijn én zal er alweer met bier gegooid worden rond 21u30 op de dag van de finale. Er zijn nog garanties in het leven.