Eurosonic 2019 - Dag 2 - Diva's in wording en triomfantelijke Belgen
Diverse locaties, 17 januari 2019 - 18 januari 2019
Vier dagen Eurosonic, maar wij pikten er de twee interessantste uit. Vrijdag bleven de sneeuwvlagen uit en was het vrolijk fladderen van zaal naar zaal. Hier vindt u ons relaas.
O jawel, het zag er allemaal indrukwekkend genoeg uit; die monnik die het podium kwam wijden met wierook, de unaniem in het zwart geklede muzikanten en dan het (letterlijk) gouden bloemenkind Louise Lemòn. Mooie stem, dat wel, maar als men Chelsea Wolfe en Zeal & Ardor belooft, kan je niet tevreden zijn met een brave, magere versie van Nightwish. Goede bedoelingen waren er ongetwijfeld genoeg, maar bij de marketing lijkt het ergens te zijn misgelopen.
De Noorse negentienjarige spring-in-'t-veld Girl In Red was aan het dertiende concert van haar leven toe. En ze had er zin in. Ze kon met haar fonkelnieuwe, draadloze gitaar los in het publiek springen en rondhuppelen op het podium tot ze buiten adem was. "Ze praat te veel", had een recensent geschreven, maar die kreeg lik op stuk, want ze hield van praten en zou het zeker niet laten. Zij en haar band maakten romantische muziek in de lijn van Veronica Falls, die ons vrolijk stemde, ondanks de onderwerpen. Eén nummer ging over hoe vervelend het is de tijd te doden als het vakantie is en je anders bent dan de anderen. Teenage angst, dus, maar met catchy popnummertjes als output.
Onheilspellend was het in de monumentale Der Aa Kerk waar Hilary Woods (ooit nog bassiste bij JJ72) haar donkerste dromen omzette in lieflijk, geloopt pianospel, op tijd en stond overstemd door een enkele tomtom en een cimbaal. Met haar stem creëerde de Ierse een setting waarbij je zo een film van Tim Burton kon verzinnen. Ook als ze de gitaar ter hand nam, diende er een inleiding van drones aan vooraf te gaan. Daardoor werd de soms zo uit Twin Peaks weggesneden onrust voor de luisteraar bijna tastbaar werd. Jammer dat dit optreden al na een half uurtje onverwachts werd afgebroken, net als de drumstick van de eenzame trommelaar.
In de kelder van het News Café is een club die buiten Eurosonic vast het decor is van de excessieve kant van het Groningse uitgangsleven. Free Love zette hier het beste beentje voor. En dat mocht gerust letterlijk genomen worden. Midden in de set kwam zangeres Suzanne Rodden van achter het instrumentenpaneel, sprong op blote voeten het publiek in, positioneerde zichzelf verleidelijk op de bartafels en danste uitdagend met enkele mensen uit het publiek. We moesten een beetje aan Vive La Fête denken, ook al omdat de Schotse de helft van haar nummers in het Frans zong en omdat die ook dat erotische spanningsveld met het publiek bespelen. Maar de muziek van Free Love refereerde eerder aan vrolijke disco en acid dan aan de donkere elektro van de Vlaamse tegenhangers.
Het moge duidelijk zijn dat Nils Frahm de deur heeft opengezet voor artiesten als Nico Casal. Maar je moet nog steeds door dat deurgat durven stappen en deze jonge Spanjaard liet zijn aanwezigheid meteen noteren. Bijgestaan door een cellist en een spaarzaam ingezette knoppendraaier deed hij de Nieuwe Kerk ademloos luisteren. Voorheen legde hij zich vooral toe op filmmuziek, maar nu heeft hij met zijn eerste plaat ook de soundtrack bij een klein en niet meteen happy fragmentje van zijn leven geschreven. ‘Alone’ luidt de titel van zijn eerste album en op één of andere manier wist hij de titels van zijn songs en de bijhorende gevoelens telkens weer perfect - zij het volledig instrumentaal - te vertalen in muziek: de weemoed en tristesse van Ready To Talk, het troostende van I’m Not Angry Yet, het stamelen in Things I Wasn’t Brave Enough To Say en ga zo maar door. Toen de te korte show werd afgesloten met de felle interpretatie van Jon Hopkins’ Singularity, waren wij nog niet klaar voor de stilte. Dit was te machtig om zo kort te zijn en smeekte vooral om meer.
