Deafheaven - Metalen huis met extra's

Ancienne Belgique, Brussel, 16 maart 2016

Eén of andere Pumpkinhead zei onlangs nog dat een plaat niet bedoeld is om in dezelfde volgorde live gespeeld te worden, maar daar hebben ze bij Deafheaven schijt aan. Net zoals ze lak hebben aan alle metalpuristen, die hen met de nek aankijken. En ook wij verliezen ons met plezier in hun ‘New Bermuda’-driehoek.

Deafheaven - Metalen huis met extra's



Geen Oathbreaker, een feit waarvoor Deafheaven-zanger annex gifspuwer George Clarke zich uitgebreid verontschuldigde. Maar geen nood, het Belgische Alkerdeel hield zich, ondanks de aanvankelijke zenuwen, met brio staande in het voorprogramma en serveerde een massieve, geblokte intro van gesmolten staal afgewerkt met grof gehakte dinosaurusbotten.

Het was geen geheim dat Deafheaven de nieuwe plaat van voor naar achter zou spelen. Dat was al duidelijk als je er de setlists van de vorige concerten op nakeek. Maar geen ziel, die bereid was om daarvoor het vagevuur te verlaten. Het publiek was trouwens opvallend divers. De “echte” metalhead, uiteraard getooid in passend T-shirt en uitgerafelde jeans, had er geen moeite mee om de overdadig van deodorant voorziene, fris geknipte, hippe vogel naast hem te dulden.

Het is iets dat de muziek van deze band met zich meebrengt. Want naast metal zit er evengoed postrock of zelfs “doodgewone” indierock verwerkt in de monumentale en vaak afwisselende werkjes. Songschrijver en gitarist Kerry McCoy steekt zijn bewondering voor bands als Oasis niet onder stoelen of banken. Daartegenover staat ook zijn verleden in een grindcoreband. Het levert nummers op, waar de “echte” metalliefhebber de neus voor ophaalt, maar die door anderen worden gevierd.

Wie er dus niks op tegen heeft dat zijn black metal wordt geïnfuseerd met allerlei andere genres, kan bij Deafheaven zijn hartje ophalen. Dat werd al meteen duidelijk toen het buitenaards klokgelui waarmee Brought To The Water werd ingezet, overging in het hyperkinetische drumwerk van Daniel Tracy. Maar het was Clarke die, eens hij een voet had gezet op het podium, meteen de aandacht naar zich toetrok. Als een volleerd dirigent bespeelde hij de toeschouwers, nu eens headbangend, dan fier de neus in de lucht stekend terwijl hij met de handen als een dictator de lucht doorkliefde.

Als om nog meer tegendraads te zijn, viel het ook op hoe de lichtmachinist zich – zoals bij een metalconcert toch vaak het geval is - helemaal niet hoefde in te houden. Enkel naar het einde toe werd het McCoy tijdens afsluiter Dream House te veel en vroeg hij om de overvloed aan licht wat in te perken.

Tussendoor werden wij nog getrakteerd op een furieus Luna, dat uitmondde in een grande finale, waarbij Clarke met plezier zijn zweet deelde met de voorste rijen, zagen we de heren uit Californië naadloos transformeren in een Britpopband in de prachtige versie van Baby Blue, maar was het, samen met de opener, vooral Gifts For The Earth dat zal bijblijven. Telkens weer werd daarin de spanning naar onhoudbaar niveau opgebouwd om dan als een vulkaan te worden ontladen.

Dat het precies Sunbather was, dat in de bisnummers zat, zal niemand verwonderen. Niet alleen vanwege de - gezien de bijhorende muziek - toch bizarre titel is dit duidelijk een publieksfavoriet en werd er, ondanks de technische problemen, volop gehost en geschud, terwijl Clarke steeds meer aan Freddy Mercury deed denken.

Wat ons betreft, hadden die bisnummers niet eens gehoeven, ook al was het een leuk extraatje. Deafheaven staat als een metalen huis, opgesmukt met allerlei andere genres. Het oogt misschien een beetje vreemd, maar het is heerlijk om in te wonen.

16 maart 2016
Patrick Van Gestel