DIIV - Op het einde wint de stagediiver
Ancienne Belgique, 6 maart 2024
Je bracht sinds 2019 geen plaat uit, je haalt amper de radio, maar toch verkoop je de grote zaal van de AB uit? De jongens van DIIV stonden zelf versteld van de overrompeling die hen woensdag in Brussel te beurt viel. De triomf was terecht, want het viertal bewees het sublieme vakmanschap in het versmelten van shoegaze, dreampop en psychedelische postpunk, genres die het muzieklandschap anno 2024 meer dan ooit tevoren regeren.
Net als DIIV heeft Disorientations Toutpartout als boekingskantoor, wat de band een slot opleverde als support act in Utrecht en Brussel. Een kans die de Antwerpse postpunkers perfect binnenkopten met een erg overtuigend half uur. De openingstandem Loner en Crawlin', twee nieuwe songs, was een krachtige, vlekkeloze postpunkstorm die meteen de aandacht van de vollopende zaal opzoog. Of hoe je in zes minuten een wervelend visitekaartje kan afleveren.
Twee jaar geleden bracht de groep het debuut uit, maar frontman Niels Elsermans schatte realistisch in dat het gros van de AB hen niet kende. "In april brengen we een nieuwe plaat uit, maar de rest van onze songs is voor jullie wellicht ook nieuw", klonk het relativerend, waarna hij het publiek bedankte om al zo vroeg aanwezig te zijn voor de korte set. Opvallend was vooral dat die set gedragen werd door het nieuwe werk, omhoog getild door de veelzijdige stem van Elsermans. Zo hoorden we tijdens Not Here echo's van Shed Seven en tijdens de (toepasselijk getitelde) afsluiter Close To Disappearing van Paul Banks van Interpol. Op 10 mei stelt Disorientations de tweede worp 'Lost Today' voor in Trix. Een aanrader, als je 't ons vraagt.
DIIV zag de intrede in de AB groots, met een woordvoerder die ons vanop het grote scherm achterin het podium moest warm maken voor een levensveranderende ervaring. Een ironische knipoog naar stadionshows met Vegas-allures, want het werd een optreden dat overrompelde in alle eenvoud, gesteund door een wapenarsenaal, bestaande uit verdrinkende stemmen, een melancholische ritmesectie en evenveel pedalen als in het peloton van de Strade Bianchi.
Net als Disorientations had DIIV een kratje nieuwe songs onder de arm die met mondjesmaat in de set werden gelost. Vroeg in de set kregen we al Brown Paper Bag, de song die ze vorige maand al als voorproefje uitbrachten en die als eerbetoon aan oergazers My Bloody Valentine een flardje van hun song I Only Said recycleert. Via het heerlijke Take Your Time en Taker ging het weer richting de nieuwe plaat. Soul-Net konden we eerder deze week ontdekken, maar waar de song bij de eerste luisterbeurt maar vluchtig langs ons heen waaide, ontpopte de Soul-Net zich in de AB tot een straffe compositie, alweer ingeleid door een filmpje.
De kikker, die aan het begin van de daaropvolgende song op het scherm te zien was, verraadde dan weer dat dit de titelsong moest zijn van het in mei te verschijnen album 'Frog In Boiling Water'. Een leuke gimmick doorheen het concert was dat alle nieuwe songs in karaoke-stijl ondertiteld waren. Ook wel een beetje raar, want had de band eigenlijk door dat we ook van de bekende songs geen snars van de woorden konden ontwaren in de dreampoppudding?
Zachary Cole Smith en zijn drie kompanen bleven oud en nieuw werk naadloos aan elkaar rijgen, wat ons na In Amber, aangekondigd als de openingstrack van 'Frog In Boiling Water', al voortijdig deed besluiten dat we in de AB vooral twee bands zagen die nog dit voorjaar een straf album zullen uitbrengen. Voortijdig dus, want het feestje moest eigenlijk nog beginnen. Na een uurtje wegdromen en meewiegen, zorgde Blankenship alsnog voor een bescheiden moshpit en een horde crowdsurfers. Eentje daarvan geraakte tot op het podium, maar werd vakkundig door de security langszij terug de zaal ingestuurd. De deining zwol verder aan tijdens afsluiter Acheron, maar vooral de bisronde deed het voorste deel van de AB kolken. Het was wellicht toeval, maar met vier bissen, geplukt uit de vier platen, onderstreepte DIIV de continue klasse waarmee ze ons nu al twaalf jaar verleiden.
O ja, tijdens Doused, uit debuut 'Oshin' slaagde uiteindelijk toch een enkeling erin de security op het podium te vlug af te zijn en het publiek terug in te duiken. Iemand moest toch de naam van de band eer aandoen, nietwaar?