Toen Eliza tijdens de soundcheck zag hoe weinig mensen er al in de zaal stonden vijf minuten voor het optreden zou beginnen, vroeg ze of ze het volk nu zouden binnenlaten. "Nee, Eliza, dit is je publiek vanavond", moet voor de podiumverantwoordelijke moeilijk geweest zijn om uit te leggen aan deze ambitieuze diva in wording. Gelukkig voor haar kwam daar tijdens de set verandering in, toen meer en meer mensen kwamen binnenwandelen. Haar uitgeklede r&b bestond enkel uit luie bas, drums en haar mooie stem. Na Alone & Unafraid vroeg een entousiaste toeschouwer om een rewind, wat snel werd ingewilligd. Afsluiter Wasn't Looking getuigde van veel hitpotentieel en kreeg een goed deel van het publiek aan het dansen. Eliza leek voldaan met dit kleine succes; en wij eigenlijk ook.
Het leek een vreemde combinatie: de hippe vogel met lange haren en baardje naast de nerd aan de toetsen en de trombone. Maar het leek bij momenten wel te werken. De Ijslandse erfenis was ook tot bij Hugar doorgedrongen en uitte zich in felle passages met gierende gitaren, maar het waren vooral de momenten dat Bergur Þórisson zijn koperinstrument bovenhaalde die wij wisten te appreciëren. Dan was er namelijk een meerwaarde, terwijl anders het spook van Sigur Ros een te zware schaduw over het duo gooide. Of die trombone gaat volstaan om het verschil te maken, lijkt ons eerder twijfelachtig, maar wie weet is er nog wel plaats naast die andere ijzige popmuziekmagnaten.
Het was iets dat we al eerder hier en daar op het festival hadden opgevangen: de Belgen doen het goed op Eurosonic. Meer nog, de Belgische bands stralen op dit gerenommeerde, Europese festival en het laatste concert van de vrijdag – De Beren Gieren – onderstreepte dat helemaal. Het boeiende van spel en interactie, van vraag en antwoord blies de Der Aa Kerk helemaal weg. Fulco Ottervanger, die op zijn pianostoeltje heen en weer schuifelde, drummer Simon Segers met de drumstick tussen de tanden klemde om de effectpedalen te kunnen bedienen en bassist Simon Van Pée, die nu eens de repetitieve basisnoot legde en dan weer in solo's explodeerde, hielden Groningen in de palm van de hand.
Het trio is gegroeid sinds wij hen in het voorprogramma van GoGo Penguin ooit opmerkten. Het lijkt er zelfs op dat ze die Britten ernstige concurrentie zullen aandoen. Op amper drie kwartier tijd werd alle vermoeidheid uit je lijf weggezogen en bleef enkel nog de rauwe energie en de hemelse muziek over. Songtitels als Voorlopige Dagen en De Belofte Treurwals, door de Beren ontleend aan Misha Mengelberg (of zoals Ottervanger het uitlegde: “Leuk om in Nederland te spelen, het enige land waar ze de titels begrijpen” – hoewel...), waren al even speels, schijnbaar fout en toch weer net zo logisch als de muziek dat was. Effecten werden op de klanken uit de piano gezet, snaren werden beroerd binnenin het instrument en drumvellen werden gefolterd en gestreeld. Het was bijna hypnotiserend zoals de herhaling van bas en drums je in de ban hield terwijl de piano daarover huppelde.
Ach, dit zijn ook maar woorden, die slechts een fractie van de essentie van De Beren Gieren kunnen vatten. Maar als we u hiermee kunnen overtuigen om een keertje uit uw luie zetel te komen, beschouwen wij onze missie als volbracht.
Patrick Van Gestel