King Buffalo, Slomosa - Excellente stampede

Effenaar, 26 oktober 2023

Het is smullen voor de liefhebbers van duistere en woestijngerichte muziek dezer dagen. Met Desertfest Belgium net achter de rug bleven er nog heel wat stoner- en aanverwante bands hangen in de lage landen. Bands als King Buffalo en Slomosa knoopten meteen een Europese tournee aan dat festival. En daar waren wij allerminst rouwig om.

Want drie dagen podia afschuimen is aan ons niet meer besteed. Maar voor die paar bands, die net alle vakjes van ons verlanglijstje aanstipten, wilden wij al wel eens een avondje op stap gaan. Dat avondje speelde zich in dit geval af in de Eindhovense Effenaar, waar King Buffalo de Nederlandse reeks shows afrondde.

Slomosa meldde zich niet alleen aan als voorprogramma van King Buffalo, over enkele dagen neemt Elder hen op sleeptouw voor de Europese tournee. Jammer genoeg misten wij een aanzienlijk deel van dat optreden wegens verkeerstechnische problemen (lees: parking zoeken), maar desondanks raakten wij naar het einde van de show toch opgewarmd en werden we zelfs enthousiast van afsluiter Horses, waarbij zanger-gitarist Benjamin Berdous zelfs op de knieën ging voor leadgitarist Tor Erik Bye om het momentum aan te houden. Geen nieuw trucje, maar wel met de nodige klasse uitgevoerd.

Met drie recente, fantastische albums achter de hand zit King Buffalo momenteel op een wolk. Wonderlijk genoeg lijken die albums ook een bijzonder divers publiek aan te spreken, want tussen het grijs vooraan het podium stond toch ook het nodige jeugdig enthousiasme te headbangen. Dat is misschien niet zo verwonderlijk, als je bedenkt dat deze band de nodige psychedelica in de muziek stopt. Het was immers niet toevallig dat bij afsluiter Cerberus een band als Pink Floyd ons door het hoofd schoot. Maar daar staat tegenover dat dit trio ook bijzonder stevig uit te hoek durft komen.

Opsmuk is aan King Buffalo niet besteed. Een eenvoudige opstelling van gitaar, bas en drums met de backdrop boven het hoofd van drummer Scott Donaldson, waarbij de twee snarenplukkers opvallend ver bij elkaar uit de buurt bleven, volstond om hun ding te doen. En terwijl zanger-gitarist Sean McVay, toepasselijk getooid in een T-shirt van American footballteam Buffalo Bills, logischerwijze vastgekluisterd zat aan de microfoon, maakte bassist Dan Reynolds voortdurend rondjes over het podium.

Wat ons zo aanspreekt in deze band, is de nuance, die in de toch stevige muziek gelegd wordt. Live is het voor een drietal zonder ritmegitarist logisch dat de riffs uiteindelijk moeten kapituleren voor de solo's, maar dat leek geen enkel bezwaar. De bas hield de basis moeiteloos overeind. Gekoppeld aan de zang van McVay, die kan gaan van intimistisch tot levensgroot, levert dat songs op om duimen en vingers af te likken, hetgeen wij ook anderhalf uur lang deden.

Want het was bijzonder moeilijk om een dipje te ontdekken in deze setlist. Toch willen we graag The Knocks aanstippen binnen de lijst, die werd opgediept. Vanuit een subtiele start evolueert dit nummer, zoals King Buffalo dat wel vaker doet, tot een gigantisch monster, waarbij de gitaar aanvankelijk tintelde, smeekte en pleitte, maar verderop ook krijste en brulde. Je voelde de spanning met het vorderen van de song groeien tot een laaiend vuur.

Negen songs (acht en een bisnummer) slechts werden er voorgeschoteld in zowat anderhalf uur, maar wel was het negen keer helemaal raak. Dat die liedjes elk werden uitgesponnen tot monumenten zal ongetwijfeld geen hond gestoord hebben. Wij konden het uiteindelijk enkel maar jammer vinden dat de tijd erop zat.

Dat King Buffalo nog lang over de Amerikaanse (en onze) prairies moge draven. Wij volgen de trektocht met plezier.