Dunk!festival - Dag 1: Yob zet de standaard

Vooruit Kunstencentrum, 26 mei 2022 - 28 mei 2022

De nieuwe locatie had zo zijn voordelen voor de organisatie: hier was alles aanwezig. Toch lag de opkomst opvallend lager dan dat eerder in Zottegem het geval was. En de aanwezigen waren niet allemaal even enthousiast over de trappen, die gedaan moesten worden. Maar wij lieten het niet aan het hart komen en stegen en daalden naar believen door de gebouwen van het net hernoemde VierNulVier en vonden volgende optredens op onze weg.

De Italiaanse Lili Refrain bleek in de Domzaal één van de vele ontdekkingen van de dag. De exotisch beschilderde jongedame gaf er helemaal alleen stevig van jetje. In die mate zelfs dat het soms leek alsof er een hele band op het podium stond. Met de nodige apparatuur maakte ze ter plekke loops, samplede zichzelf her en der en speelde gitaar en percussie. Ze was er op uitnodiging van de organisatie om het album 'Mana' luister bij te zetten. De aanwezigen hadden geen van allen spijt van de lange wandeling naar de zaal onder de nok van VierNulVier, want ze werden getrakteerd op een waar spektakel. 

“Instrumentaal gaat dieper”, lazen we nog in een interview met de mannen van Astodan net voor ze het podium op kwamen in de Balzaal. Maar daar stond toch wel degelijk een zanger in het midden van het zestal. En wij konden niet anders dan die initiële statement onderschrijven, want de meerwaarde van die frontman was niet echt duidelijk.

Dat bleek dan vooral in de twee instrumentale songs, die midden in de show zaten en het Mogwai-gehalte de hoogte in stuwden. Dan denken we specifiek aan het nummer, dat werd opgebouwd vanuit een sfeervolle basintro om dan geleidelijk aan in een rondedans van gitaren te transformeren. Het was dan dat de power van deze band echt tot zijn recht kwam. Begrijp ons niet verkeerd: ook met vocalen kunnen we Astodan wel smaken. Alleen... instrumentaal gaat dieper.

Ooit zagen we Justin Broadrick met Godflesh de buik van het Dourfestival openrijten, maar hier was het in de gedaante van Jesu dat hij zijn boodschap kwam verkondigen. En dat was toch een heel ander gevoel. Ook de setup was helemaal anders. Man, mic, Mac was wat de layout leek te worden, maar uiteraard kwam daar nog een gitaar bij. In zijn eentje zette hij eerst de elektronica en route, waarna hij voor de in- en aanvulling zorgde op gitaar en stem. Soms leidde dat tot een soort van doomgaze, dan weer kon het zelfs geduid woorden als oprispende indietronica.

Dat er niet veel te zien was, had u waarschijnlijk al begrepen. Het scherm met zwart-witbeelden kon de visuele kaalheid van deze show niet maskeren, maar tegelijk wist Broadrick toch de aandacht vast te houden. Zes nummers passeerden in vijftig minuten. Nummers die vaak zachtjes binnendropen, maar wel lang bleven nazinderen. Soms werd dat ook lang gerokken, maar wilde je toch de laatste druppels uit dat weldoende blikje met je favoriete drankje oplikken. En dat was mooi.

Een tripje naar Mars? Waarom ook niet? Tom Morris zag dat helemaal zitten en schreef meteen een sciencefictionverhaal bij het stuk van de digitale artiest dat hij van muziek moest voorzien. En hij haalde er ook nog supercelliste Jo Quail bij om het af te ronden. Let wel: dit gebeurde allemaal op veilige afstand.

Intussen speelden de twee het desbetreffende album (want dat kwam er dus ook nog van) een drietal keer en - zo zei Morris - “Elke keer was het anders”. In de Balzaal was het Morris die de elektronica, occasionele toetsen en de paar beats aanstuurde waarover Quail mocht improviseren. Soms was dat alsof alle rijstroken van Kraftwerks Autobahn werden ingenomen door een cello, dan weer liet de celliste de strijkstok dansen over de snaren en was het resultaat bevreemdend of zelfs groezelig. Het tweetal wist intussen duidelijk hoe ze op elkaar konden inspelen en deden dat ook veelvuldig. De pedalen werden daarbij niet gespaard zodat je steeds weer verrast werd door de klanken uit Quails veelzijdige instrument.

Met Malämmar stond huistekenaar Xavi Forné van Error Design op het podium. Niet alleen is hij een uitstekend tekenaar, hij is ook een begenadigd gitarist die ooit nog bij postmetalinstituut Syberia speelde. Ondertussen maakt hij met stadsgenoten bassist Victor en drummer Guilem de podia onveilig in ware Kwik-, Kwek- en Kwak-stijl. Met andere woorden: er mag al eens gelachen worden. De onderbroekenlol van het trio stond dan wel in schril contrast met de doorgaans serieuze postmetal. De boodschap luidde: “Het leven is al serieus genoeg, dus laat ons het beste ervan maken”. Het bleek de ideale afwisseling te zijn alvorens naar Yob af te zakken.

“We beloven dat we, als we volgende keer gaan touren, nieuw werk bij hebben”, sloot zanger-gitarist Mike Scheidt het concert af. Daarmee weet u meteen dat er vooral werd teruggegrepen naar ouder werk. En meer specifiek naar 'Atma', dat onlangs een reissue kreeg.

Want op twee songs na kwam dat album volledig aan bod. En het was specifiek Adrift In The Ocean dat met de meeste pluimen van de avond ging lopen. Net voor dat nummer aan bod kwam, drukte Scheidt ons op het hart dat we zorg moesten dragen voor elkaar en dat ze dit nummer speelden voor hen die er nu niet bij waren of konden zijn. Het gaf het klokgelui, dat hij aan het begin van het nummer uit de gitaar klopte, nog meer nadruk. De kracht die de track daarna uitstraalde zorgde voor meer dan voldoende troost. Om nog niet van de grande finale, die eraan vasthing, te spreken.

Maar ook voordien al toonde Yob waarom ze aan de top van de huidige doomgeneratie staan. Scheidt, wiens leven enkele jaren geleden nog aan een zijden draadje hing, blaakte van levenslust, gilde, screamde en gruntte zich door de set, terwijl hij zichzelf op de borst sloeg, het T-shirt opensperde en de wildste solo's uit zijn instrument haalde.

Soms was het vintage doom die werd voorgeschoteld in songs als Burning The Altar of het massieve Upon The Sight Of The Other Shore, maar evengoed werden de kantjes van het genre eraf gelopen en slopen er flarden van andere genres binnen. Black metal of zelfs progrock werden al eens binnengesmokkeld in songs die flirtten met de kwartiergrens.

Het moge duidelijk zijn dat dit de headliner van de avond was. En die headliner deed wat van hen verwacht werd: de bakens verleggen en het streefdoel voor de rest van het festival vastleggen.

Bert Gysemans - Patrick Van Gestel