Field Music - Crimineel ondergewaardeerd
Trix, 5 april 2018
Field Music heeft een geschiedenis met kleine publieken in ons land. En zo belandden de broers Brewis bij de aftrap van hun Europese microtournee in de Antwerpse Trix. Niet de zaal, niet de club, wel de bar: klein, maar gelukkig redelijk goed gevuld. Het optreden was, zoals altijd, oerdegelijk en toonde nog eens pijnlijk aan hoe crimineel ondergewaardeerd Field Music is in onze contreien.
Het sympathieke, Waals-Brusselse indietrio Endz charmeerde de vroege vogels met gebalde nineties-flashbacks en met de goede luim van zanger-bassist Fabrice 'Fabiola' Detry. Toch maar eens checken, die debuutplaat van hen, 'Shake'.
Field Music beklom het podium met zijn vijven: de Brewissen plus bassist Andrew Lowther, gitarist Kev Dosdale en de bekoorlijke Liz Corney, ook actief in het alleraardigste Cornshed Sisters. Vijf leden dus, niet de acht waarmee Field Music onlangs door de UK trok. Naar de fluit, die de soundkleur bepaalt op de recente plaat 'Open Here', konden we - je voelt hem komen - fluiten.
Toch redde de band zich briljant. Opener Time In Joy stak het vuur aan de lont met opvallend goed stemmenwerk. Waarom het nummer toch werkte zonder het frivole arrangement van de plaat? Omdat de structuur en de hooks - het schrijfwerk dus - pure goudklompjes zijn. Peter Brewis zong lead, David drumde. Rollen die ze tijdens de show enkele keren met elkaar zouden wisselen.
Zong David, dan zag je de vastberadenheid in zijn ogen: Trump, Brexit en bekrompenheid maken hem furieus, zoals 'Open Here' royaal onderstreept. Uit Peters blik kon je aflezen: eigenlijk ben ik hier best graag. Na een annus horribilis besloot hij om zich toch op touren te smijten en dat ging hem goed af. Zijn vaste "Thank you very much indeed" klonk even oprecht als altijd.
Field Music bracht een mix van 'Open Here' (Count It Up, Checking On A Message, Goodbye To The Country, Share A Pillow en No King No Princess) en de - met enige zin voor ironie - "grootste kassuccessen". Het coolste moment? David Brewis die de intro van Count It Up uitspuwde, ondertussen zijn gitaar stemde en dan inviel met een geweldige lick.
Na het zuiver vocale meesterwerkje How Many More Times (een "aural cleanser", volgens David), nam Liz Corney de lead vocals van Just Like Everyone Else voor haar rekening. Verrassend fris en kwetsbaar.
Andere greatest hits die de revue passeerden? Them That Do Nothing, A House Is Not A Home, The Noisy Days Are Over, Let's Write A Book, How Many More Times/Just Like Everyone Else, Stay Awake en Disappointed.
Teleurgesteld? No way dat iemand met dat gevoel naar huis ging. Ook al waren het optreden en de encore (A New Thing) kort. Brewis heeft nu eenmaal dezelfde beginletters als brevity. En bondigheid, die kunst beheert Field Music tot in de details.