Couleur Café 2018 - Dag 2: Vervanger steelt de show

Atomiumsquare, 28 juni 2018 - 30 juni 2018

Na een fantastische openingsdag waagden we ons vandaag opnieuw en boordevol verwachtingen in het Ossegempark. We ontdekten de Secret Bar, zagen mensen stuk gaan in Dub Forest, maar troffen vooral veel briljante acts aan.

Couleur Café 2018 - Dag 2: Vervanger steelt de show

 

Het waren de heren van blackwave. die de tweede dag van Couleur Café in gang mochten trappen. En hoewel het bijna ondraaglijk heet was in de zon, vormde zich toch gestaag een heuse, voornamelijk uit overenthousiaste, gillende meisjes bestaande massa voor de Red Stage. Zij werden al vanaf minuut één beloond voor de moeite, want openen deed het duo met één van de bekendste hits: BIG Dreams. Daardoor was het publiek al meteen helemaal mee en warm voor de wat minder bekende (maar daarom niet slechtere) plaatjes.

 

Hands Up! en That's Just Me werden overtuigend gebracht, al hadden we vaak het gevoel dat de microfoons niet goed afgestemd waren. Vooral bij rapper Jay leek dit het geval, want bij momenten waren zijn rhymes nauwelijks te verstaan. Maar ach, bij meezingers als Swagin', Whasgood? en vooral afsluiter Elusive werd er zo luidkeels meegebruld dat dat niet eens zo erg was. Voor die laatste riepen ze David Ngyah overigens op het podium, die zijn lijntjes uiterst nauwkeurig en overtuigend, met de vocale steun van het publiek, bracht.

 

De reggaefans moesten dan weer wachten tot Chronixx aantrad. Ja, tussenin speelde Naâman, de zogenaamde Franse reggaeprins, maar dat bleek eigenlijk meer een slap afkooksel van het genre te zijn dan iets anders. Chronixx daarentegen overtuigde wel. De jonge Jamaïcaan genoot zichtbaar op het podium, terwijl hij niets dan liefde en goede nummers uitstrooide. En of hij nu zijn grote hits (Smile Jamaica, Skankin' Sweet) of wat minder bekende plaatjes (Majesty) opgooide, het maakte allemaal niet uit. Iedereen was mee van begin tot einde en deed bij elk lied gewoon even hard mee.

 

Een even goede - wat zeggen we? – nog betere performance kwam van een substituut. Want Leon Bridges stond oorspronkelijk niet ingepland, maar werd pas opgeroepen toen D'Angelo moest afzeggen. En hij bleek een meer dan waardige vervanger. In zijn kraaknette pak verscheen hij op het podium, terwijl hij berustend maar tegelijk kwiek en energiek het publiek bespeelde.

 

Hij sprong van oerklassieke rhythm and blues (Twistin & Groovin) naar de meest integere liefdesballades (Beyond, Mrs.), zichzelf steeds begeleidend met strakke dansmoves. Het hoogtepunt kwam er natuurlijk pas aan het einde, toen hij zijn band wegstuurde, zichzelf wapende met een gitaar en, enkel ondersteund door een toetsenist en een extra zangeres, een prachtige versie van River bracht. Bridges richtte de pijlen vandaag op de harten en zielen van de toeschouwers en miste geen enkele keer.

3 juli 2018
Jeroen Poelmans