Dour - Dag 5 - Rustig dagje
Festivalterrein, 17 juli 2024 - 21 juli 2024
Er waren nog wat headliners geprogrammeerd op dag vijf, maar wij maakten er een rustig uitloopdagje van, al waren er toch nog enkele artiesten die bijna verleidden om langer dan het zelf opgelegde vertrekuur te blijven.
Liefhebbers van de jaren tachtig en negentig konden op zondagmorgen lekker de beentjes strekken bij Sam Quealy, een Australische die op haar achttiende naar Parijs kwam om een modelcarrière na te streven, maar de meug vond in het uitgaansleven. Via via kwam ze terecht bij bekend Vogue-gezelschap Comme Des Garçons. Dat werd een opstapje naar deze solocarrière. Deze jongedame staat in het leven met een I-don't-give-a-fuck-houding, die ze leerde van haar grootste muzikale icoon, Madonna. Ze steekt de hele show lang het respect voor de Queen Of Pop nooit onder stoelen of banken. En als Madonna koningin is, mag Sam Quealy zich de titel van prinses zeker toeëigenen. Lekkere elektropop met een knipoog, want het hoeft allemaal niet zo serieus te zijn. Enkel over het respect voor de LGBTQ+-gemeenschap is ze zeer stellig. Na de show wist de dame in kwestie ons te vertellen dat ze normaal enkel avondshows voor een volwassen publiek doet, maar dat ze voor Dour een uitzondering maakte.
Donny Benét bleek zowat de Australische tegenhanger van Sébastien Tellier te zijn. Hij had culthitje Konichiwa op zak en daar zaten er toch wel op te wachten, als het enthousiast onthaal van het publiek iets betekende. Het was ooit op een playlist van The Weeknd beland en had toch enkele honderden dollars aan streaming-inkomsten opgebracht, grapte Benét. De funky discomuziek straalde een relaxte sfeer uit die aanstekelijk werkte. Hij staat bekend om de synthesizermuziek, maar hier was het vooral basgitaar en saxofoon die de klankkleur bepaalden. De baslijn van One Night In Paradise bijvoorbeeld leek live als twee druppels water op die van TC Matics Oh La La La.
Op het hoofdpodium van The Last Arena vervolgde Kabaka Pyramid in eenzelfde relaxte sfeer. Deze muziek had 's mans leven veranderd: hierdoor was hij een spirituele rastafari geworden. Met een uitgebreide en voortreffelijke live band nam hij ons mee voor enkele geschiedenislessen. Zo werd een grote foto van Peter Tosh geprojecteerd tijdens Mystik Man, een nummer dat ook stukjes van de gelijknamige song van Tosh bevatte. Bij The Kalling werd een kleurige bewerkte foto van Haile Selassie geprojecteerd, de Ethiopische keizer die geldt als spirituele leider van de rastafari-beweging. En ook beelden van marihuanaplanten natuurlijk, de verheerlijking van dat kruid mocht niet ontbreken. Afsluiten deed Kabaka Pyramid met een rondje high-fiven met het publiek.
We waren benieuwd of The Libertines die positieve sfeer zouden verderzetten of kapot maken, want even ging het gerucht dat Pete Doherty de handdoek in de ring zou gegooid hebben. Dat bleek gelukkig een hoax. Want inderdaad, zonder Doherty geen Libertines, maar evengoed zonder Carl Baràt geen Libertines. Om één of andere reden zorgt die samenwerking voor een speciale soort chemie. Zij tweeën samen hebben voldoende muzikaal vernuft om met een straffe melodie op de proppen te komen en hun nummers steeds naar een hoger niveau te tillen. Ook al ziet Pete Doherty er tegenwoordig uit als een Michelin-mannetje (het gevolg van een heftige afkicksessie), terwijl Carl Baà¢t er bijna uitziet alsof hij maar enkele jaren ouder is geworden op die twintig jaar tijd. Als daar maar geen ruzie van komt. Muzikaal zat alles top: een mix van het oude en het nieuwe werk uit 'All Quiet On The Eastern Esplanade' van eerder dit jaar. Ook al is dit zeker niet het beste Libertines-album, de nummers schoven netjes in elkaar.
Daarmee zat Dour erop. Het was een rare editie: zaterdag was een muzikale topdag, maar zondag liepen we langs quasi-lege tenten. In ieder geval staat de vijfendertigste editie volgend jaar al in onze agenda genoteerd.
Bert Gysemans, Kristof Van Landschoot