Chameleons - Vijfsterrenconcert
De Kreun, 29 oktober 2025
Niemand kan onze muzikale smaak en voorkeur beter inschatten dan de onvolprezen (pvg), al ettelijke jaren hoofdredacteur van deze website. Toen hij ons het concert van de al even onvolprezen Chameleons in het Wilde Westen tipte, moesten we dan ook geen twee keer nadenken. En dus reden we op een erg onstuimige woensdagavond richting Kortrijk, met - het dient gezegd - behoorlijk hooggespannen verwachtingen.
De sinds 2021 (definitief?) heropgestane band uit Manchester geldt als één van de meest invloedrijke gitaarbands van de jaren tachtig en negentig, maar het onlangs verschenen ‘Arctic Moon’ is de eerste volwaardige studioalbum in vierentwintig jaar tijd. Chameleons (tegenwoordig zonder "The" in de groepsnaam) trapten de Europese tournee ter ondersteuning van dat nieuwe, verrassend sterke werkstuk af in een goed gevulde Kreun, de zaal die je dus tegenwoordig officieel als Wilde Westen moet benoemen. Oude gewoontes krijg je er maar moeilijk uit…
En oude liefde roest niet, zo bleek algauw. Want vanaf de krachtige, energieke opener Where Are You?, vorig jaar al gelost als eerste single van ‘Arctic Moon’, hadden charismatisch zanger-bassist Vox aka Mark Burgess, medeoprichter-gitarist Reg Smithies en de drie nieuwe rekruten ons stevig in de greep. En die greep zou ruim anderhalf uur lang aangehouden blijven. Na het uptempo The Fan And The Bellows volgde met Pleasure And Pain een eerste melancholisch pareltje, vanavond uit het baanbrekende debuut ‘Script Of The Bridge’ (1983).
Lady Strange was de tweede song uit het nieuwe album die we woensdag voorgeschoteld kregen. Behoorlijk poppy en gewoontjes voor hun doen, maar wel mooi en poëtisch. Daarna was het weer heerlijk loos gaan op oud en vertrouwd materiaal zoals Up The Down Escalator en Looking Inwardly. Het epische, lang uitgesponnen David Bowie Takes My Hand is zonder enige twijfel één van de prijsnummers op ‘Arctic Moon’ en doorstond ook de Belgische livevuurdoop met glans. Idem dito voor actuele single Saviours Are A Dangerous Thing, voorafgegaan door de wijze raad van Burgess om je niet te laten (mis)leiden door anderen. We’ll keep it in mind!
Dat we in ‘Strange Times’ leven, besefte de goede man reeds in 1986 en die uitspraak klinkt anno 2025 helaas weer actueler dan ooit. Misschien vormt het zelfs deels de verklaring voor de hernieuwde belangstelling voor één van de meest ondergewaardeerde bands uit de gouden postpunkgeneratie van de jaren tachtig. Want is hun meeslepende, hypnotiserende muziek niet het beste medicijn voor alles wat er tegenwoordig op het wereldtoneel te aanschouwen valt? Met het magische tweeluik Soul In Isolation en Swamp Thing werd deze retorische vraag affirmatief beantwoord.
Feels Like The End Of The World? Soms zou je het bijna gaan denken, maar met zo’n knappe song als soundtrack vinden we dat alvast een pak minder erg. Het was alleszins de laatste track uit ‘Arctic Moon’ die gepresenteerd werd, alvorens ze met onze absolute favoriet Second Skin opnieuw de fans van het eerste uur uit de bol deden gaan en deden roepen om meer.
Ook de drie gloedvolle bisnummers die we kregen (Monkeyland, debuutsingle In Shreds en Don’t Fall) werden geplukt uit het tijdloze meesterwerk dat ‘Script Of The Bridge’ nu eenmaal is en tot het einde der tijden zal blijven. Een ietwat risicoloze keuze misschien, maar laat dat geen afbreuk doen aan dit vijfsterrenconcert, waarmee de groep niet enkel de enthousiaste fan maar ook en vooral de kritische muziekrecensent in ons wist te begeesteren. Zonder meer een topavond. Blij dat we er bij mochten zijn. Chameleons staan er weer. En hoe!