Crammerock 2021 - Jonge en minder jonge goden

Crammerock, 3 september 2021 - 4 september 2021

Crammerock was dit jaar in recordtempo uitverkocht. Het zegt iets over de nood aan feestgedruis na twee jaar radiostilte, maar ook over de grensoverschrijdende populariteit van dit regionale festival. Wij gingen op dag twee de sfeer opsnuiven in Stekene.

 

De eerste band die we aan het werk zagen was het Leuvense trio High Hi. En die kennismaking was best aangenaam te noemen. Zangeres-gitarist Anne-Sophie Ooghe,  zanger-drummer Dieter Beerten en bassist Koen Weverbergh wisten ons te bekoren met een verfrissende hybride van dansbare, ietwat donkere pop en indierock. Nummers als Daggers, Alligot, 94A9 en Firepool brachten ons alvast in de ideale festivalstemming.

Net als twee jaar geleden zorgde SONS voor het eerste hoogtepunt van deze festivaldag. Het recept was grosso modo hetzelfde: bijzonder energieke en opwindende garagepunk die algauw voor de eerste mosh- en zelfs circlepits zorgde vandaag. En ook voor een groot deel van het publiek reeds op een relatief vroeg tijdstip in de namiddag collectief te doen neerhurken en weer rechtspringen draaide het sympathieke viertal uit Melsele de hand niet om. De inmiddels bekende songs uit het debuut ‘Family Dinner’ (2019) werden aangevuld met een veelbelovend voorsmaakje van de nog te verschijnen opvolger. Alvast een plaat om naar uit te kijken!

Het optreden van De Mens schipperde aanvankelijk tussen vertrouwd in de oren klinkend en matig, maar gaandeweg kwam het trio - sedert 2015 aangevuld met toetsenist David Poltrock - meer op dreef en toverden ze alsnog een brede glimlach op ons gezicht. Dit met dank aan mooie meezingmomenten à la Irene, Maandag en Ergens Onderweg, maar ook en vooral uptempo en snedige nummers als Kamer In Amsterdam of En In Gent. 

Brihang had de ondankbare taak om last minute in te vallen voor Blackwave, maar daar leek niemand rouwig om te zijn. Integendeel, de West-Vlaamse rapper slaagde er probleemloos in om vriend en vijand te overtuigen met een geïnspireerde selectie tracks uit beide albums. Op Alles Draait kreeg hij hierbij de vocale hulp van Spreej. Boudy Verleye (de echte naam van Brihang) mocht zijn gesmaakte set afsluiten met bisnummer Balanceren, waarbij hij op toepasselijke wijze middenin de tent boven het publiek uittorende.

Whispering Sons mag dan één van de beste (live) bands zijn, die België ooit heeft voortgebracht (niet onze woorden, wel gelezen op de website van Crammerock), zaterdag speelden ze wat we gemakshalve een goed concert zouden kunnen noemen. En dus geen overweldigend, zoals twee dagen eerder in het OLT. Versta ons niet verkeerd: wij gingen naar goede gewoonte uit de bol op duistere parels als Got A Light, Vision, Surface, Alone, Hollow en Waste, alleen klonken die door een gebrekkige geluidsmix ditmaal iets minder krachtig en ook de machtige stem van zangeres Fenne Kuppens was soms onvoldoende hoorbaar. Op naar een herkansing dan maar.

De Jeugd Van Tegenwoordig vervolgens aan de overkant. Het zou een gepaste omschrijving kunnen zijn voor zowat driekwart van het hier aanwezige festivalpubliek, maar het was tevens de naam van de onvervalste hitmachine die zaterdagavond in een mum van tijd de hele tent in de fik zette. Vieze Fur, Willie Wartaal en Faberyayo hebben dan ook de laatste zestien jaar niet bepaald stilgezeten en stormenderhand de Lage Landen veroverd met aanstekelijke, dansbare hiphoptracks als Watskeburt?!, Hollereer, Deze Donkere Jongen Komt Zo Hard, Sterrenstof en Gemist. Het resultaat loog er niet om: een volgende hoogtepunt vandaag.

Ook Antwerpenaar Tourist LeMC heeft al heel wat hits gescoord en kon bijgevolg op een warme ontvangst rekenen in Stekene. Het was reeds zijn vierde aantreden op Crammerock. Johannes Faes stond op het podium met een volledige groep, compleet met backingzangeres en in enkele nummers ook vergezeld van rapper Wally. Hij grossiert in poëtische, rustige hiphop met het hart op de juiste plaats en deed ons even wegdromen op songs als Horizon, Koning Liefde, En Route, Spiegel en Niemandsland.

Jammer dat Britpopband Suede dit jaar verstek moest geven voor deze editie van Crammerock. Jammer ook dat The Charlatans, die hun plaats innamen, op zo weinig publieke belangstelling konden rekenen. Al was dat ook weer niet zo verwonderlijk, want echt opvallen deden deze nineties-overlevers nooit tijdens de set, de verwoede pogingen van zanger Tim Burgess om wat meer animo los te weken bij het publiek ten spijt. Enkel bekendste single The Only One I Know en de lekker psychedelische versie van afsluiter Sproston Green wisten ons over de streep te trekken.

Het contrast met de opvolgers op het andere podium was schrijnend. Niets dan enthousiaste publieksreacties vastgesteld tijdens de verrassend sterke show van The Kooks, de band rond de charismatische zanger Luke Pritchard. Zij katapulteerden ons terug in de tijd met nog altijd even verfrissende indiepopsingles als Do You Wanna, Junk Of The Heart (Happy), She Moves In Her Own Way, Ooh La en Naïve en lieten niemand onbewogen. Een zeer leuk en geslaagd optreden.

We sloten ons dagje Crammerock af met het tweede Belgische festivaloptreden dat we deze zomer van veteranen dEUS zagen. Geen haar op ons hoofd dat eraan twijfelde dat ze ons weer zouden meevoeren op een muzikale trip. En aldus geschiedde. Opnieuw versterkt met Mauro Pawlowski, ditmaal als - naar eigen zeggen tijdelijk - invaller op gitaar, grasduinden de Antwerpenaren door het repertoire en haalden daar prachtsongs als Fell Of The Floor Man, Instant Street (die noisy finale!), Quatre Mains, Hotellounge (Be The Death Of Me), een spannend Sun Ra en natuurlijk het explosieve Suds & Soda en bisnummer Roses uit. Een laatste hoogtepunt, al zijn we toch vooral benieuwd wat de toekomst in petto heeft voor dEUS. 

Foto's: piXeleni