Chromatics - Verwarrend avondje dansen

Trix, 29 oktober 2019

We volgen Chromatics al een tijdje en de laatste tijd doen we dat met toenemende fascinatie. Er is immers niemand die nog weet wat ze aan het doen zijn. Sinds 2014 teasen ze ‘Dear Tommy’, een plaat die keer op keer wordt uitgesteld. Op 2 oktober was er dan plots een ander nieuw album: ‘Closer To Grey’. En van dat nieuwe album zat geen enkel nummer in het concert in Trix.

Even de feiten op een rijtje volgens diverse bronnen: oorspronkelijk was ‘Dear Tommy’ aangekondigd voor Valentijnsdag 2015. Gedurende heel het jaar 2015 en 2016 werden singles gelost, maar een plaat volgde niet. In 2017 worden er geruchten gelanceerd dat Johnny Jewel alle fysieke exemplaren van ‘Dear Tommy’ vernietigd heeft en dat hij de plaat opnieuw wil opnemen na een bijna-doodervaring te hebben ondergaan.

In 2017 brengt de band het nieuwe nummer Shadow in 'Twin Peaks' en in 2018 volgen nog enkele singles en een aankondiging van ‘Dear Tommy’, maar opnieuw blijft het album uit. In juni van dit jaar volgt het bericht dat de laatste hand wordt gelegd aan het album en volgt de single I Can Never Be Myself When You’re Around, een nummer dat drie jaar eerder ook al eens verschenen is in dezelfde versie, waarna begin oktober plots een geheel nieuw album verschijnt dat niet werd aangekondigd, waar geen enkel van de bovenvermelde nummers op staat en waaruit geen enkel nummer live wordt gespeeld tijdens de huidige tournee.

Dan zijn wij nieuwsgierig. Over ‘Dear Tommy’ werd door de band met geen woord gerept. Wel stipten ze even aan dat het toch al zes jaar geleden is dat ze nog eens in België geweest zijn en dat ze ongelooflijk blij zijn om terug te zijn. En dat de overgrootvader van Ruth een Belg is en dat het dankzij een Belg is dat er dus ooit sprake is kunnen zijn van Chromatics. Johnny Jewel leek ook redelijk verrast dat ze een zaal bijna hebben kunnen uitverkopen op een dinsdagavond. “Hebben jullie wel jobs?”, vraagt hij zich af, waarna hij ook nog even vraagt wie van de mensen in het publiek het vroegst moet opstaan. Maar geen woord over de voorbije jaren.

Chromatics heeft met die beats, die ergens tussen kunst en kitsch drijven, en de stem van Ruth Radelet een sound gecreëerd die hen redelijk uniek maakt. We klagen dus niet: het klonk allemaal redelijk geweldig. Alleen ontbrak er een beetje momentum. Als het dan zes jaar geleden is dat je nog eens op tournee bent geweest, in de voorbije jaren een buslading singles verscheen en je hebt net een plaat uit, waarom lijkt de setlist dan zo erg op die van zes jaar geleden? Tien van de dertien nummers, die zes jaar geleden in Gent in de Vooruit op de setlist stonden, werden ook in Trix gespeeld. Het leek dan ook dat alleen onze haren er in die tijd wat grijzer op waren geworden. Verder bleef alles bij het oude.

Ergens halverwege passeerde dan toch I Can Never Be Myself When You’re Around, een single die dus twee keer is uitgegeven (in 2015 en in 2018) en dat ooit op ‘Dear Tommy’ zou moeten verschijnen. En dat nummer was een hoogtepunt in de set. Het leek wel alsof vanaf dan alles beter in elkaar klikte op het podium, want ook het daaropvolgende, nieuwe Time Rider (zou ooit ook op ‘Dear Tommy’ moeten komen) en het door Adam Miller (de eigenlijke stichter van Chromatics) gezongen These Streets Will Never Look The Same (het blijft een heerlijke clubhit) legden de lat op eenzelfde hoog niveau.

Chromatics zijn het best als ze enige melancholie en tristesse de discotheek in kunnen brengen, zoals Romy dat enkele jaren geleden deed bij Jamie xx op de gezamenlijke single Loud Places. Het is precies dat wat er ook gebeurde bij Shadow, nog één van die nieuwe nummers. Het waren dus vooral de nieuwe nummers die bewezen dat Chromatics er anno 2019 nog toe doet en zich niet hoeft te schamen voor de eventuele nieuwe platen. Op ‘Closer To Grey’ staat bijvoorbeeld ook een heerlijke nieuwe single (You’re No Good) en een uitstekende cover (On The Wall van The Jesus & Mary Chain). Daartegenover stak het solo door Ruth gebrachte I’m On Fire en het sowieso al plat gecoverde Running Up That Hill een beetje bleekjes af.

Niet dat het geen goeie show was, want een show, die zes nummers uit ‘Kill For Love’ (2012) bevat, kan niet slecht zijn. Het probleem is dat we het gevoel hadden het allemaal al eens gezien en gehoord te hebben. Verwarrende avond.