Desertfest Belgium 2015 - Nucleaire slachting
Muziekcentrum Trix, Borgerhout, 12 oktober 2015
Veertig dagen in de woestijn leek ons wat overdreven, maar voor drie dagen Desertfest zijn wij altijd te vinden.
Er is sludge en er is Ufomammut. Dat bleek weer eens op Desertfest, waar de drie heren de zaal met veel animo weg vaagden en er zowaar nog eens in slaagden een crowdsurfer de alweer relatief dun bevolkte zaal te doen rondgaan. Gezien de gespierde set die het Italiaanse trio uit de mouwen schudde, mocht dat ook niet verwonderen.
Vanaf de opener sleurde de band haar publiek steeds dieper mee Dante's hel in, steeds van kring naar volgende kring sturend. De muziek is repetitief, wordt aangedikt met van effecten vergeven vocalen; en als toeschouwer voel je jezelf wegglijden in een onstopbare trance, zoals alleen sludge dat kan. De bijhorende natuurbeelden (lava, grotten, opwaarts stromende watervallen,...) en de daartussen opduikende, heidense priester(e)(s)(sen) maakten het plaatje af. Soms was het tergend traag, dan weer werd het tempo opgetrokken, vaak allemaal binnen dezelfde song.
Onverwacht was wel dat de band er een kwartier te vroeg mee op leek te houden. Maar dat was enkel maar schijn en met een laatste twee verschroeiende nummers, inclusief explosief toemaatje, werd het concert toch nog helemaal afgerond. Ufomammut had zijn reputatie alle eer aangedaan en meteen gezorgd voor één van de hoogtepunten van het weekend.
Tussendoor gingen we nog even poolshoogte nemen op de andere podia, waar we Siena Root bleekjes zagen wegdeemsteren na het geweld op de Desert Stage. Wel jammer was dat we tegen die tijd bij 3rd Ear Experience het kleine podium niet meer zagen door de menigte heen. Misschien kan daar volgend jaar iets aan gedaan worden door het podium een halve meter hoger op te bouwen zodat niet enkel de eerste drie rijen iets te zien krijgen. Intussen zagen wij door de menigte heen wel enkele op leeftijd zijnde rockers zich te buiten gaan aan rockexploten, waarmee de gemiddelde leeftijd van de bands meteen werd opgekrikt.
Rond Bongzilla is het een hele tijd stil geweest, maar dat adjectief was helemaal niet van toepassing bij wat ze het publiek voorschotelden op het grote podium. Nadat het obligate jointje – weed was één van de constantes doorheen zowat alle optredens – de ronde had gedaan, nam de band een verschroeiende start en kreeg het publiek nergens meer de kans om op adem te komen. Want net als je dacht dat er een rustige passage aan bod zou komen, werd alweer het grove geschut bovengehaald. Jammer genoeg liet het publiek het zich ook deze keer allemaal een beetje welgevallen, waardoor de magie toch wat ontbrak.
En daarmee kan het hele weekend zowat worden samengevat. Bij sommige optredens was het echt bijzonder kalm, hetgeen voor dit soort festival toch ongewoon is. Maar gezien met de annulatie van Melvins het festival toch een beetje onthoofd werd, kijken we daar graag met mildheid op terug. Met Stoned Jesus en Monolord op vrijdag, Monomyth, Earth en USA Out Of Vietnam op zaterdag en de nucleaire slachting, die Ufomammut was, op zaterdag, was er ook nu nog meer dan genoeg te smikkelen.