Chris Cohen - Missie geslaagd

Madame Moustache, 19 mei 2013

Gewoon een te groot uitgevallen café eigenlijk, Madame Moustache et son Freakshow. Maar wel aangenaam met een klein podium en een prachtige art-decolichtkoepel, die, gezien de regen een dagje vrijaf had genomen, ook nog eens bijzonder kleurrijk uitkwam. Maar we waren er voor Chris Cohen dus. En met ons zowat vijftig man.

En dat was te verwachten. Ofwel speel je als hoofdact in enkele achterafzaaltjes. Of je begeeft je in het support-act-circuit, met het risico daar niet meer weg te raken. Chris Cohen koos voor het eerste en degenen die effectief opdaagden waren dan tenminste aandachtige luisteraars, die niet eerst even de afgelopen week kwamen bespreken met hun vrienden. Een goede keuze. Tenminste wat ons betreft.

Hij mag dan al multi-instrumentalist zijn, die Chris Cohen, voor zijn optredens koos hij ervoor om een band rond zich te verzamelen. De Chris Cohen Group bestond uit bassist Kurt Kotheimer, gitarist Steve Strohmeier en toetsenist Michael Coleman. Zij zetten Cohens melancholica mooi in de verf. Cohen zelf had zich achter de drums gezet, maar hield zijn band, op de momenten dat hij niet zong, steeds nauwlettend in de gaten, alsof hij steeds bang was dat het mis zou lopen.

Dat hij behoorlijk door zijn neus zong was, zo bleek daags nadien, geen toeval. Want dan diende hij zijn optreden op het Engelse showcasefestival The Great Escape te annuleren omdat hij zijn stem kwijt was. Bij nader inzien zag hij er ook niet bepaald fris uit.

Maar mislopen deed het niet. Waar het aanvankelijk een beetje stroef liep en de songs niet vertrouwd in de oren klonken – het betrof dan ook songs van zijn vroegere band The Curtains (onder meer Go Lucky) – ging het vanaf het derde nummer, Nomad, crescendo. En het publiek werd van dan af meegezogen met de zoete zeebries die Cohens werk nu eenmaal veroorzaakt.

Solitude was prachtig in al zijn pijn en maakte, vanuit de tegenstelling zonsopgang - eenzaamheid perfect duidelijk hoe moeilijk het kan zijn om alleen te zijn. Maar het was niet al kommer en kwel. Rollercoaster Rider en Optimist High waren bijna happy, ondanks die voortdurend aanwezige bittere ondertoon in Cohens stem. En ook Don’t Look Today was uptempo.

Die eigenaardige stem was uiteraard de rode draad op deze trip doorheen melancholieland. En die stem voerde ons door zowat de hele soloplaat. Uiteindelijk werd het concert afgesloten met een bevreemdende instrumental waarvoor zowaar een vrijwilliger was opgedoken om met zijn fagot in duel te gaan met de gitaar.

Met nog één bisnummer werd uiteindelijk afscheid genomen. Het publiek verliet de zaal met een gemoed dat slingerde tussen hoop en wanhoop, net zoals Cohen dat lijkt te willen doen overkomen. Missie geslaagd dus.