ESNS 2021 - dag 2: Toch een beetje chauvinisme

Diverse locaties, 13 januari 2021 - 16 januari 2021

ESNS.nl, daar is het ons te doen de komende dagen.Vanaf acht uur 's avonds stemden we af op ons favoriete channel en konden we niet alleen genieten van nieuwe (weliswaar vaak vooropgenomen) sets, maar ook favorieten van afgelopen jaren herbeleven op het channel ESNS PLUS. Pluspunten voor dit extra channel, minpunten voor de weinige interactie. Men kon samenhokken op een Zoom-kanaal, maar verder bleef het bij virtueel hartjes gooien naar je favoriet. Op dag twee gingen die vooral naar België en Nederland, maar toch ook een beetje verder.

Reden om de nationale driekleur buiten te hangen en de Brabançonne in te zetten, was het niet, maar het scheelde toch niet veel. Toen Meskerem Mees de tweede dag van ESNS opende, zwol ons hart toch een beetje in onze borstkas. Samen met celliste Jasmijn Lootens - nee, niet Febe Lazoa dit keer - bracht onze landgenote vier van haar nummers: nieuwe single Seasons Shift, (uiteraard) Joe, Don’t Ask Me (Song For Lewis) en Where I’m From. De hartjes (ESNS-equivalent voor likes) vlogen je om de oren en ons van trots gezwollen hart liep evenveel krasjes op als de cello van Lootens.

Dat er ook buiten de Angelsaksische wereld parels voor de zwijnen liggen, bewees het Poolse Lor. Ze keken dan wel een beetje onwennig tijdens de set die ze streamden vanuit hun studio in Krakau, maar wat een mooi geluid legde dit bandje neer! Denk aan London Grammar in een folky bui en je komt in de buurt. Of luister gewoon even naar Bye Bye Sun Francisco. Leuke pun én leuke song.

Met “echte” instrumenten als ukulele, piano en viool, een kanjer van een zangeres (Jagoda Kudlińska) en de juiste dosis elektronica creëerden deze vier jonge dames en de elektronicawizard een atmosferische sound die zowel meeslepend als ontroerend is. Is het duidelijk dat dit zwijn deze parel wel lustte? Nana Adjoa ontdekten we vorig jaar dankzij KINK, maar het kan ook Pinguin Radio geweest zijn of de Free40 charts. Daar ergens pikten we Throw Stones op, niet eens een single, maar wel één van de hoogtepunten van debuutplaat ‘Big Dream Ants’. Vanuit Amsterdam gooide deze Nederlands-Ghanese een dikke steen in onze muzikale poel en we genieten nog van de rimpelingen die hierdoor werden veroorzaakt.

Bijvoorbeeld toen zij en de vierkoppige band aftrapten met No Room, een single die uitkwam in de hete zomer van 2020 en onlangs nog een pittige remix kreeg. Met het lang uitgesponnen She’s Stronger toonde Adjoa haar talenten als gitarist en songschrijver en even vreesden we daardoor slechts twee nummers te krijgen, maar gelukkig bleef er nog tijd over voor National Song, de langzaam brandende opener van het album waarmee ze zich afzet tegen neo-nationalisme. Voor wie tuk is op gelaagde songs met inhoud is er dus maar één boodschap: check die Nana Adjoa!

De set van Katy J Pearson startte met Something Real en dan bedoelen we niet alleen de song, maar ook het feit dat de gitarist zijn instrument nog moest stemmen. Leuk lolletje zo bij een opgenomen stream. De Britse, die in 2019 nog tourde met Cass McCombs, heeft een erg karakteristiek stemgeluid. You either love it or hate it, maar songs heeft ze wel, deze sirene uit Bristol. Take Back The Radio had iets van Fleetwood Mac (zou Matt Buckingham uit de band familie zijn van?), al zat er wel een bugel in en de debuutsingle van destijds Tonight blijft ook nu nog een flinke teug frisse lucht. Misschien toch nog eens terugluisteren naar dat album van november 2020, ‘Return’.

Kiezen tussen Eefje De Visser en Rats On Rafts was als kiezen tussen een ijsje en tiramisu. Allebei lekker, maar je kan maar één van de twee hebben. En dus kozen we toch maar voor de Rotterdammers, al was het maar omdat dit viertal binnenkort een nieuw album uitbrengt en we misschien al een sneak peak konden krijgen van het nieuwe materiaal. Meest recente single Fragments bleef in de kast, maar we kregen inderdaad wel vier andere nummers vanuit de Vera op ons afgevuurd: Part Two Crossing The Desert, A Trail Of Wind And Fire, Tokyo Music Experience en The Dissapearance Of Dr. Duplicate. Wij blij dus en dit leek ook echt op een echte show: geen apart opgenomen clipjes, maar één vloeiend geheel, net als het album dus dat een mix belooft te worden van Talking Heads, Siouxsie, The Cure en nog wat weirdere eightiesbands. Even 29 januari in dze agenda aankruisen jongens, straks terug.

Voor High Hi bijvoorbeeld. Dit drietal liet zich inleiden door Felix Van Loock van Cactus Muziekcentrum Brugge. En die wist de Nederlanders te vertellen wat wij al lang wisten: dat onze landgenoten vorig jaar een prima, tweede album uitbrachten en twee vette radiohits scoorden op Studio Brussel. Voor deze gelegenheid had het drietal zich in deltavorm opgesteld midden in de concertzaal van Het Depot om van daaruit de dolken te werpen richting de harten van onze Noorderburen. En dat het raak was! Kan ook moeilijk anders want met 94A9, Alligot en natuurlijk Daggers was het spel op voorhand gewonnen.

Ook Nürnberg liet zich net als High Hi aankondigen. Niet door een concertorganisator, maar wel door Egor Shkutko een collega van stads- en genregenoten Молчат дома. En neen, het is niet het coronavirus dat zich op uw netvlies genesteld heeft. Молчат дома (Molchat Doma) is een band uit Minsk, Wit-Rusland, net als het duo Nürnberg dat je – geef maar toe – eerder in Duitsland had gezocht. Het duo had zich geposteerd in wat een grote, met aluminiumfolie beklede doos leek te zijn. En even brak een lach door op onze tronie, maar het inktzwarte postpunkgeluid, dat deze zingende bassist en de somber ogende gitarist neerlegden, ontnam je alle lust tot schateren. Riep daar iemand “Joy Division”? Beetje voor de hand liggend, maar wel raak. En niet slecht, Delphine Lecompte, echt niet! Beter dan Russische rock-‘n-roll.