David Ronaldo & the Dice - Epis(ch)

GC de Mena, 24 januari 2025

The proof of the pudding is in the eating… Eind vorige week verscheen ‘Six String Preacher’, het vierde studioalbum van David Ronaldo & the Dice. Dat we daar – zacht uitgedrukt - nogal enthousiast over zijn, kon u hier al lezen. We waren dan ook erg benieuwd hoe die nieuwe nummers op het podium uit de verf zouden komen, en trokken daarom afgelopen vrijdag naar GC ‘de Mena’ in Rotselaar, voor de officiële releaseparty. Spoiler alert: we zijn nu twee dagen verder en we lopen nóg op wolkjes…

Hoe lang is nu het geleden dat we ons vorige concertverslag van David Ronaldo & the Dice indienden? Amper twee en een halve maand. Vallen we dan niet wat snel in herhaling? Absoluut niet, want van de zeventien nummers die we in Rotselaar te horen kregen, stonden er begin november, in de Hnita Jazz Club, maar acht op de setlist. De andere negen waren acht songs van de nieuwe plaat en één straffe, verrassende cover - ook al jaren een specialiteit van het huis.

Maar er is nog een reden om, wanneer de gelegenheid dat toelaat, af te zakken naar een optreden van David Ronaldo en zijn kornuiten. Een avondje The Dice is immers méér dan een concert, het is in de eerste plaats een sociale gebeurtenis, een evenement waarop je keer op keer oude (en nieuwe) bekenden tegen het lijf loopt, en je elkaar steevast begroet met een knuffel of een stevige, maar amicale schouderklop. De lijm tussen al die aanwezigen zijn de bandleden zelf, die zich nooit te beroerd voelen om hun fans voor en na hun concerten uitgebreid te woord te staan. In tijden van polarisering en verdeeldheid doet het deugd te zien (en te beleven) dat het dus gelukkig ook nog steeds anders kan.

‘Six String Preacher’ rijgt ondertussen de lovende recensies aan elkaar, en dat maakte dat we vrijdag een band op het podium zagen verschijnen die blaakte van vertrouwen. Als er al sprake zou zijn geweest van enige nervositeit of twijfels over “hoe gaan de mensen onze nieuwe songs onthalen?”, dan was daar allerminst wat van te merken. Natuurlijk preekten de six string preachers in Rotselaar grotendeels voor eigen parochie, maar als er toch nog ergens een ongelovige Thomas in de zaal zou hebben gestaan, dan piepte die na de felle opener Too Blind To See (And A Fool To Believe) wel gauw anders.

Aan een razendsnel tempo volgden hierop nog vijf nummers van de nieuwe plaat, met de swampy bluesrocker When A Good Man Cries, met Southbound Again en Juke Joint Jamming (twee songs die in een rechtvaardige wereld hits zouden zijn), het indringende The World’s Going The Drain Blues en het groovy Change Calls The Tune. We wisten op voorhand al dat ‘Six String Preacher’ integraal de revue zou passeren, maar door zich niet te houden aan de volgorde van de tracklist, hield de groep het ook voor de mensen die de plaat al kenden toch nog behoorlijk boeiend.

Bovendien voelen de bandleden elkaar zo goed aan, dat ze het zich ook in de nieuwe nummers al konden permitteren af en toe vrij baan te geven aan een extra gitaarsolo van Charly Verbinnen en de snedige slide van Dirk Lekenne (of aan een snarenduel tussen beiden), of om Pieter Akkermans af en toe zijn duivels te laten ontbinden op zijn Hammond. Er kon ook weinig mis gaan, want bandleider Ronaldo en de solide ritmesectie, met Hans Boeye op drums en Ilse Van den Broek op bas, hielden de boel de hele tijd netjes bij elkaar.

Het mooiste moment van de avond kwam er toen Marco Epis, die zijn plek achter de drums vorig jaar afstond aan Hans Boeye, het podium beklom om de band tijdens een paar nummers te begeleiden op percussie. Het warme onthaal dat hem te beurt viel, maakte duidelijk dat hij voor altijd deel zal blijven uitmaken van The Dice. We hadden verwacht dat nu meteen het hemelse Paradise zou volgen, maar werden op het verkeerde been gezet: eerst kregen we nog een zinderende uitvoering van Oh Well, een nummer uit de tijd dat Fleetwood Mac nog een Engelse bluesband was en werd aangevoerd door Peter Green.

Een volgend kippenvelmoment kwam er met Ride On, dat door de slidegitaar van Lekenne nog beklemmender overkwam dan op de plaatversie. En wat dan gezegd over Six String Preacher, de titeltrack van de nieuwe plaat? We waren heus niet de enigen die meteen vonden dat dit nummer smeekt om een uitgesponnen versie, waarin de gitaren van Verbinnen en Lekenne even van de ketting mochten, en die belofte werd in de Mena helemaal waargemaakt.

Wie de tel had bijgehouden, wist dat we dan nog twee songs van de nieuwe plaat tegoed hadden. Too Old To Die At 27 zou al snel volgen, maar was wel zo beleefd World’s End Blues van het vorige album te laten voorgaan. En net als in de Hnita Jazz Club mochten ook nu onverwoestbare klassiekers zoals Substance Boogie, Hunted Man (Part 1 & 2) en het stomende, funky Burn Up My Love natuurlijk niet ontbreken. Er werd (mee)gezongen en gedanst, en dat we de volgende morgen met een schorre stem en met krakende knoken uit bed zouden rollen, kon ons op dat ogenblik geen bal schelen.

Na de reguliere set kwam de band – mét Marco Epis - nog terug voor twee songs: een verbluffende cover van Whipping Post van The Allman Brothers, en als afsluiter een héél erg mooie versie van My Hometown, het laatste nummer op ‘Six String Preacher’.

En wat waren nu de dipjes en de uitschieters van het concert? Die eersten waren er gewoonweg niet, en voor de rest was het héle concert één hoogtepunt: een ononderbroken, fascinerende trip door meer dan een halve eeuw roots- en bluesrock, waarbij we er ons meer dan eens van moesten vergewissen dat we wel degelijk in Rotselaar waren, en niet in een volgestouwde, bouwvallige juke joint ergens in het zuiden van de States.

Anderhalf uur lang kregen we stevige, met veel kunde en nog meer passie gebrachte liveversies van de nieuwe songs én daar bovenop nog enkele ijzersterke, niet kapot te krijgen nummers van de vorige platen. Wat wil een mens nog meer? Dat we niet te lang moeten wachten om een epische avond als deze nog een keer te mogen meemaken, tiens!