Dishwasher_ - Onthoud de naam

Volta, 19 mei 2023

Het mocht er aan de buitenkant dan al afgeleefd uitzien, de locatie waar Volta onderdak vond is uniek en concerten als deze krijgen daardoor enkel maar extra cachet. Met andere woorden: Dishwasher_ stond hier (op dit moment) helemaal op de juiste plaats. Alleen schijnt het ons toe dat de kansen, die je nog gaat krijgen om deze groep op dit soort locaties te zien spelen, steeds maar kleiner worden.

Geen voorprogramma en dus namen wij uitgebreid de tijd om de site, waar Volta een kelder van een afgeleefd industrieel gebouw bezet, tot ons te nemen. Samen met een aantal andere initiatieven kan je hier genieten van rust, aangenaam gezelschap, ter plekke gebakken pizza's en dus ook goede muziek. En dat voor een prikje.

Maar we dwalen af. Want het was voor Dishwasher_ dat we de rand van Brussel hadden opgezocht. Het trio heeft net een pracht van een debuutplaat uitgebracht, waarmee ze de sowieso al niet zo duidelijke scheiding tussen jazz en meer populaire genres als rock, funk en andere dance opnieuw reduceerden tot een flinterdun streepje, waar ze het al niet volledig weggumden. Dat ze ook nog eens “dishtowels” verkopen als merch, geeft hen in ons boekje alleen maar een streepje voor.

We wisten al een tijdje wat dit trio in haar mars had en probeerden dat hier bijvoorbeeld al werelds te maken. Maar eigenlijk is reclame voor dit fenomeen volledig overbodig. Dit verkoopt immers zichzelf, zoals wij hier nog maar eens aan de lijve ondervonden. De aanwezigen hebben op dit ogenblik ongetwijfeld al lang en breed rondgebazuind waarom je dit niet mag missen.

Netjes in wat we maar als uniform zullen omschrijven, begonnen saxofonist Werend Van den Bossche, bassiste Louise Van den Heuvel en drummer Arno Grootaers aan een set, die aantoonde dat dit drietal op deze jonge leeftijd al een dergelijke klasse uitstraalt dat wij ons afvragen waar dit in 's hemelsnaam naartoe moet.

Grootaers, vaak met één of andere drumstick letterlijk tussen de tanden om snel over te kunnen schakelen, toverde als vanzelfsprekend fantastische roffels uit de kit. Tribaal, funky, jazzy, … het maakte weinig uit. Telkens weer verbaasde hij ons met techniek, die de songs alleen maar kracht bijzette. Van den Heuvel, de lippen vaak in concentratie naar binnen gekruld, liet de bas ronken waar nodig, maar kon evengoed subtiel het voortouw nemen om de songs in haar eentje te dragen en de twee anderen naar de achtergrond te verwijzen. En Van den Bossche, die niet alleen de saxofoon deed piepen, kraken en ruisen door het geblaas te doen passeren langs een hele batterij pedalen, voegde ook nog eens spaarzame maar o zo goed gekozen elektronica toe waar nodig. Daarbij leek het wel of zijn onderste ledematen, als door een marionettenspeler werden bediend, een heel eigen leven leidden.

Met Bahai werd er langzaam gevreten aan de weerstand, die het publiek op dat ogenblik nog bood. Buraq ging al meteen een stapje verder en kreeg de eerste lijven aan het dansen. En zo ging het maar verder. Met Blue Bridge als voorlopig hoogtepunt tot het drietal ook daar vlotjes overheen sprong met afsluiter Terra dat in golven op ons werd afgevuurd. Opbouwend naar een dansbaar hoogtepunt om dan weer te worden gereduceerd tot het minimum. En net als we dachten de top bereikt te hebben, volgde er nog een vurig Kuhl om een reusachtig point final te zetten.

Dishwasher_, onthoud de naam. Je gaat hier nog van horen.