Deafheaven - Bonte avond

Trix, 24 september 2018

Deafheaven - Bonte avond

De drie bands, die geprogrammeerd stonden in Trix, hadden een paar dingen gemeen. Dat metal het uitgangspunt was, zal niemand ontgaan zijn. Maar dat zowel Deafheaven, Inter Arma als Sons Of A Wanted Man allemaal koppig weigeren kleur te bekennen, is minder evident. Hoewel na een paar albums (voor de twee grotere acts dan toch) die bonte aanpak stilaan begint door te dringen.

Dat resulteert dan in het feit dat je in de grote zaal van Trix niet enkel logo’s van black metal-bands op de ruggen vond, maar ook pakweg New Order. In ons boekje pleit dat voor deze bands.

Het was aan Sons Of A Wanted Man om de metalbuitenbeentjes van Inter Arma en Deafheaven vooraf te gaan. En de band uit Beringen deed dat met veel zelfvertrouwen en een stel uit de kluiten gewassen songs, die naast black (post)metal ook sludge aanstipten. Zanger Jan Buekers krijste en gruntte zich een weg door vaak logge, maar daarom niet minder gesmaakte gitaarmuren en dubbele basdrumrolls. Aan solo’s of frivoliteiten was er geen behoefte. Meteen was de (laag gestemde) toon gezet.

Zelfde bezetting (drums, bas, twee gitaren en een brulboei annex zanger), meer haar en van een andere orde, dat was Inter Arma. Met een set, die vloeiend overging van grasgroene aan David Gilmour schatplichtige gitaarpartijen in de instrumentale opener naar de meest knorrige doommetal gaven zij hier meer dan zomaar een mooi visitekaartje af. Sludge, black metal, screams, grunts en dan weer cleane zang, het ging deze band allemaal schijnbaar moeiteloos af. Frontman Mike Paparo smeekte de duivel schreeuwend om verlossing om het volgende moment ingetogen te staan zingen. Met de meest recente plaat ‘Paradise Gallows’ had dit kwintet ons over de streep getrokken. In Trix bewezen ze waarom dat helemaal terecht was. Indien je je niet blind wil staren op je favoriete zware metaal, maar graag een open geest houdt, dan weet je nu wat je te doen staat.

De discussie of Deafheaven nu (black) metal is of niet hebben we zo stilaan wel gehad. Laat ons, wat dat betreft, overeenkomen dat we het daarover nooit eens zullen raken. Hoeft ook niet. Wat wij wel mooi vinden, is dat ze weigeren om binnen de vakjes te kleuren (letterlijk); en dat ze dan ook nog eens weigeren om enkel maar zwart te gebruiken. Dat werd zo mogelijk nog meer duidelijk op ‘Ordinary Corrupt Human Love’, waarin de metal wel degelijk prominent aanwezig is, maar tegelijk ook meer andere invloeden op kousenvoeten binnensluipen. Dat alles bleek ook in Trix.

Gitarist en basislid Kerry McCoy zag er, vergeleken met de laatste doortocht die wij meemaakten, opvallend fris en monter uit. Sinds hij (naar verluidt) de fles heeft afgezworen, lijkt hij er ook fysiek op vooruitgegaan te zijn. Dat bleek niet enkel uit zijn verschijning, maar, naarmate de show vorderde, ook uit het veelvuldig opzoeken van zijn medemaats voor solo’s en andere ongein.

Zanger George Clarke leek – ook hij zou zijn depressie teruggeschoven hebben -  scherper dan ooit te staan. Als een volleerde gratie zweefde hij over het podium, de lucht met zijn benige handen verdelend in schijven, de band en het publiek als een klassiek componist instructies gevend en zijn regelmatig nat gemaakte, lange haren wild in het tegenlicht in het rond zwierend. Maar aan de microfoon siste hij zijn teksten met het gewoonlijke vuur de zaal in.

Naar gewoonte koos de band er ook deze keer weer voor om vooral te putten uit het hoger vernoemde, meest recente album. Niks mis mee, en al zeker niet als daar een fantastisch nummer als Canary Yellow op staat dat hier aantoonde dat chaos wel degelijk in orde kan eindigen. Alleen de backing vocals, die tweede gitarist Shiv Mehra en bassist Chris Johnson aan het einde van het nummer bijdroegen, leken af en toe scheef te zitten; een schoonheidsvlek op een brok virtuele pracht.

Dat Sunbather de nodige koppen zou doen schudden was voorspelbaar. Het blijft nog altijd het meest populaire nummer van de band. Nochtans was de aangehouden spanning in Brought To The Water en de inleving, die de band vertoonde tijdens Worthless Animal minstens even boeiend.

Het was even schrikken toen de band dan al van het podium verdween. Maar dat had waarschijnlijk meer te maken met de stijlbreuk, die gemaakt werd met You Without End waarvoor McCoy zich achter de elektrische piano zette. Net als Inter Arma eerder op de avond bleek hier hoe veelzijdig Deafheaven kan zijn.

Met Glint en Dream House, waarbij Clarke zowaar de microfoon een tel lang overliet aan een fan, werd nog een fantastisch zwartmetalen sluitstuk gebreid aan een avond waarvoor de “ware metalliefhebber” dan misschien wel zijn neus ophaalt, maar waarvan wij alvast met volle teugen genoten. Het was een bonte avond, in meer dan één opzicht.

26 september 2018
Patrick Van Gestel