De Kift - Heen en weer geslingerd

013, 22 februari 2018

Van alle shows die we van De Kift al gezien hebben, moet die in de Tilburg ongeveer de donkerste geweest zijn. En tegelijk was het mooi.

Als je de Jupiler Stage van Poppodium 013 binnenwandelde, werd je al met de neus op de feiten gedrukt. In meer dan levensgrote neonletters werd aangegeven dat hier een 'Bal' zou worden gehouden. En een bal, dat is “Feesten feesten feesten”, maar het is ook een beetje weglopen van de werkelijkheid, negeren van de realiteit. En De Kift wees je daar maar al te graag op.

Zowat alle liedjes op de nieuwe plaat van het Hollandse gezelschap draaien rond de tijd. Die tijd, die niet kan wachten om je in te halen, voorbij te steken en te vergeten. Want zo is het wel. Dan mag je nog zo feesten, dan nog komt er ooit een einde aan, moet je daags nadien gewoon naar je werk, loopt die wekker gewoon af.

Zoals steeds had Ferry Heijne weer een mooie verzameling teksten bijeengeschraapt om op muziek te zetten. Ook Ferry werd intussen al ingehaald door de tijd, kan de grijze haren niet meer verstoppen en heeft een bril nodig om de noten op het spiekbriefje bovenop zijn trompet te kunnen lezen.

Maar het blijft fantastisch om deze bende aan het werk te zien. Drummer Wim Ter Weele – voor de gelegenheid even Admiraal B. gedoopt – schilderde met vaste hand de tekeningen, die je ook terugvind op het zoekplaatje dat bij de cd zit op een rol papier achter zijn drumstel; twee strijkers zorgden voor een nieuw geluid binnen het Kift-geheel; voor Strijkstok werden zowaar vier accordeons bovengehaald (“de kleinste voor de grootste, de grootste voor...”) en naar goede gewoonte was het een heen- en weergewriemel op het podium.

Nana was deze keer niet Lot Vandekeybus, maar Roos Janssens nam haar taak perfect over en schitterde ook nog tijdens Beguine, dat werd ingekleurd door drie (of waren het er vier?) ukeleles. En zoals steeds gingen de blazers weer met de hoofdprijs lopen.

Zo werd je heen en weer geslingerd tussen de schoonheid van de liedjes en de harde realiteit van de teksten. Net zoals de slinger van de klok dat doet en de tijd onverbiddelijk doet voortschrijden. Van dag naar nacht en dus ook van licht naar donker.