Dunk!festival - Dag 2: Big | Brave verplettert de tegenstand

Vooruit Kunstencentrum, 26 mei 2022 - 28 mei 2022

Waar we de eerste dag al verwend werden, bleek het festival op dag twee nog meer open te breken. 

Dag twee van Dunk! Festival kon bijna niet beter beginnen dan met een bijna-thuis-show van het Mechelse Psychonaut, momenteel mee op tournee met The Ocean en PG.Lost. En op deze rondrit door Europa was dit de enige stop in België. Maar wat voor een stop! Psychonaut is duidelijk meer dan klaar voor dat grote Europese avontuur met het Pelagic vlaggeschip.

Wie de band al enkele jaren volgt, weet dat sinds het uitbrengen van 'Unfold The God Man' de band een versnelling hoger is geschakeld. De lockdown gooide enig roet in het eten, maar de band bleef naarstig doorwerken. En kijk: dat labeur begint meer dan terecht vruchten af te werpen. Nu is deze band muzikaler en scherper dan ooit. Wat een présence! Bassist Thomas en gitarist Stefan hitsten waar nodig beurtelings het publiek op. Een volle Concertzaal met de handen in het lucht was het resultaat.

Geen grote gebaren bij PG.Lost. Het was de sfeer, waarom het draaide. En die werd, ook de vierde keer dat ze op Dunk! Festival stonden, goed gebracht. Soms waren er de obligate riffgerichte rockgitaren, die het geheel op temperatuur brachten, maar evengoed schrokken ze er niet voor terug om een soort van koorstem te verwerken in de songs, die dan meteen een melancholieke bijklank kregen. Gedurfd en tegelijk ook wel knap. Tikkeltje Sigur Ros, snuifje Nothing, dripje John Barry, mespuntje Cure zelfs en je krijgt de prettige cocktail die deze Zweden serveren. Het vroeg ons enige tijd om erin te komen, maar uiteindelijk werden we wel over de streep getrokken.

Zo af en toe zie je de adrenaline nog eens uit de oren spuiten van een stel begenadigde jongelingen. Bij ons was dat het geval toen we Wander aan het werk zagen. Het was de eerste keer dat deze Amerikaanse snotneuzen (de basgitaar was groter dan het ventje) van Filipijnse afkomst (iets wat ze zelf toch benadrukken) in Europa speelden en de reacties mogen op zijn zachtst gezegd positief genoemd worden.

Postrock is wat ze spelen en dat in klassieke opstelling (twee gitaren, bas en drums), opbouwend vanuit voorzichtige, kleine gitaarlijnen, uitdeinend naar headbangend geweld, en dat zonder in ellenlange tracks dat verhaal te moeten doen, ook al iets dat je niet zo vaak hoort binnen het genre, waar men graag de tijd neemt. We vragen ons af of ze zich al scheren, maar hebben wel bewondering voor wat ze hier zo’n dikke drie kwartier lang neerplantten. Geen wonder dat Dunk voor deze band viel, want ook wij waren verkocht.

Waar Yob zich de donderdag van Dunk toeëigende, leek het er vrijdag op dat dit de dag van Ufomammut zou worden. Met Motorpsycho moet dit zowat het meest inventieve drietal uit de verzameling, gevormd door psychedelica, doom en stoner, zijn. En dat bewezen ze in de Concertzaal met verve.

Instrumentaal is dit al bijzonder indrukwekkend, zoals bleek uit de opener Duat, maar als bassist Urlo dan ook nog eens zijn klep openzet, is het hek helemaal van de dam. Soms klinkt dat dan als Gregoriaanse gezangen, maar evengoed kan het overkomen als het aanroepen van Italiaanse demonen. Het openingstrio uit de meest recente plaat 'Fenice' maakte al duidelijk dat er geen genade zou verleend worden.

Muzikaal ging het van pure doom langs een fikse portie psychostoner naar een stukje onvervalste rodeorock (afsluiter Temple), waarbij het de kunst was om op je paard te blijven zitten. Aan de andere kant: zo gewipt worden was nog nooit zo leuk.

En dan was er nog Big | Brave, een geval op zich. Vergelijk het met twee containerschepen, die op volle zee tegen elkaar botsen. Dan heb je een idee van de krakende en piepende klankenstorm van verwrogen staal, waarin we verzeild raakten. Gitaren werden tegen versterkers aangedrukt om een maximum aan feedback te creëren. Of het was drumster Tasy Hudson, die voor bijëffecten op gitaar zorgde, wanneer gitarist Mathieu Bernard Ball het instrument tegen de cimbalen aan hield.

Waar die laatste zich bijzonder extravert toonde en zich helemaal liet gaan, was zangeres-gitariste en voornaamste drijfveer achter deze band, Robin Wattie de ingetogenheid zelve. Bij haar zat de ontlading duidelijk in het krijsen van de teksten in de microfoon. Neemt niet weg dat ook zij haar snaarinstrument veelvuldig folterde.

Dat alles leverde een verpletterende show op. Of dat te maken had met het feit dat dit de laatste van de tournee was, was niet helemaal duidelijk. Feit is wel dat de opkomst en de bijzonder enthousiaste reacties van het Dunk!-publiek de band ontroerden, hetgeen leidde tot een groepshug achteraf. Geen wonder dat dit trio met plezier in zee ging met die andere pletwals The Body, maar hier hadden ze helemaal niemand nodig om ons de ingewanden uit de buik te rukken.

Het leek erop dat Ufomammut met de lauwerkrans van vrijdag zou wegkomen, maar Big | Brave kaapte wat ons betreft de prijs voor hun neus weg.

Het Berlijnse collectief The Ocean sloot de laatste editie van dit festival  in Zottegem in 2019 af. Daarom was er ook geen betere afsluiter te bedenken voor de nieuwe locatie dan deze Duitsers. Intussen bracht de band 'Phanerozoic II: Mesozoic | Cenozoic' op de markt en daaruit werd naar hartelust geplukt.

Vanaf Opener Triassic zat de sfeer er dan ook meer dan ooit in, al bleef het toch een beetje een surreële ervaring: waar normaal zanger Loïc Rossetti tijdens die opener al iedere hoek van het podium heeft verkend en het publiek drie tot vier keer persoonlijk gedag heeft gezegd, zat de man nu gekluisterd aan een stoel als gevolg van een verkeerd uitgelopen val tijdens de Amerikaanse tour. Gelukkig was hij er nu wel bij, want Loïc en The Ocean zijn één geheel. Dat moge duidelijk zijn. Het is zonder twijfel een zware dobber voor zanger en band, maar ze laten het in ieder geval niet merken.

The Ocean is en blijft een live ervaring die zijn gelijke niet kent: geölied als klokwerk, een pompende live machine die altijd druk in de weer is. Wie er deze keer niet bij kon zijn, krijgt dit najaar gelukkig een herkansing in de Brusselse kruidtuin. 

Bert Gysemans - Patrick Van Gestel