Desertfest Antwerpen - Roes

Trix, 15 oktober 2022

Een dagje Desertfest, gewoon maar voor twee bands? Wij durven dat. Het zijn dan ook niet de eerste de beste bands.

Er was nog een derde band, maar jammer genoeg was er die vervelende overlap, waardoor we niet de hele show van Radar Men From The Moon konden meepikken. Dat ze nog steeds messcherp staan, dat pikten we wel op. Met de tradtionele twee drumstellen gingen je broekspijpen (niet eens de olifantenversie) van bij de eerste klanken aan het fladderen. De riffs deden de rest, terwijl nieuwe zanger Niels Koster de teksten er tussendoor krijste, gilde en zelfs af en toe zong. Note to self: niet te missen als ze nog eens in de buurt zijn.

Maar dan was er Pallbearer. En hoewel we die band even uit het oog verloren waren, wilden we deze doortocht niet missen. Dat bleek de juiste beslissing. 'Heartland' was niet meteen een plaat waar we kapot van waren, maar dat had dan vooral te maken met de torenhoge kwaliteit van de twee voorgangers. Intussen is ons oordeel over die derde milder, terwijl we tot onze scha en schande 'Foreigner' aan ons voorbij lieten gaan.

Dat ze nog niks aan klasse hebben ingeboet, werd al duidelijk van bij de solo, waarmee het concert werd ingezet. De interactie van zowel de gitaristen, die schijnbaar inspiratie hadden gehaald bij Elder, waarmee ze momenteel touren, was ronduit indrukwekkend. Opvallende vaststelling (voor ons dan toch) was dat ook bassist Joseph Roland al eens de microfoon van frontman Brett Campbell overnam, met vaak meer diepgang in de songs als gevolg.

Het knappe aan deze band is dat ze er niet voor terugschrikken om andere genres de doommetal binnen te smokkelen. In I Saw The End werd geflirt met thrash en even voordien ontwaarden wij de nodige psychedelica in de songs. Muzikaal werd er intussen op de toppen van de tenen geageerd. Solo's werden niet enkel simultaan gespeeld door de gitaristen maar evengoed naadloos gevolgd door de bas.

En dan moest Elder nog volgen. We keken er al een tijdje naar uit om deze band eindelijk levend voorgeschoteld te krijgen. De albums zijn altijd indrukwekkend, doen je mond vaak openvallen over de veelzijdigheid van de songs, die steeds weer starten vanuit een themariff, uitweiden naar allerlei kanten en hoeken om dan toch weer netjes in de plooi te vallen.

Blijkt dat de setlist tijdens deze tournee nooit gewijzigd wordt. Niet verwonderlijk als je zag wat voor halsbrekende kunsten de twee gitaristen uit de instrumenten puurden. Ze mogen dan wel lange haren hebben, showmannen zullen Nick Di Salvo en de zijnen nooit worden. De enige die zich al eens liet gaan was bassist Jack Donovan, die de bas af en toe even boven het buikje hield. De twee anderen waren zo intens met het spelen bezig dat er geen tijd was voor show. Maar in het publiek maalde daar niemand om. Daar had men de handen vol om de strapatsen van de heren te volgen.

Jawel, uiteindelijk werd er nog luid Sanctuary mee geschreeuwd, maar verder was er, met uitzondering van de obligate thank you's, weinig sprake van interactie. Het zal ons worst wezen. Vanaf de eerste akkoorden van Compendium uit de twee gitaren weerklonken, werd de rest in een roes beleefd. Enige probleem was de vervelende dronkelap die voortdurend tegen iedereen aanbotste. Maar zelfs dat was maar een voetnoot.