Cargo Mas - Rapsodie in meerdere kleuren

De Singel, 19 mei 2022

Het stond al een tijdje op ons lijstje, een concert van Cargo Mas. In De Singel kregen we dan uiteindelijk waar we op gehoopt hadden: een unieke mengelmoes van jazz, Latin, rock, funk en wat dies meer zij.

Eigenlijk kregen we zelfs meer dan waar we oorspronkelijk op rekenden. Want voor de gelegenheid had de drijvende kracht achter Cargo Mas, Sam Vloemans, ook nog Greg Boyer, trombonist in de gelederen van onder meer Maceo Parker, Prince en nog veel meer, naar dit apenland gehaald voor een drietal unieke concerten, waarvan dit het eerste was. Vloemans alludeerde in de korte inleiding al op de rapsodie, waaraan we ons konden verwachten, maar dat dan allemaal tot leven horen en zien komen was toch nog een stapje verder.

De opbouw alleen al van dit optreden loonde de moeite. Mike Roelofs en Bart Oostindie mochten de schatkist ontgrendelen respectievelijk op vleugelpiano en akoestische gitaar door elkaar steeds opnieuw het voortouw toe te gooien en op die manier de jazzy kant van dit gezelschap alvast aan te stippen. Het gaf al een idee van hoe elk van de instrumenten en de bijhorende muzikant daarachter een plekje in het spotlicht zou krijgen. Tenminste, dat was in de meeste van de nummers zo. Daartegenover werd ook de ongelooflijke coherentie binnen deze band meermaals gedemonstreerd, wat op zijn beurt superieure songs opleverde.

Vanuit het initiële duo werd het spectrum dan steeds verder opengetrokken. Eerst eerder schuchter met bas en enige percussie om dan met het koper te worden vervolledigd. Uiteindelijk zouden er vaak tien muzikanten on stage staan, met daaronder veel aandacht voor percussie (vooral dan in de Latin stukken), maar ook dwarsfluit, synths en Rhodes Fender kregen een gloriemoment.

Uiteraard kreeg de special guest van de avond meer dan voldoende ruimte om zijn kunnen te tonen. Boyer leefde zich duidelijk uit op dat podium en toonde dat tussen het spelen door met danspasjes of zelfs met een stukje luchtgitaar op de trombone, terwijl Oostindie zich uitleefde in een gitaarsolo. Soms werd hij bij het toeteren bijgestaan door nog twee trombones (beroerd met de lippen van Tom Verschoore en Carlo Mertens), maar evengoed deed hij het in zijn eentje op minstens even indrukwekkende wijze.

Er was plaats voor ballades, voor verschrikkelijke aanstekelijke funk - dan was het bijzonder moeilijk om de benen onder controle en in de stoel te houden - voor wat je zelfs rock mag noemen, maar het waren de Latingetinte tracks, die het publiek echt in vervoering brachten. Dan zag je rondom hoofden knikken en benen meetappen en hoorde je het meer dan enthousiaste applaus achteraf.

Maar ondanks aandringen van Sam Vloemans bleven wij allen - op de van dreadlocks voorziene man op de eerste rij na - in onze stoel. Alsof het niet gepast was om de Blauwe Zaal van De Singel op zijn kop te zetten. Pas voor het bisnummer gingen alle remmen los en kon zelfs de betamelijkheid ons niet in de stoeltjes houden. Volledig terecht trouwens.

U kan dit schouwspel - het woord uniek was nooit meer op zijn plaats - ook vanavond (20 mei) nog meemaken in De Factorij in Zaventem en op 21 mei in De Grote Post in Oostende. Die laatste show is er eentje zonder stoeltjes. Misschien wel een extra reden om daarvoor te kiezen.