Dour - De jazz van Nubya Garcia als hoogtepunt

Dour, 13 juli 2022 - 17 juli 2022

Dour was vrijdag eigenlijk al aan zijn derde dag bezig. Woensdag was er het campingfestival, met vier podia, vanaf donderdag was het vollen bak. In totaal zijn er acht podia en pakweg driehonderd artiesten van heel divers pluimage geprogrammeerd.

De nadruk ligt op hip hop en dance, en Franstalige muziek. Frankrijk is namelijk heel dichtbij, en dat vertolkt zich in bijvoorbeeld een headliner show van Laylow, een bijna dertigjarige uit Toulouse die als een van de weinigen een groot deel van het publiek kon verzamelen rondom het hoofdpodium, The Last Arena.

Iemand vroeg ons waarom wij waren gekomen. We hebben op zich weinig voeling met Franstalige hip hop, maar zijn er wel nieuwsgierig naar. "Voor het amalgaam van alles" leek een eerlijk antwoord?

Maar bijvoorbeeld ook voor Black Country, New Road, een bende jonge snaken uit Engeland van dezelfde scene als pakweg Black Midi, Squid en Yard Act. Ze mogen komende november Sonic City cureren, dat op zich al is een referentie. Maar hier waren ze wat misplaatst, in La Petite Maison dans la Prairie. Het was duidelijk moeilijk voor hen zich te concentreren als niet hun eigen drummer maar een DJ in de belendende tent het ritme bepaalde. Hun mooie liedjes waren vaak heel tekstueel, soms met enkel een accordeon, een pianolijntje, of een dwarsfluit, konden niet opboksen tegen zoveel achtergrondlawaai. Ze kweten zich van hun taak, zonder meer, en leken verwonderd dat er op het einde toch nog een enthousiast applaus kwam.

Rico Nasty voelde zich op het hoofdpodium wel in haar element. Met enkel een MC achter zich die de beats en achtergrondstemmen uit een laptop haalde, rapte en zong ze over de thema's die de jeugd nauw aan het hart liggen: een instagram profiel, een ringtone, een girl crush, en een heleboel dingen waar we verder niks van afweten. Bij afsluiter Rage richtte ze zich expliciet tot de vrouwen, niet de mannen. "I like bad bitches who be ragin'". Dat hebben we alvast gemeen!

Tijd voor een echt hoogtepunt? Jawel, want in dezelfde tent als BCNR eerder speelde de Londonse saxofoniste Nubya Garcia een heel enthousiasmerend concert. Het hielp dat ze begon met zware dub-bassen, en in het algemeen een heel vrolijke gelukkige indruk gaf. Ze speelde volledig instrumentale jazz, begeleid door drums, een contrabas en vooral veel orgel. Sommige nummers hadden nog geen titel. Anderen, zoals The Message Continues, lieten ons het raden naar het verband met wat we hoorden. Ze eindigde met Pace, een nummer dat geïnspireerd was door de rat race waar we het soms moeilijk mee hebben, maar manoeuvreerde zich daarmee in een kleine rat race met de stage manager die zenuwachtig tekens maakte dat hij de stekker er uit zou trekken omdat haar tijd om was. Het leek haar weinig te deren. Ze onderhandelde nog twee minuten extra en liet een dubbie outro horen.

Van stress om de rat race gaf Squarepusher weinig blijk. Hij racete aan drieduizend noten per seconde door een stel nummers die veel melodieuzer waren dan wat we al eerder van de man hadden gehoord. Er was ook duidelijk meer publiek komen opdagen dan op vorige passages, en de tent stond voor een eerste keer bijna vol. Op een verhoog op het podium speelde hij op zijn gitaar, waarvan het geluid door een batterij elektronische toestellen werd vervormd. Er leek geen dusdanig geen relatie meer tussen wat je zag en wat je hoorde. Eindigen deed Squarepusher met een kalm nummer, waarbij zijn gitaar als een saxofoon klonk. Nadien groette de ooit eens zo verlegen man uitgebreid het publiek.

In Le Labo speelden vooral Belgische groepen. Eerder was K. Zia veel te laat aan haar set begonnen (en die hebben we dus gemist), nu was het aan The Haunted Youth hetzelfde lot beschoren. Hun muziek twijfelt tussen The xx en The Cure en iets hedendaags, waar we de hand niet op kunnen leggen, maar iets met attitude. MGMT misschien? De intro klonk als iets uit de soundtrack van Stranger Things. Dat liet hopen dat er misschien een cover van Running Up That Hill zat aan te komen, maar we kregen niet onverdienstelijke, maar ook geen uitzonderlijke gitaardisco te horen.

Daarna was het rekken tot Avalon Emerson, een van de acts die we aangestipt hadden als niet te missen, maar die pas om 2u30 was geprogrammeerd. De vermoeidheid begon te spelen, en Ross From Friends kon dat maar ten dele compenseren. Ross From Friends bleek uit drie personen te bestaan, die allemaal hetzelfde deden: achter een tafel staan en aan knopjes draaien. De middelste leek de belangrijkste, dus we vermoeden dat hij de Ross was waarvan sprake, maar we hebben nooit naar Friends gekeken, dus helemaal zeker waren we niet. Het leukste moment was wanneer iemand van achter op het podium doodleuk met zijn GSM al filmend op het podium liep, en Ross from Friends op de schouder tikte om te lachen naar de camera. Hij was zo verwonderd, en wat kan men doen in zo'n omstandigheden, voor hetzelfde geld is men live op Facebook, dus hij lachte het voorval wat weg. Een security-man begeleidde de fan vriendelijk terug backstage, maar niet zonder een redelijke discussie. Verder hoorden we gepolijste house muziek, die soms wat flirt met drum'n'bass. De rechtse muzikant hield af en toe voor de vorm een gitaar in de lucht, maar kon zeker niet van overacting beschuldigd worden. Verdienstelijk allemaal, maar we werden er eigenlijk warm noch koud van.

Hetzelfde eigenlijk voor Anz, een Engelse DJ en producer die al muziek uitbracht op Ninja Tune. Op zich leek ons dat geen slechte referentie, maar de tent bleef bijna leeg, dus hier moest duidelijk nog aan naambekendheid worden gewerkt. Gedurende anderhalf uur kregen we een strak gemixte house set te horen, en bij momenten stonden we ondanks de vermoeidheid toch te dansen.

Ook zij wou niet stoppen, en de stage manager moest de stekker er uit trekken om de tafel te verversen voor de laatste DJ van de nacht: Avalon Emerson. Deze Amerikaans/Berlijnse DJ/producer had ons hart gestolen met haar hoogst originele DJ Kicks-plaat. De tent bleef bijna leeg, en na een half uurtje hielden we het zelf ook voor bekeken. Waar we hadden gehoopt originele obscure nummertjes te horen, kregen we techno geserveerd die in weinig verschilde van wat we op een ander podium hadden kunnen horen.

Ergens snakten we naar wat meer variatie. Misschien krijgen we die op zaterdag geserveerd, want ook dat programma is weer goed gevuld. Dour festival gaat nog twee dagen door, en er zijn nog tickets. Angèle komt vandaag!