Disorientations - Memory Lanes
Pias Records
Heerlijk hoe postpunk en wave ondergronds blijft leven en scoren in dit Belgenlandje. Niet enkel mogen we nog steeds trots zijn op zowat het grootste popwavefestival van Europa, gespecialiseerde platenfirma’s of muziekwinkels en een boel Sinners Day-toestanden, we hebben ook enkele knallers van coverbands die sinds deze zomer de hoogdagen van de dark days terug naar boven brengen (we moeten Wegsfeer echt eens vernoemen) en een aantal bands die in de slipstream van Whispering Sons de weg naar de oppervlakte beginnen vinden. In die laatste categorie plaatsen we graag het trio Disorientations uit het historisch interessante Lier, dat na lange tijd en met enige trots het lang verwachte debuut mag voorstellen. Een plaat die we enige tijd na release toch ook graag aan u voorstellen.
Joy Division, Echo & The Bunnymen, The Sound, The Cure, Fields Of The Nephilim,… voel je het al kriebelen? Denk aan moddervette, gemoedelijke baslijnen, scherp aangemepte postpunkdrums, heerlijk jengelende en solerende gitaarriffs en de holle galmzang van Niels Elsermans. Tien drieminutensongs lang houdt dit drietal – dat samen klinkt als kwintet – ons op het puntje van de paarse, vloeren stoelzitting. En daarbij grijp je met alle plezier terug naar bovenstaande referentiebands, al kan je ook moeilijk onder diezelfde stoel of bank steken dat Disorientations echt wel een eigen sound en identiteit heeft.
Wat ons betreft, een soort van “grootste gemene deler” uit de jaren tachtig, die zich verschuilt achter de uptempo single Close To Dissapearing. Vol melancholie, donkere kelders met rookmachines en puntschoenenstaarderij. Waar new wave, shoegaze en postpunk elkaar kruisen en waar je liefst terug de lockdown in zou gaan. (hoewel…). Tegelijkertijd staan de drie heren ook duidelijk met de voeten in het heden, dankzij wel heel erg vlotte, dansbare drum- en basgrooves. Bijna tegen het ontstuimige, noisy karakter aan. Want opener Wandering laat geen ruimte voor een rustmomentje. Welja, we gooien Editors er ook nog even bij – al is het ook maar door dat stemtimbre.
De groep zelf verklapte al in een interview aan ons dat de muziek een verwerking is van melancholie en rouw die de heren spijtig genoeg moesten ondergaan. Dat voel en proef je helemaal. Al is het maar door die wat smekende, donkerblauwe stem van Elsermans. De boodschap is dan ook duidelijk: play this music out loud. Of beter nog, duik samen met Disorientations de kelder in!