de portables - Door tienduizend handen uitgewuifd
Daverlo, 10 november 2023
Amy Winehouse, Jim Morrison en Kurt Cobain krijgen mooi gezelschap in Club27. Ook de portables trokken er vrijdag na zevenentwintig jaar de stekker uit. De intussen Gentse band knalde nog een laatste keer in heimat Brugge zoals alleen de portables dat kunnen. Met (vooral) een lach en (ook al eens) een traan.
Het moet toeval zijn dat dj van dienst TreeS net Midlake's Acts Of Man had opgelegd, toen de portables een laatste keer een podium zouden opwandelen. "If all that grows starts to fade, starts to falter / let all that run through the fields through the quiet / go on with their, own with their own hidden ways", zingt Tim Smith, als een allegorie voor de zoektocht van de portables naar rust en onthaasting na een kwarteeuw van intense wereldtournees en onafgebroken druk van de muziekindustrie (we zwijgen nog over de groupies), klaar om elk hun eigen weg in te slaan richting de op stapel staande zij-projecten waarover de muzikanten het een paar maand geleden al hadden in de aankondiging van het heengaan.
Die berusting werd bevestigd toen Wio en Jürgen al in het openingsnummer "We are happy with the way things are", zongen. Wat volgde was een bloemlezing uit het oeuvre. Dat overzicht kabbelde nu eens rustig van indie naar postrock en terug naar a capella (Breasts, uit het 'Cherubijn' ep'tje), maar ontbrandde dan weer met de verschroeiende guest-appearance van visual-hulpje en bijna-Bob-Mould-lookalike Hendrik (Flood). Het dubby stukje uit 'Rosegarden' was daarna een verademing. Wat volgde was het enigszins profetische Final Arrangement (uit het al even profetisch getitelde album 'It's Time To Leave This World Behind'). Jürgen De Blonde kondigde dit shoegaze-uitstapje dan ook aan als een toepasselijk lied voor de avond... "One last job, then I'm done / for one last pretense singalong / ten thousand hands waving goodbye", zong hij even later. Of, al even toepasselijk: "One finger away from the grande finale".
Voor we richting die grote finale konden gaan, werd er nog gekeuveld ("We wilden vuurwerk en champagne voor iedereen, maar dat was te duur") en gemijmerd ("Wie zag ons allereerste optreden in Oedelem?"), maar vooral herinnerd hoe veelzijdig de portables wel waren. Het was genieten van de heerlijke samenzang in Hawaii of van het eindeloze slotnummer Johnny & Marimba, uit het allerlaatste album. Eerder op de avond had Jürgen zich al geexcuseerd dat er niets in huis was gekomen van het plan om voor één keertje de bindteksten op voorhand uit te schrijven en te repeteren. Wio gebruikte dan ook maar de repetitieve zanglijn "Is this the sound of ..." om de openingsbands niet tussen de songs in maar gewoon tijdens een song te bedanken. "Is this the sound of drone master Hellvete? Is this the sound of a band that can't drink and call themselves Star Club West?", hoorden we hem fezelen. Toen daar introspectief "Is this the sound of a band splitting?" werd aan toegevoegd, was het toch even slikken bij het afscheid.
Nu, de echte krop in de keel kwam er, toen de eerste bis werd opgedragen aan één van de grootste fans van de band, die eind augustus overleed. Omdat Bianca, de zus van Jürgen, graag bij deze zwanenzang was geweest, had de band één van haar favoriete nummers gerepeteerd in een portables-jasje. Het werd muisstil tijdens een bloedstollend mooie cover van Easy Lover. Yep, die eightieshit van Phil Collins en Philip Bailey, in afwachting van een luid en lang applaus dat na afloop volgde. Kan er een petitie worden gestart om deze live versie postuum te releasen en in te schrijven op de playlist van duyster (het radio-programma waarin de portables met meer dan dertig verschillende nummers aan bod kwamen - enkel Low deed beter)?
Tot de laatste snik bleven de portables onvoorspelbaar, want voor de ultieme afsluiter Poisonous Fishy werden plots een twintigtal gastgitaristen op het podium uitgenodigd. Vrienden uit de grote muzikale familie van de groep of gewoon familie (de kroost van de bandleden) mochten halfweg de song invallen en de avond naar een absolute climax stuwen (we vergaten zelfs even dat Stereolab op datzelfde moment in Kortrijk aan de set was begonnen). Nadat het podium weer tot normale proporties was herleid, kregen we nog een laatste gelegenheidsnummertje Thank You For Listening, We Were de portables, Bye Bye. Wij luisterden graag en we zullen jullie missen!
Op de setlist spotten we nog een tweede bisronde, maar Camper had Star Club West al gejat als cover voor het eigen setje eerder op de avond en het subtiel getitelde Anal Intruder hoorden we vorige week nog in prime time op Radio1 (wat wil je nog meer?). Het was mooi geweest en de woorden van imaginaire portable Neil Young indachtig: It's better to Turnhout than to fade away...