Deafheaven - Verwondering

Ancienne Belgique, 21 september 2022

Verwondering alom toen we de Ancienne Belgique binnenkwamen. Want hoewel de ABBox was aangekondigd, werden we vriendelijk naar de Club gestuurd. Maar die was dan wel uitverkocht. Loopt de ticketverkoop toch niet helemaal zoals gewenst? Wat er ook van zij, wij lieten het niet aan ons hart komen. En de rest van de aanwezigen evenmin.

Het was met dezelfde verwondering dat 'Infinite Granite', het laatste album van Deafheaven, werd ontvangen. Maar verwondering kan ook positief werken. Dat was tenminste bij ons het geval, ook al waren de verdere meningen verdeeld. Het bleef wel afwachten wat dat zou geven op een podium. Op die vraag zochten we een antwoord.

Dat zowel frontman en zanger George Clarke als leadgitarist Kerry McCoy er dezer dagen een gezondere levensstijl op na houden, werd al duidelijk toen de traditionele drankjes aan de instrumenten niet meer dan water bleken te zijn. De twee zagen er bovendien bijzonder fris en alert uit, ook al is de tour intussen toch al bijna tien dagen ver.

McCoy dolde tijdens het spelen voortdurend met een fan vooraan het podium, die uiteindelijk ook nog diens plectrum kreeg toegestopt. En Clarke was zijn charismatische zelf, sloop en kroop over het podium als een katachtige, liet de vingers voortdurend fladderen en keek de fans doordringend lijnrecht in de ogen.

En dat zingen ging hem duidelijk uitstekend af. Vanaf opener Shellstar, niet toevallig ook de eerste track van de meest recente plaat, liet hij zien dan toch over een stemorgaan te beschikken dat niet noodzakelijk screams of andere sissende klanken produceert. Let wel: ook dat screamen en sissen werd op luid applaus en bijhorend enthousiasme onthaald. Het monumentale From The Kettle Onto The Coil werd samen met het massieve rotsblok dat Worthless Animal is mooi geposteerd middenin een set, die verder volledig was opgebouwd uit songs van 'Infinite Granite'. Van die songs onthielden wij vooral The Gnashing en Mombasa, waarbij voor die laatste het beste van beide Deafheaven-werelden werd opgedolven.

In de bisronde kon band en publiek nog één keer het onderste uit de kan halen met Brought To The Water en het op luid gejuich onthaalde Dream House, door Clarke lichtjes ironisch ingehaald met een "Give us a nice smile!" McCoy en co konden daarbij nog één keer de duivels ontbinden en schudden alle nog overgebleven energie uit de mouwen.

Het nieuwe Deafheaven mag er zijn. De black metal sluimert onderhuids nog steeds, maar ook de shoegazerige pop verdient een plaatsje in het repertoire. Deze band heeft zichzelf heruitgevonden en dat hoeft eigenlijk niemand te verwonderen. Alleen jammer dat niet alle fans zich daarin kunnen vinden.

Foto: Creeping Mac Kroki