de portables - Tomorrowland never comes
Kubiek, 27 november 2021
Het leek ondertussen een kwarteeuw geleden dat we ons concertticket hadden aangeschaft, maar waar de vorige covid-golven wel in slaagden, faalde de vierde golf. Net voor de boel min of meer weer op slot moet, konden de portables in Eeklo eindelijk de kwarteeuw vieren. Inderdaad, volgens de overlevering speelden de portables op 16 oktober 1996 voor het eerst samen - naar verluidt om hun levens terug op het rechte pad te krijgen na een decadent uit de hand gelopen Belgisch release-feestje voor het Sebadoh-album ‘Harmacy’, een paar maand eerder. Intussen releaste de band het voorbije jaar elke (!) maand een tape, de ‘Silver Series’. Die reeks geeft je een blik achter het ontstaansproces van het komende album. Noem het demo’s, noem het een middelvingeroefening of noem het muzikaal inpilsen, feit is dat het materiaal ons het beste doet verhopen voor 2022. Toen Jürgen De Blonde aan het begin van het concert meegaf dat we enkel nieuw werk zouden horen, vonden we dat geeneens erg.
Als support act hadden de jubelarissen goede vriend Glen Steenkiste - nom de plume Hellvete - meegebracht. De half uur durende drone deed ons gaandeweg de zwaartekracht overwinnen zodat we ons na afloop buiten de atmosfeer bevonden, een goede verzamelplaats om in te stappen bij de portables. In het heelal van de portables staan tijd en ruimte niet los van elkaar, maar toch konden we in de set vier brokken van ruwweg telkens en kwartier ontwaren.
Opener Collectively Disguised probeerde een antwoord te zoeken op de vraag of de toekomst kraut-, dub- of indierock wordt. Drie kwartier (en twee geniale songtitels later) waren we er nog steeds niet uit. Absurde naamgevers zoals Mogwai hebben wellicht een arm te geef voor titels as Uuflakki Space Station (Slowdive meets Gentse varkenskopdelicatesse - de song had meer weg van varkenskopbrij dan van dromerige shoegaze) of Stereo Speedwagon (Tim Gane, we’re gonna keep on loving you - de song klonk alsof het Stereolab-mastermind door de versterkers ademde).
Nog zo’n hilarische titel was Johnny & Marimba. We hoorden weinig marimba, maar wel een band die simultaan net niet stil viel om minuten later terug aan te dikken tot een razende dansbeat. Met een knipoog naar DJ Shadow en Covid-19 had deze slotsong evengoed Tomorrowland Never Comes Until It’s Too Late kunnen heten.
Dit was voor de band en voor het publiek één van de laatste optredens van 2021. Dus keerden de jarige krautpleasers samen met Glen Steenkiste gauw terug voor een lange, geïmproviseerde bis. De portables bewezen in Eeklo nog lang niet uitgezongen te zijn, maar integendeel te broeden op een meesterwerk dat hopelijk in 2022 in de rekken ligt. Tot dan kun je jezelf zoet houden met die 'Silver Series'-cassettes, uiterst analoog of digitaal te bestellen via Gazer Tapes.