Dans Dans - Filmmuziek zoekt filmmaker

Ancienne Belgique, 4 november 2022

Hoeveel gitaargoden zijn er nog? Prince is dood en Mauro valt opnieuw in routine bij dEUS. Blijft enkel Bert Dockx over. Dus koesteren we die.

Daarom dat we vrijdagavond afzakten naar de Ancienne Belgique. Daar werd de nieuwe plaat van Dans Dans voorgesteld, uitgesteld wegens Covid en dan nog eens uitgesteld door allicht nog een golf van Covid. Wie kan dat allemaal nog volgen? Bleek zelfs dat het niet om de albumvoorstelling van 'Zink' ging, die oorspronkelijk gepland was, maar om die van '6', de nieuwe plaat. '6' omdat ze zes nummers telt, het zesde album is en zesendertig minuten duurt (en dat is zes keer zes). En 666 is het getal van de duivel. Tot zover de complottheorie.

Bert Dockx is een man van weinig woorden. Hij kroop bijna op het podium, als wou hij zich verstoppen achter de pedaaltjes, en sprak tijdens heel het concert de woorden "Goedenavond" (twee keer), "Bonsoir" (één keer) en "Wat sta ik hier te lullen? Ik heb niks te zeggen" (ter aankondiging van de bisnummers). Een man van weinig woorden dus. Zeiden we het al?

Het was dus de gitaar die werd aangesteld als communicatieverantwoordelijke en die troonde ons mee naar filmische werelden of deed ons gissen naar muzikale invloeden uit de popgeschiedenis. Door te spelen met de pedalen klonk dat instrument anders van moment tot moment. En als het dat niet was, speelde Dockx cassetjes af door de pickup van de gitaar, die dan zorgden voor enig karakter binnen het klankbeeld en ietwat herkenbaarheid gaven aan de songs.

Het verschil tussen Dans Dans en Bert Dockx solo is twee man. Steven Cassiers is er daar één van. Een uitstekende drummer die virtuoos varieert en toch een strak ritme aanhoudt. Tijdens Ravine bijvoorbeeld, maar zeker niet alleen dan, was hij het die indrukwekkend uit de hoek kwam met heel inventieve ritmes. Naast hem stond Frederic Jacques als standvastige rots in de branding op basgitaar en elektronische effectjes. Tijdens Fleurette Africaine ging hij in duet met de gitaar door middel van een eenvoudig baslijntje. We waanden ons in de jaren twintig in New York in één of andere film noir.

Elk van de tien nummers nam ons zo mee op avontuur. Soms waren er rustige, sfeerscheppende maten muziek, bijna altijd waren er ruige, avontuurlijke passages met snelle virtuoze noten. En al die avontuurtjes bereikten steevast een mooi eindpunt. Waar is de filmmaker die hier zijn profijt mee doet?