Fenne Lily - Lekkere restjesavond
Ancienne Belgique, 24 april 2023
Een lach, een traan, maar vooral pakkende songs. Zo kunnen we de passage van Fenne Lily in de AB Club het best samenvatten. Terwijl wereldster Ava Max beneden in de grote zaal een Life In Technicolor evoceerde, flirtte de zesentwintigjarige Fenne Lily met haar en onze donkerste zielenroerselen. Nadat ze ergens halfweg de set luidop besefte hoe triest haar songs klinken, wanneer ze ze live speelt, riep een toeschouwer dat ze best wel van trieste songs hield. "Then you're in the right place!", was Lily's laconiek antwoord. Feit!
Iets daarvoor mocht Naima Bock de avond op gang trekken. Toen we in de AB Club arriveerden, was ze in haar Braziliaanse roots aan het graven met een song in het Portugees. Daarna konden we nog net het slot van de set meepikken, met het titelnummer van debuutplaat 'Giant Palm' uit 2022. De mooi galmende stem interageerde subtiel met de folky sound van het nummer. Toen ze na afloop vroeg of er nog tijd was voor eentje, riep de zaal volmondig "Ja". "Okee, deze duurt tien minuten. Grapje". Een kort maar aangenaam weerzien met de half-Griekse/half-Braziliaanse in Engeland residerende singer-songwriter (we zouden haar later ook nog terugzien op keyboards tijdens een paar songs van Fenne Lily's set).
Fenne Lily moest het in Brussel met een uitgedunde band doen. Gitarist Joe liep niet enkel een voedselvergifting op, maar verloor ook nog eens zijn paspoort. Ze lieten hem dus achter in Engeland en herschikten de eerste show zonder hem tot een setlist die enkel songs uit het net verschenen nieuwe album 'The Big Picture' omvatte. Sorry, Joe, maar eigenlijk klonk de band prima als trio. De opener van het album, Map Of Japan, was ook de start van de set. Een nummer om in bed te beluisteren, zowel knus tegen iemands schouder als eenzaam naar het plafond starend in het schemerduister. Na afloop noemde Fenne Lily het ironisch ook het "meest slaperige liedje ooit gemaakt".
'The Big Picture' is grotendeels opgehangen aan een bad break-up (en de lange aanloop ernaar). Met enige zin voor fatalistische zelfreflectie zong ze tijdens Dawncolored Horse: "It's alright if you don't want to remember that nothing's forever after all". Als het eens niet over haar getormenteerde liefdesleven ging, dan sneedt ze wel een ander minder luchtig onderwerp aan. "Wie hier in de zaal had tijdens Covid ook nog eens een familielid met kanker?", gooide ze flapuitgewijs in de groep. "Want daar gaat de volgende song over". Met aarzelende, breekbare stem - we dachten soms aan Chantal Acda - slaagde ze erin de meeste heikele onderwerpen van een warm dekentje te voorzien.
Aan de sobere kracht, waarmee Fenne Lily songs als Lights Light Up of In My Own Time bracht, merkte je nauwelijks dat ze onderweg van de vorige show in Brighton, vierentwintig uur eerder, naar eigen zeggen amper drie uur hadden geslapen. (Er volgde een gedetailleerd, hilarisch genant verhaal over dringend naar de wc moeten in de file om Brussel binnen te rijden). De weemoedige sfeer, die van de songs droop, counterde ze consequent met erg grappige, relativerende bindteksten die de liedjes moesten duiden of die gewoon dagdagelijkse tafereeltjes oprakelden. Zo leerden we dat ze Henry schreef nadat ze de knie blesseerde, toen ze met de fiets vastraakte in de tramsporen na een Tinderdate ("Ik stuurde hem nog gauw een foto van mijn kapotte knie"), of dat Superglued (dat ze solo bracht) niet meer was dan een collage van drie songs, die ze elk afzonderlijk nooit kon afwerken ("Een beetje zoals restjesavond in de keuken, maar dan met een song").
Over bisnummers zei ze dan weer dat het een soort "Peek-A-Boo voor volwassenen" is ("Zien we ze terug!? Zien we ze niet terug!?"). Nadat Fenne Lily ons had meegenomen doorheen alle tien songs van 'The Big Picture', kwam ze daadwerkelijk terug het podium op voor de song met de heerlijke titel I Used To Hate My Body But Now I Just Hate You. Finaal afsluiten deed ze met de eerste song die ze ooit schreef, Top To Toe. Het duurde even voor ze de gitaar gestemd kreeg, maar daarna werd het minutenlang muisstil in de AB Club. Tegelijk brutaal en doodeerlijk had Fenne Lily een dik uur het gebroken hart te grabbel gegooid, maar toch ging de AB Club met een even grote glimlach naar buiten als de hordes tienermeisjes die samen met hun ouders op hetzelfde moment buitenstroomden na een avondje Ava Max.