Molchat Doma - Monument
Sacred Bones Records
Hoe vaak krijg je muziek uit Belarus te horen? Of een plaat onder ogen waarvan de titels zowel in het gewone alfabet als in het fonetisch Russisch geschreven zijn? Het derde album van het trio Molchat Doma is bedoeld om de wereld te veroveren. Titel ‘Monument’ getuigt alvast van grootse stappen die de band wil zetten eens ze uit quarantaine in hometown Minsk mogen.
De heren van Molchat Doma hebben het dan ook netjes aangepakt: door de muziek met honderdduizenden Tiktok-video’s viraal te laten gaan. Of door het album te laten uitbrengen door een New Yorks platenlabel als Sacred Bones en een (uitgestelde) wereldtournee in te plannen met de Amerikaanse David Lynch-muze Chrysta Bell – Stalin zou zich in zijn graf omdraaien. De combinatie van synthpop met postpunk die ‘Monument’ negen tracks lang inkleurt, klinkt in elk geval best werelds en universeel.
Met wijds uitgalmende synths, snelle elektrobeats en een heerlijke discogroove knalt dit ‘Monument’ vrolijk binnen. Je zit meteen in een hedendaagse variant van de hippe eighties. En dan komt die vervormde stem van zanger Egor Shkutko binnenwandelen, mooi de hoge melodie van de synthesizer volgend. Compleet onverstaanbaar maar daardoor wel net extra attractief en met een enigszins donkere, warme onderklank – als een soort van Russische Morrissey.
De coldwavesongs van Molchat Doma hebben goed naar de westerse voorgangers geluisterd. Up- en downtempo, met mooi onderliggende basmelodieën en elektronische ritmen die ten dienste staan van de song. Vol onderdrukte effecten en galm om wat extra na te zinderen en neer te drukken, met een The Cure-gitaartje hier en een Joy Division-drummachinebeat ginder. Soms net iets te uitgekauwd voor onze verwende oortjes, zoals in het van net iets te glitchy toetsenwerk voorziene Discoteque ofte Дискотека, waarin het wel wat stoort dat frontman Shkutko en de Casio exact dezelfde melodielijn volgen (en daarmee ook maskeren dat de frontman een paar noten net niet haalt). Het beeld van een songfestival-act hangt hier toch ergens in de lucht.
Maar daar staan ook wel een paar echt goede tracks tegenover. Songs als Obrechen, de live favoriet Ne Smeshno of het opvolgende Otveta Net - geen idee waar ze over gaan - die grotendeels in een duistere mist blijven hangen en niet te veel de hoogte in proberen te reiken. Het is dit duistere rijk dat Molchat Doma duidelijk het best ligt. Met extra bonuspunten voor de zogenaamde Leningradskiy Blues omwille van de extra schwung, narratief gitaarwerk en extra kreetje (maar met weinig effectieve “blues” in).
En natuurlijk is dit album productietechnisch tot in de puntjes verzorgd. Met effecten die het breedste echo- en galmspectrum van uw installatie verkennen, maar ook met droge beats die vlak voor uw neus lijken te worden aangeslagen.
Veel troeven dus voor ‘Monument’, een plaat die in Russische context allicht effectief grootse resultaten zal boeken, maar hier misschien net dat tikkeltje wringt en cultureel ongemakkelijk aanvoelt. Het is een curiositeitenkabinet. Bij deze weet u dat ze in Wit-Rusland ook best leuke muziek maken en kan u gerust eens gaan snuffelen en opscheppen bij uw vrienden.