Elder, Slomosa, Gnome - Perfectie kan ook mooi zijn

Het Depot, 3 november 2023

Orange Factory Belgium greep de kans om Elder nog eens naar België te brengen met beide handen, toen die zich voordeed. En daar waren wij maar wat blij om. Dat dat terecht was, bleek in Het Depot.

Naast Slomosa werd trouwens ook Gnome opgetrommeld om de pret te vergroten. En dat was net wat er gebeurde. Want de zaal was al aardig volgelopen voor dit trio uit Antwerpen en de pinnemutsen gingen vrolijk mee op de stonerdoom, die werd opgedist. Naar goede gewoonte gaven de drie zich met elke vezel in het lijf, hetgeen ook het nodige effect had. Niet alleen deden de loodzware riffs de broekspijpen wapperen, ook werden er de nodige solo's aan toegevoegd, wat meteen voor extra animo zorgde. Het lijkt ons niet onwaarschijnlijk dat de fanbase van Gnome weer een stukje gegroeid is. Later zouden we de heren trouwens nog opmerken in het publiek, meeheadbangend met de andere fans.

Dat Slomosa het anders aanpakt, hadden wij al meegemaakt, toen we de Noren aan het werk zagen als support van King Buffalo in Eindhoven. En het moge duidelijk zijn dat dit voorprogramma niet beter gekozen kon zijn, hetgeen de zich uitlevende fans volop beaamden door mee te zingen en te klappen waar het kon en gevraagd werd. Bij deze band is het de riff die de boel regeert. Niks mis mee uiteraard, zeker niet als je ziet dat ook deze band altijd weer het onderste uit de kan haalt. Alleen hadden wij het een beetje moeilijk met de zang van frontman Benjamin Berdous, die ons nogal vlak overkwam (voor zover dat al een probleem is bij deze muziek). Desalniettemin blijft Horses een fantastisch nummer, dat ook hier vlotjes door Het Depot galoppeerde.

Maar het was Elder waarvoor wij naar Leuven waren afgezakt. En wij duidelijk niet alleen. Het was tekenend dat wij de fans rondom ons bepaalde songs woordelijk zagen meezingen. Niet dat er veel te zien is aan een concert van deze band. Nick DiSalvo en zijn maats houden het behoorlijk statisch, ook al merkte je wel dat de band de reacties vanuit het publiek ten zeerste waardeerde.

Naar goede gewoonte had zanger-gitarist DiSalvo zich rechts van het podium opgesteld, af en toe enkele passen wijkend van pedaltrain en microfoon, maar ook niet meer dan dat. Dat hem dit ernst is, valt altijd van zijn aangezicht af te lezen, ook al gooit hij de lange sluike haren regelmatig in de nek. Anders was het gesteld met bassist Jack Donovan, die voortdurend het bonkige lijf in de strijd gooide, terwijl hij de broodnodige verkoeling kreeg van de ventilator bij zijn pedalen.

En dan was er nog drummer Georg Edert, die zoals steeds voor een fantastisch strakke basis zorgde, perfect inspelend op de oogsignalen van Donovan. Tweede gitarist Mike Risberg tenslotte vulde DiSalvo's werk mooi aan, vaak resulterend in de heerlijke dubbele gitaarlijnen, die zo tekenend zijn voor deze band en die refereren aan Thin Lizzy. En dan was er nog de opvallende toevoeging van Fabien De Menou, die de nog resterende gaatjes professioneel dichtplamuurde op synths.

Wonderlijk genoeg werd de setlist voor dit optreden enigszins omgegooid. Niet dat er veel nieuwe nummers in de set slopen. Enige nieuwe song, vergeleken met de vorige optredens, was bisnummer Sanctuary, waarvoor De Menou pas terug opdaagde in de tweede helft van de song. Verder werd gewoon de volgorde enigszins gewijzigd.

Daardoor kwam publiekslieveling Lore sneller aan bod en kon onze liefde voor de dubbele gitaarlijnen helemaal bevredigd worden. In tegenstelling tot de vorige doortocht van de band kregen de songs uit meest recente plaat 'Innate Passage' dit keer wel een kans. Catastasis was de ideale introductie tot deze show en Merged In Dreams – Ne Plus Ultra (op de setlist van grapjas Jack Donovan genoteerd als “Angela Merkel”) en The Purpose kregen de aandacht die die tracks toch wel verdienden.

Maar het waren dus vooral de oudere songs als Lore, Blind en afsluiter Gemini die het pleit leken te winnen bij het Leuvense publiek. Dan bleek ook duidelijk dat deze band de perfectie nastreeft. En waar dat bij de meeste bands als saai zou overkomen, bewijst Elder telkens weer dat dergelijke perfectie ook bloedmooi kan zijn. Quod erat demonstrandum.