Down The Hill - Dag 1 - Maanmannekes, dwergen en ander vuur
Down The Hill, 25 augustus 2023 - 26 augustus 2023
Welkom op Down The Hill. Waar kinderen met stevige oorbescherming rondlopen, waar honden in alle vrijheid rondcrossen, waar gecrocheteerde kunstwerkjes aan de rand van de tent hangen, waar je coolness wordt afgewogen aan de kilo’s haar op je kruin, maar vooral: waar je muziek hoort, die je niet op de radio terugvindt, waar je afdaalt in de duistere grotten van de psychedelische rock en wat daar van ver of dichtbij tegen aanleunt.
Toen wij de wei op liepen (langs een krakkemikkig houten trapje) en vaststelden dat het hoofdpodium netjes onderaan de heuvel ligt, was Slow Bear op het zijpodium zijn stinkende best aan het doen om eenvoudige, maar ook wel grappige liedjes te brengen. Het stak nogal af bij wat er zou volgen. Want Fire Down Below doet geen enkele moeite om grappig te zijn. Rocken moet er godverdomme gedaan worden. En dat is ook precies wat ze deden: pakkende riffs, piekfijne solo’s, clashende drums, klinkende cimbalen, donkere baslijnen en frontman Jeroen Van Troyen, die zich de longen uit het vege lijf zong en schreeuwde. Beetje Thin Lizzy (de dubbele gitaren af en toe), tikkeltje Soundgarden (de streep stoner) en puike liedjes zoals Airwolf deden het aanwezige publiek al meteen de nekspieren uittesten. Dit kon al haast niet meet fout lopen.
“Wij zijn een bende kabouters uit Antwerpen”, klonk het, toen Gnome de set inzette. De punthoedjes zien er dan misschien belachelijk uit, met de muziek wordt er helemaal niet gespot. Loodzware riffs van gitaar en bas werden ons deel, het ene moment laverend door klassieke hardrock en het volgende naadloos overschakelend naar een rauwe grunt of een stevige greep doom. Dat hield het niet enkel voor de in het publiek aanwezige punthoedjes spannend, ook de rest van de toeschouwers liet zich graag op sleeptouw nemen door de speeltuin van deze uit de hand gelopen dwergen. En wij gingen daar maar wat graag in mee.
Nadat Frankie Traanduppel solo op akoestische gitaar en met (veel) mondharmonica's het bloedend hart lillend op de met stro bestrooide wei had gegooid en de regen terecht ook enkele tranen had geplengd, was het de beurt aan waar wij voor gekomen waren.
Radar Men From The Moon staat bij ons te boek als één van de spannendste Hollandse bands in het circuit en dat werd ook in Rillaar opnieuw bewezen. De intussen traditionele ritmesectie, bestaande uit de twee maniakale drummers Tony Lathouwers en Joep Schmitz en de al even wild in het rond molenwiekende bassist Niek Manders zorgen voor een rotsvaste, maar daarom niet minder glibberige bodem, waarop gitaristen Glenn Peeters en Bram Van Zuijlen (ook nog synthesizer) de kunstjes konden vertonen, die de ijsberende en rondspringende Niels Koster de kans gaven om de teksten te declameren. Want zingen kan je dat niet echt noemen. Laat dat geen bezwaar zijn, want ook zo wist hij je schedel te splijten, nu eens met ingetogen spoken word, dan weer met krijsend geweld. Als hij dan ook nog eens aangaf dat “dit er eentje is om te dansen”, was het hek helemaal van de dam en vlogen de lichamen vooraan het podium in het rond en klotsten schedels tegen elkaar. Op het T-shirt van Van Zuijlen prijkten Swans en misschien neigt het daar ook naartoe, maar tegelijk blijft dit bijzonder uniek en zo verdomd lekker.
Tenslotte moeten we nog onze excuses aanbieden aan wat er nog het programma stond. Dit oude lijf inclusief pijnlijke voeten, de lange terugrit en de bijzonder lange dag maakten het moeilijk om de rest van de avond nog uit te zitten. Maar dat neemt niet weg dat wij bijzonder gecharmeerd waren door een festival, uniek in zijn soort. Dit smaakt naar meer.
