Dour - Dag 3 - Staalkaartje Londen

Festivalterrein, 17 juli 2024 - 21 juli 2024

"Maar hoe goed kennen zij ónze muziek?" vroeg onlangs een maat, tijdens een wij versus zij discussie, ontsproten aan de simpele opmerking dat we naar Dour gingen dit jaar. Wereldburger, maar dan vooral in de eigen hof.

Het is beter om niet op in te gaan op dit soort vooroordelen. Of anders, zoals Charlotte Adigéry & Bolis Pupul, met een overdosis maatschappijkritisch positivisme. Hoe houden ze het vol om na goed twee jaar intensief toeren nog altijd met zoveel liefde en vreugde hun muziek te brengen? "Main Stage!!!" riep Charlotte, als waren ze niet van hoogtepunt naar hoogtepunt gereisd. "En je moet backstage nog altijd pipi doen in zo'n klein chemisch toiletkot. Dat is goed, dat houdt je voeten op de grond", zei ze, vlot overschakelend tussen perfect Engels en perfect Frans, en met een spontane Gentse "godverdomme" ertussen.

Naast haar (overigens indrukwekkende) schoenen lopen zal ze niet snel doen. Maar fantastische muziek maken die dansbaar is en tekstueel de vinger aan de pols houdt van ons tijdsgewricht, daar vind je in de verste verte geen gelijke van. Charlotte toonde zich een rasecht performer door dartel te gaan dansen over de strook podium die in het publiek kliefde, en daar te verleiden, liggend, kronkelend, lonkend. Bolis had de nummers zonder pauzes in elkaar gemixt in een strak ritme, en hoefde verder op weinig knoppen te duwen. Dat liet hem de vrijheid om met zijn gitaar hetzelfde te komen doen, met een brede grijns op het gezicht.

"Go back to your country where you belong" zongen ze, en er speelde maar één gedachte in ons hoofd: "Mogen we alstublieft alstublieft alstublieft mee?".

Onlangs, op een toeristische busroute door Londen, wees de gids een huis aan in de South-East, en zei: "Dit is waar Dizzee Rascal opgroeide". Het leek zo'n typisch rijhuisje, mooi verzorgd, in een kalme buurt, waarvan je weet dat je je het nooit zou kunnen permitteren, en het verwonderde wat: hoe kon hij zich hier "the boy in the corner" gevoeld hebben? Dit leek eerder het huis van een welgesteld middenklassegezin.

Skepta komt ook uit Londen, Tottenham, dat ligt meer in het noorden. Volgens Wikipedia is het daar een van de belangrijkste hotspots (sic) voor gewelddadige bendes, en is het een van de armste regio's van het land. Niet verwonderlijk dat zijn visie op de maatschappij wat grimmiger bleek dan dat van onze Gentenaren even daarvoor.

Gedurende het optreden werd een beeld geprojecteerd van wat zijn straat moet geweest zijn. Het leek effectief een vergeten straat, en werd geanimeerd met brandende politiewagens en andere beelden van sociale onrust. De man rapte hit na hit aaneen, en zocht naars eigen zeggen naar energie. Hij vond die onder andere met Energy (Stay Far Away), waarin Fela Kuti werd genamedropt, zijn inspiratiebron, wiens zoon Femi hier woensdag het festival mocht openen.

Het was mooi om te zien hoe een goed gevulde wei zich helemaal uitleefde. Nadien passeerden we eens langs de Dub Corner, voor een portie goede vibes, alvorens ons naar Le Garage te begeven, waar we Billy Nomates op het programma hadden aangevinkt.

Dat werd een tragische illustratie van hoe hard en seksistisch de muziekwereld nog is. Er kwam geen kat opdagen, en helemaal alleen op een groot podium voor drie man en een paardenkop je eigen nummers zingen, daar was lef voor nodig, en veel. Toen ze dat op Glastonbury had gedaan, vorig jaar, had ze een storm van online vitriool over zich geen gekregen, waarna ze bijna de lier aan de wilgen had gehangen.

Iets verderop stond de Oekraïense dj Daria Kolosova veilig achter een paar platendraaiers voor een volle Balzaal een feestje te stoken, hier gaf Billy Nomates het beste van haarzelf voor niets en niemand. Dat Sleaford Mods haar ooit oppikten om mee te zingen op Mork n Mindy nam ons nog meer voor de mods in, want in wezen doen zij net hetzelfde. Ze hebben het voordeel van de karikaturale Andrew Fearn, die op zijn laptop telkens het volgende nummer opstart met een pintje in de hand, in de plaats van de technicus in de coulissen hier. En ze hebben betere nummers, dat konden we ook niet ontkennen. Maar Billy Nomates verdiende meer dan dit.

Zeiden we het al dat we meer en meer van jazz houden? Ezra Collective konden we dus niet missen, want die maakten van jazz een feest in La Petite Maison Dans La Prairie. Volgens Timeout kan het niet veel Londenser worden dan dit, met muzikanten uit alle uithoeken van de stad. En al werd het dan een feestje, ze lieten niet na om te refereren aan de reggae-klassieker van iNi Kamoze in Togetherness. Allemaal samen: "Out in the Street They Call It Murder!" Skepta was vast aan het meeshaken in de coulissen.

De volgeladen zaal liet het zich welgevallen, en danste als was het om zorgen te vergeten. Het collectief speelde hier op in door met de blazers tussen het publiek te gaan musiceren. Ze refereerden nog naar hun laatste passage, hier, in 2018, toen ze moesten concurreren met de finale van de wereldbeker voetbal tussen Frankrijk en Kroatië, en bedankten de vier mensen die toen toch voor het Ezra Collective hadden gekozen. Dat bewees, volgens hen, dat de volhouder wint. Hopelijk hoorde Billy Nomates het.

Hadden we nu heel de dag gespendeerd in Groot Britannië? En konden we dat nog goedmaken? Rockamadour bleek naar goede gewoonte de redding, daar stond Jokkoo Collective nog plaatjes te draaien uit alle uithoeken van de wereld. Volgens het internet, "zes verschillende persoonlijkheden met het gemeenschappelijke doel om hybride Afro-electronische muziek en diasporische verhalen in de wereldgemeenschap te vestigen". Hier op de wei, noemen we dat "high brow".

Het bleek eigenlijk ook niet zo origineel allemaal. Al was dat vast ook doordat de lat zo hoog lag, na de vele excellente muziek van eerder. Ze zwierden om de haverklap als bezetenen een "rewind" uit de draaitafels, en leken vooral zichzelf te amuseren. Niks op tegen natuurlijk, iets verderop was de populaire Amelie Lens de rest van de massa aan het vermaken. Voor elk wat wils.