Disorientations - De gitaarmuur moet genoeg energie leveren om tragische momenten te omarmen

‘Memory Lanes’. Zo heet het debuutalbum van Disorientations, dat in februari uitkwam bij Pias. Een drietal uit Antwerpen dat tien songs over verlieservaringen op plaat zette. Songs die begeesteren en prikkelen. De band, die opgericht werd in 2018, liet een jaar later van zich horen via de ep 'Close To Disappearing' en treedt nu definitief uit de schaduw. Klaar voor een veroveringstocht van Vlaanderen en ver daarbuiten. Dat bevestigt ook drummer Tomas Serrien.

Hoe voelt het om een eerste echte plaat uit te hebben?

Tomas Serrien: Het is natuurlijk fantastisch dat we eindelijk de songs kunnen lossen. We zijn er een tijdje aan bezig geweest en Covid zorgde ervoor dat we iets langer moesten wachten om die uit te brengen. We hebben exact een jaar geleden de plaat opgenomen. Er zijn groepen die nog langer moeten wachten. Dat troost ons wel. Het is voor ons een eerste keer dat we een volledige plaat uitbrengen na onze vorige ep en onze eerste single Close To Disappearing'. Een andere single, Wandering brachten we in volle pandemie uit. Die song staat ook op de plaat.

Waar staat ‘Memory Lanes’ voor?

De titel komt van het nummer Allied, waar het in de lyrics voorkomt. We vonden dat het wel paste als albumtitel, want het verwijst naar het verleden. Onze plaat gaat over dingen die we laatste jaren samen hebben meegemaakt, dingen die niet altijd zo positief zijn. Zie het als een soort verwerking, naast het plezier dat we samen maken als vrienden. Muziek is in die zin ook enigszins therapeutisch. Die titel vat dat goed samen. Het is ook een afsluiten van een periode. De plaat is een soort artistieke herinnering.

Helpt muziek jullie problemen te relativeren? 

Therapie is een te groot woord, maar voor ons voelt het als een noodzaak aan om deze muziek te maken. We hebben inderdaad een aantal mindere ervaringen die we willen delen. Als goede vrienden van kleins af kan dat via de band. Zo kunnen we er samen beter mee omgaan, al is de groep daar zeker niet op gericht. We vertrekken altijd vanuit jams, een werkwijze uit de oude doos. We kruipen in het repetitiekot en maken alles samen, zowel tekst als muziek. Alles wordt in onderleg overleg beslist. Dat zorgt ervoor dat de groepssfeer wordt versterkt. We hebben geprobeerd een melancholische sfeer op te bouwen die hoort bij verlies en rouw. Het confronteert de luisteraar misschien met momenten van wanhoop, maar de gitaarmuur van geluid, de harde ritmische kracht en de beklijvende zang moeten hem of haar genoeg energie geven om die tragische momenten van het leven te omarmen.

De muziek doet denken aan de melancholische donkere jaren tachtig, terwijl jullie die niet zelf hebben meegemaakt.

(lacht) We luisteren zelf regelmatig naar new wave en postpunk, een kapstok die doorheen de jaren al een paar keer naar boven werd gehaald. We gaan niet ontkennen dat bands als The Sound, Joy Division, Christian Death en meer van die gothic dingen uit die tijd ons hebben geïnspireerd. Zelf vind ik dat we ook gestuurd worden door de Scandinavische groepen na de eeuwwisseling: bands als Iceage, Eagulls, Holograms, Diät. Een beetje obscure groepen die een zekere melancholische, donkere sound combineren met postpunk. We spelen op concerten luid en snel. Dat verwijst natuurlijk ook naar die bands en niet zozeer naar de eighties. Onze steriele baslijn en drums doen sommige mensen ook denken aan Sonic Youth.

Jullie muziek klink erg rauw en meeslepend en door het volume ook heel intens.

We willen als band zo puur mogelijk klinken. Tijdens de opnames van de plaat hebben we weinig overdubs gedaan. We hebben ons gebaseerd op wat we echt live doen. Die sound wilden we ook op de plaat reconstrueren. Ik weet niet of rauwheid de juiste term is. Ik denk wel dat er een zekere melancholie doorklinkt. Ons intense geluid komt zeker tot leven tijdens onze intense en lawaaierige optredens (lacht). Het zijn emoties die we direct muzikaal willen vertalen

Hoe vermoeiend is het om jullie nummers live te spelen?

We maken het onszelf niet altijd even gemakkelijk. We zijn zelf geen professionele muzikanten en volgden geen conservatorium. We willen onszelf uitdagen, maar zo’n show is best vermoeiend, omdat we ook snel spelen. Die energie is heel belangrijk voor ons. Dat is de basis voor onze band. We brengen donkere muziek die tegelijk gepaard gaat met veel kracht. Door de songs live te brengen komt ongetwijfeld energie vrij.

Disorientations speelt op We Are Open in Trix Antwerpen op 19 maart en in Het Bos (albumreleaseshow) op 14 april.